Regrets are Always at the End

Kabanata 48

"Sean please don't die. I'm begging you," iyak na sabi ko. "Magsisimula pa tayo ng panibago, diba?"

Nasa loob kami ng ambulansya at ginagawa na ng mga paramedic ang lahat para masagip si Sean. Pero masyadong maraming dugo ang nawala sa kanya. Hindi tumitigil yung pagpatak ng aking mga luha. Lord, please save Sean.

"Nandito na po tayo sa ospital, misis," sabi ng isang paramedic sakin.

Tinulungan ibaba si Sean mula sa ambulansya. Nilipay siya sa isang hospital bed at agad agad dinala sa emergency room. Susunod pa sana ako pero tila nawalan na ako ng lakas para tumakbo pa. Napaupo na lang ako sa sahig at umiyak ng umiyak.

"Gizelle?" tawag ng isang babae sa'kin. Pagtingin ko ay nakita ko sila mama. "Gizelle, ikaw nga!"

"Mama!" takbo ko sa kanya.

Agad ko siya niyakap ng sobrang higpit. God, how much I missed my mother. Iyak pa rin ako ng iyak sa sakit na nararamdaman ko.

"Ma, ayaw kong mawala si Sean sa'kin," sabi ko kay mama. "Ma, patawarin niyo po ako. Alam kong ang selfish selfish ko when I made that decision. I'm sorry ma I'm really sorry."

     "Anak, tahan na. Ako rin, I should have though about your feelings. I'm sorry din anak," sabi ni mama sa'kin. Umiiyak na rin siya. "Let's stay strong for Sean, okay?"

     "Bunso!" narinig kong sigaw ng mga kapatid ko.

   Agad ko silang tinakbuhan at niyakap. Both of them were crying. And doon ko lang nakita and napagtanto na they really did love me. I was so blinded by my pain na hindi ko nakitang nasaktan ko sila sa ginawa ko.

     "Huwag na huwag mo na ulit gagawin yun, bunso. Please nagmamakaawa kami," sabi ni kuya sa'kin habang umiiyak.

     "Sorry talaga kuya, ate. I'm really sorry," sabi ko sa kanila.

    "Let's all go sa labas ng operating room," sabi ni mama. "Sean needs us there."

   Tumango kaming lahat at sinundan siya. Inakbayan ako ni kuya para hindi ako mawalan ng balanse. My muscles weren't cooperating. My legs were still shaking from everything that happened.

     "How's my son?" narinig kong tanong ni mommy. I looked at her at nagulat siya when she saw me. "Gizelle, you're alive. But, how?"

     "Ikwekwento ko po kapag okay na ang lahay, mommy," sagot ko sa kanya. "Pero sa ngayon, si Sean muna isipin natin."

   She nodded and stretched out her arms for me to hug her. Niyakap ko siya and so did she.

   Four hours kami naghintay sa labas ng operating room nung sa wakas ay lumabas na rin ang doktor. Agad ako tumakbo para tanungin siya sa kondisyon ni Sean.

     "We successfully took out the bullet from his shoulder," sabi ng doktor. "But he lost too much blood. We'll be putting him in the ICU para mas maobserbahan namin siya ng mabuti. I'll be visiting the blood bank to see if may available bang dugo na magmamatch sa kanya."

     "Salamat po, doc," sabi ko sa kanya. "Pwede na po ba bisitahin si Sean?"

     "Yes, pwede na. He'll be in the ICU section. Tanungin niyo na lang ang naka in charge na nurse dun for his room," sagot sa'kin ni doc at umalis na siya.

   Agad kaming pumunta sa ICU section pero sabi ng nurse, one visitor at a time lang daw pwede pumasok. Ako yung gusto nilang mauna pero sinabihan ko si mommy na siya na.

     "Are you sure, hija?" tanong sa'kin ni mommy.

     "Yes, tita. He's your son, he came from you. He's your own blood," sabi ko sa kanya. "I'm sure he'll be needing his mother's presence. Magpapahuli na lang po ako."