Regrets are Always at the End

Kabanata 34

Sean's POV

     "No, you can't be him," sabi ng maingay na babae sa'kin. She started pacing back and forth.

     "If you can't accept na ako ang piniling head architect ng daddy mo," sabi ko sa kanya. Napatigil siya sa paglalakad at tumingin sa'kin. "The elevator is available right now. You may leave."

   Disbelief was plastered all over her face. Binigyan ko lang siya ng isang pormal na ngiti at tumalikod na para bumalik sa opisina ko.

     "Hoy, mukhang uod!" pagsigaw niya. Tiningnan ko siya and crossed my arms. "Is that how you treat your clients? Pinapaalis mo just because ayaw na sa'yo?"

     "Miss, I treat my clients the way they deserved to be treated," sagot ko sa tanong niya. "Now if you want to be treated rightfully, please, hinaan mo boses mo. This isn't a club where you go shouting and calling people names just because you want to. This is an office and there are people working, so please respect their personal space."

   Napaawang na lang yung bibig niya. I guess I left her speechless. Hinintay ko yung reaksyon niya pero wala akong natanggap. Instead, umupo na lang siya sa swivel chair na nasa harap ng table ni Karlo.

     "That's better," sabi ko sa kanya which made her look at me angrily. "I'll be with you in a moment. Wala ka kasing pasabi na maaga ka pala. I couldve prepared my things earlier."

   Hindi pa rin siya sumagot, sa halip ay tiningnan lang niya ako ng masama. Yung tipong gustong gusto na niya akong patayin. If looks could kill, nilamayan na siguro ako. Bumalik ako sa loob ng opisina ko para ihanda lahat ng mga gagamitin ko for our meeting. As soon as I was ready, lumabas na ako.

     "Let's go, ms. Enriquez," sabi ko and waited for her to stand up.

     "Sandrine," bigla niyang sabi. Napatingin ako sa kanya with a confused look. "My name's Sandrine. So just call me Sandy."

     "Whatever rows your boat, Sandy," sabi ko sa kanya.

   She finally stood up at naglakad na papunta sa elevator. Agad ko naman siyang sinundan, baka mag tantrums na naman ang babaeng toh dito. As soon as nakasakay na kami sa elevator, the ride was silent. Like, deadly or defeaning silence. Basta yung nakakapatay na katahimikan.

     "Saan yung first stop natin, ms Sandy?" tanong ko sa kanya, finally breaking the silence.

     "Sabi ni dad he'll be meeting us sa site," aniya niya. "And then after that, we'll be having lunch sa Circa, together with some BOD. Then, bahala ma daw tayo kung saan tayo mag-uusap about the design na gusto ko."

    "Okay, that's a well planned schedule," I said at tumahimik ulit yung paligid.

   Pagkababa namin sa elevator, binati ako mga empleyado at binati ko rin sila. When we got outside the building, may kotseng nakahanda na.

     "Okay lang ba sa'yo if yung sasakyan namin yung gagamitin?" tanong niya sa'kin.

   Umoo ako at binuksan na ng bodyguard niya yung pintuan ng sasakyan nila. Sumunod akong sumakay sa kanya. I made myself comfortable para hindi sumakit leeg ko. I usually get neck pains kapag hindi maayos yung pagkaupo ko sa car seat.

"Hello dad? Yes, papunta na kami dyan," she said sabay signal sa driver na umalis na.

I didn't listen to their conversation anymore. Baka isipin niyang I'm an eavesdropper. Tumingin ako sa bintana para mabaling yung atensyon ko. Pero tilang ang lakas talaga ng boses niya kaya naririnig ko pa rin siya. I got my phone from the chest pocket of my suit and decided to scroll through fb.

~

Kakatapos lang namin kumain ng tanghalian and Sandy was getting in my nerves again. Kanina pa niya ako kinukulit na umalis na daw kami kasi she's getting bored. Pero hindi ko siya pinapansin, which was a bad decision, I must say, for she just continued on annoying me.

