Regrets are Always at the End

Kabanata 40

Sean's POV

"Hindi ka ba talaga makakapunta?" tanong sakin ni Sandy for the nth time.

"I really can't, Sands. Tradisyon na kasi ng pamilya na pumunta sa ibang bansa for Christmas," paliwanag ko sa kanya.

May art exhibit kasi si Sandy this bukas. Eh kaso, bukas din ang flight namin papuntang Japan. Kahit subukan kong pumunta dun para magpakita lang, malalate talaga ako sa flight. And my parents Yes are very particular with promptness.

"Okay sige, Sean. Basta sa susunod na exhibit ko, dapat pupunta ka," batid niya sa'kin.

"Yes, Sandrine. I promise na aattend ako sa next exhibit mo," pangako ko sa kanya. "So magpapaalam na ako kasi maghahanda pa ako ng mga gamit ko."

Nagpaalam na kami sa isa't-isa at nagpatuloy na ako sa paghahanda ng mga damit na susuotin ko sa Japan. When everything was ready, binaba ko na yung mga bagahe ko para maipasok na ng driver namin sa van.

     "Sean, anak, good timing. Dinner's ready," tawag sa'kin ni mama.

   Pagkatapos kong ilagay yung bagahe ko sa sahig ay agad na ako pumunta sa dining room. Umupo ako agad sa lugar ko.

     "Kuya Sean!" tawag sa'kin ni Shaneena.

   Agad siyang tumakbo papunta sa'kin para yakapin ako. Niyakap ko rin siya pabalik at hinalikan sa ulo.

     "Kamusta ang photoshoot?" tanong ko sa kanya as she sat down sa lugar niya. "I hope hindi ka umuwi na may boyfriend, ah."

     "Kuya, hindi ako umuwi na may boyfriend. Ka-MU lang," batid niya sa'kin.

     "Ah kalahi mo pala. Mukhang unggoy," asar na sabi ko.

     "Kuya naman. Kung unggoy ako, that makes you what? Kapre?"

   I didn't see that coming. I just glared at her at nag peace sign siya sa'kin. I really hate it when my joke comes back right at me. Nagsimula na kami kumain at nagkwento lang si Shan about her photoshoot sa London. One month kasi siya nandoon and mabuti na lang makakasama siya sa trip namin to Japan.

    "Alam mo ba, baby. May bagong nililigawan na kuya mo," kwento ni mama kay Shan. Nabilaukan ako sa sinabi ni mama. Uminom kaagad ako ng tubig.

     "Really, kuya? Who's the lucky girl?" tanong sa'kin ni Shan. "Kilala ko ba ito?"

     "Getting to know stage pa lang kami, ma. And yep, kilalang kilala," sagot ko sa kanya. "It's Sandy."

     "SANDY?!" biglang sigaw ni Shan. Kaming tatlo ay napatingin sa kanya pero she was just looking at me. "But kuya, I don't like her for you. She's too fake."

     "And that's what I thought, too," sabi ko sa kanya. "But, if you just get to know her, she's actually pretty nice."

   Hindi na sumagot si Shan pero halata sa mukha niya ang pagkadismaya. Hindi ko na siya pinansin at nagpatuloy na lang sa pagkain. For sure, hindi ako titigilan nito sa pagtatanong mamaya. Kaya kakain ako ng marami ngayon para gumana utak ko sa mga maala-math na tanong niya.

Nung natapos na kami kumain, we all went to iur perspective rooms. Except Shan. Talagang hinila niya ako papunta sa room ko. Pinaupo niya ako sa bed ko while she was standing in front of me, with a very irritated face.