Regrets are Always at the End

Kabanata 46

Sean's POV

     "Gizelle, please open the door. May importanteng sasabihin ako sa'yo," sigaw ko habang pinapatuloy kong kinakatok pintuan niya. Pero wala pa ring sagot.

I waited for another 30 minutes pero wala pa ring Gizelle na dumarating. I stood up from where I sat at aalis na sana when I saw Gizelle walking down the hallway, looking like a mess. Tumakbo agad ako papunta sa kanya.

"Saan ka galing? Ba't ganyan hitsurs mo? Anong nangyari?" sunod sunod kong tanong sa kanya. "Bakit ka umiiyak? Sino nagpaiyak sa'yo?"

"Ba't siya ganun, Sean? Bakit sila ganun?" tanong niya sa'kin. "Akala ko minahal niya talaga ako. Akala ko magiging masaya na ako kasi nakilala ko na siya. Pero nagkamali ako. Siguro nga hindi na ako pwede maging masaya kasi ang laki laki ng kasalanan ko sa inyo."

"Tahan na, Gizelle. Dali pasok muna tayo sa condo mo," sabi ko sa kanya at kinarga ng bridal style.

Iyak pa rin siya ng iyak. My shirt was starting to get wet, but I didn't care. All I care about now is Gizelle. Pagkapasok namin sa unit niya, nilagay ko siya sa sofa para makaupo. Umupo na ako sa tapat niya at hinawakan yung kamay niya.

"Tell me what happened, Gizelle," I asked her.

"Ph-Philip i-is a p-piece o-of sh-shit. Walang hiya siya. Pinaikot lang pala niya ako sa laro niya," she tried so hard to talk in between her heavy sobs. "He made me believe that he did love me, Sean. He made me believe that he was serious and that I can have a happy ending. Pero laro lang pala lahat ng yun. Sana sinabi niya na laro pala, edi sana nagsports attire ako."

"Tahan na, Gizelle. He's not worth your tears," sabi ko sa kanya habang pinapahid yung luha sa kanyang mga mata.

"Bakit ganun, Sean? Gusto ko lang naman maging masaya. Yung talagang totoong masaya," she stated and looked at me. "Eto na ba parusa ko sa ginawa ko sa inyo?"

"Hindi, Gizelle. Hindi ito parusa. Sadyang nagkamali ka lang ng lalaking minahal," sabi ko sa kanya, while still wiping the tears away. "You're a great woman, Gizelle. Every man would love to have a girl like you in their lives."

"Then why did he decide to play with me?! Am I a doll that can be played when they want to?" sigaw niya sa'kin. "Diba pati ikaw? You chose to play with my feelings noon."

"I never tried to play with your feelings, Gizelle. I was selfish, yes. But if I needed to be selfish para mapalayo ka sa'kin, then I would gladly be one," seryoso kong sabi sa kanya. "I just tried to save the girl that I love from a monster like me."

"Hindi ko pa rin maintindihan eh. Bakit ako? Bakit ako yung napili nilang paglaruan?" she asked me.

"I don't know Gizelle. Only Philip can answer that question," sabi ko sa kanya. "Pero I'm not allowing you to go anywhere near Philip. Let's go home, Gizelle. Miss ka na nila tita."

"Sean, if uuwi ba ako, tatanggapin pa din nila ako? If uuwi ako, magiging masaya na ba buhay ko?" tanong niya sa'kin, with sincerity in her eyes. "Kung uuwi ba ako, hindi mo na ako sasaktan tulad ng dati?"

"Gizelle, we all want you home because we want you to be happy," sagot ko sa kanya. "And I'm sure na tatanggapin ka pa rin nila kasi mahal ka nila. Magiging masaya ka kasi nandito na ako. At hinding hindi na kita sasaktan Gizelle, kasi ngayon, masasabi ko na sa'yo na mahal na mahal kita. At hinding hindi ko iyon ikakahiya. Kahit na hindi mo ako mahalin, I will always be here for you."

"Sean, may sasabihin sana ako sa'yo eh," sabi niya sa'kin.

Michelle's POV