Regrets are Always at the End

Kabanata 2

P.S. - Please play the song habang binabasa niyo tong chapter na to. Ang ganda kasi ng kanta, feel na feel ang emotions hahaha. Thankss mwah! 😘

~ ~ ~

   I can hear the wedding song playing as the entourage started to walk down the aisle. Grabeh naman tong si mama. Nahanda talaga niya toh in just 2 days? Sobrang hanga ko na sa kanya. Di ko naman alam na she hated me this much na gusto na niya akong mawala sa bahay. Huhuhu mamimiss ko yung bed ko, pati yung mga stuffed toys ko. They were my companion when I literally had no one to talk to. Oo na ako na yung baliw. Ako na yung kinakausap mga stuffed toys ko kapag may problema ako. Pero can you blame me? I had no one to tak to. My friends were fake, my mom was so fixed on making me marry Sean, my siblings had their own lives and papa was no where to be found. Now, tell me, guys. Am I the one to be blamed?

   Lumapit na sila mama sa tabi ko. Si mama, nasa kaliwa ko. Si papa naman, nasa kanan ko. Tapos si ate tsaka kuya, nasa unahan namin. Di naman talaga required si kuya na mag walk down the aisle, pero as he said, "I wouldn't want my sister to cry kasi di ako lalakad sa aisle."

     "Thank you so much, baby," sabi ni mama. "You don't know how much you made me happy."

     I gave her a fake smile and said, "Sa wakas naman napasaya kita."

   Nagbago yung timpla ng mukha niya. Alam kong alam niya kung anong inig sabihin ng sinabi ko. Never ko siyang napasaya sa buong buhay ko. I felt my eyes water with tears. Eto na talaga to eh. Wala ng atrasan to. This is it.

   Nagplay na yung Beautiful by Crush. Nagsimula na ring lumakad si kuya papunta sa harap. After a few seconds, sumunod si ate. I watched them walk down the aisle. Mas kinabahan ako. Halos lahat ng tao, nakatingin sa'kin. Ai, earse erase. Hindi pala halos lahat kasi silang lahat pala talaga ang nakatingin. Mas lalo akong kinabahan. All eyes and smiles were on me. Sinubukan kong lagyan ng ngiti yung mukha ko pero I failed. I was just too nervous. Nagsimula na kaming maglakad papunta sa harap ng altar. Nakita ko yung mga kamag-anak namin na nanggaling pa sa ibang bansa. Pati yung nga "friends" ko nandito. Ba't kaya ininvite sila ni mama?

   Nung malapit na kami sa altar, nakita ko siya. Yung taong pinakamumuhian ko. Nakasuot sya ng black suit, at in fairness, nagmukha siyang tao sa suot niya. Bakit ba kasi ang hot hot niya? Di tuloy ako makapag-isip ng maayos. Ano ba tong mga pinag-iisip ko?? Nung nasa harap na kami, nag-beso beso muna sila mama at Sean. Habang ako naman, nagbeso beso rin kila Tita Sheena and Tito Paulo.

     Iniabot ni papa yung kamay ko sabay sabi, "Sean, iho. Ingatan mo tong anak namin ha? Kahit na may pagkatopak yan sa utak, mabait yan."

     "Dont worry, Tito," sagot ni Sean. "I'll take really good care of her."

   Ngumiti lang si papa. Hinigpitan ni Sean yung hawak niya sa kamay ko as he led me towards the priest. Tiningnan ko siya ng masama kasi ang sakit sakit na ng paghawak niya.

     "Friends and Family of the bride and groom, welcome and thank you for being here on this important day," simula ni Father. "We are gathered together to celebrate the very special love between Gizelle Marie Alcante and Sean Philip Montemayor, by joining them in marriage."

   And from that, I knew it was going to be a boring ceremony. Naiinip na ako kasi gusto ko na talagang umuwi and matulog. Alam niyo naman diba, napuyat ang manang niyo ng dahil sa big announcement ng mudrakels niya.

Sean's POV

     "Thank you talaga anak for accepting this marriage," sabi ni mama sa'kin.

     "It's okay ma," sagot ko.

     "Pero nak, ba't mo naman naisipang tanggapin to? Diba ayaw na ayaw mo kay Gizelle?" tanong ni mama. "Why a sudden change of heart?"