"Sandrine, anak, parang atat na atat ka ng umalis ah," tawag ni Mr. Enriquez sa anak niya. She instantly stopped at tiningnan yung daddy niya. "If you want to leave ahead, you may."

"Okay dad. Please excuse us, sirs, maam," mahinang sabi niya sa mga board of directors. "Mr. Montemayor and I will be going ahead."

Tumango lang yung mga board directors. Tumayo na rin ako at binigyan sila ng ngiti. Sinundan ko si Sandy palabas ng restaurant. Agad kaming sumamay sa sasakyan, parang may humahabol samin.

"Manong, pahatid po sa Chateau de Busay," utos ni Sandy sa driver niya. Medyo naguluhan ako kaya tiningnan ko siya. "What? Dun ko gusto making pag date sa'yo eh. Ano magagawa mo?"

"Date? What date are you talking about?" I asked her, confused as hell sa mga pinagsasabi niya.

"Nagbibiro lang. Eto naman hindi marunong makisabay," palusot niya sa mga pinagsasabi niya kanina. Sinamaan ko lang siya ng tingin kasi hindi ako natutuwa sa kanya. "Sorry na, hindi na po mauulit. Seryoso mo kasi masyado."

Kahit lalaki ako, pwede namang akong umirap diba? Kasi gustong gusto ko na talaga siyang irapan. Pero hindi ko na lang siya pinansin at binaling sa bintana ang atensyon ko. I miss you, Gizelle. Saan ka na ba kasi?

Michelle's POV

   "M, pakipasa naman ng isang design mo," pakiusap ni PJ sa'kin. Kinuha ko yung orange folder na nasa lamesa ko at iniabot sa kanya. "Thank you, princess. Nagugutom ka na ba?"

     "Hindi pa naman. Marami ako kinain kaning almusal eh," sagot ko sa kanya habang pinapatuloy yung pagdrawing ng isa pang design. "Nagluto kasi si Princess since binigyan siya ng day off ng boss niya."

     "Lucky you. Kumukulo na tiyan ko eh," reklamo niya. "Samahan mo ako kumain, please?"

"P, malaki ka na. I'm sure hindi ka mawawala if you just eat sa canteen," paalala ko sa kanya, habang nagddrawing pa rin. "Kailangan ko kasi tapusin itong mga designs. Para mas maraming mapagpilian si Mr. Gokongwei."

"Okay, princess, noted na po," sabi niya sa'kin. I just gave him a smile at bumalik na sa pagddrawing.

He excused himself at umalis na ng opisina. Kinuha ko agad yung phone ko at saka earphones. Sinuot ko na yung earphones and started to play my playlist. I was, once again, lost in my own world.

~

An hour after nagpaalam si Philip na kakain muna siya, bumalik na rin sa wakas. He was humming a song as he was walking towards his table. Hindi ko na inangat ulo ko, kasi nga nagfofocus ako. Natatakot kasi ako na baka mawala ako sa momentum if titingnan ko siya. Alam niyo na, painting come alive yung kasama ko eh. Talagang ma-star struck na naman ako.

"Here, princess. Binilhan na kita ng lunch," sabi niya sabay lagay ng binili niyang pagkain. "Ayaw ko na kasing mapagod ka pa if kakain ka lang."

"Thanks, P. Tatapusin ko muna ito ha?" pagpaalam ko sa kanya, hindi pa rin tinitingnan sa mukha. "Para mas maaga akong hindi maging busy na. Nakakapagod rin pala yung magdrawing lang ng magdrawing."

"Sige lang, M. Nandito naman ako para suportahan ka eh," paalala niya sa'kin tapos hinalikan sa noo.

Alam kong isang linggo pa lang kami nagkakakilala ng mas malalim pa. Pero masasabi kong may 75% na magugustuhan ko si Philip. Hindi pa kasi ako talagan sure na sure kaya may 25% pa akong pinapanghawakan sa sarili ko. Para hindi na naman ako masaktan.

~ ~ ~ ~ ~

Please don't forget to COMMENT, VOTE, and FOLLOW me for more updates! Thank you, love lots 💕💕

- Shang 🦄