My life with BTS [voltooid]

Chapter 2

Ik word wakker door me zus die me een klap geeft. Fijn nog een blauwe plek. Verward kijk ik om me heen en dan besef ik me dat ik in het vliegtuig onderweg naar Korea zit. Ik ga recht zitten, aangezien ik sliep lag ik helemaal onderuit gezakt. Ik doe me oortjes uit en tik Liza aan. 'Hoezo riep je me?' Ze kijkt op van haar telefoon waar ze weer bezig mee was. 'We gaan zo landen.' Ik knik en Liza gaat we veder met haar telefoon. "We gaan zo landen doe de riemen om." Ik doe me riem om en ik kijk of ik al iets van Korea kan zien. Ik zie het vliegveld en opeens krijg ik kriebels in me buik. Ik kijk opzij naar Liza en zie dat ze haar riem nog niet om heeft. Snel doe ik het voor haar om want anders gebeurt er misschien wel wat. Ze kijkt me aan alsof ik het domste ding doe in me leven, niet dat ik het erg vind ik bedoel ik zou liever Rick hebben dan Liza. Ik zeg maar niks en kijk uit het raam. Ik zie dat alles dichterbij komt en dan raken we de grond. 'Hallo Korea,' zeg ik tegen mezelf.

We zijn net geland en ik zoek papa mama en Rick. Liza loopt maar een beetje achter me aan. Als ik ze gevonden heb, loop ik naar ze toe.  We wachten bij de lopende band op onze koffers. Als ik een grote roze met glitters zie, weet ik dat onze koffers komen. Niet dat die koffer van mij is, gelukkig is die van Liza. Ze pakt haar koffer en wil weg lopen als ik haar tegenhoud. 'Het is misschien handig als je wacht tot onze koffers er zijn, en met ons mee loopt naar buiten. Tenzij jij Koreaans spreekt en dit land kent.' Ze zucht en gaat op haar koffer zitten. Als we allemaal onze koffers gepakt hebben lopen we naar buiten. Niet dat het gemakkelijk was om te vinden aangezien ik maar een klein beetje Koreaans spreek. We lopen naar buiten en zien een bordje met ons achternaam erop. De persoon die het bordje vasthoud is een grote, kale man die denk ik onze chauffeur is. We leggen onze spullen achterin het busje en stappen in. Als we bij het hotel zijn, stappen we uit, bedanken we de man en lopen we naar binnen. Bij de receptie is het aan mij om in te checken aangezien niemand van ons Koreaans kan.  Als we onze sleutel hebben lopen we naar de lift toe en wachten we tot de deuren dichtgaan. Ik kijk op me telefoon en zie dat het pas 11 uur 's ochtends is. Over een uur is de Meet en Greet van BTS. Als we bij onze kamers aankomen steek ik de sleutel in het gaat en draai hem open. Gelukkig zit ik met Liza en Rick bij papa en mama, want Rick maakt er altijd een puinhoop van. We leggen onze spullen weg en natuurlijk wil Liza allemaal foto's maken. Ik zucht en loop naar de kamer van papa en mama toe en klop op de deur.  Rick opent de deur en ik loop naar binnen. 'Mama we moeten over een half uur bij het gebouw zijn.' Mama knikt. 'Dan is het handig als we nu gaan, ik bel de chauffeur wel om te vragen of hij ons kan brengen.' Ik knik en ga op een stoel zitten.

Een kwartier later komt de kale man ons ophalen. We gaan weer zitten in het busje en rijden naar het gebouw van de Meet and Greet. Als we aankomen zien we allemaal fans staan. Ik geef me vader en moeder nog een laatste kus en stap het busje uit. Ik loop in me eentje naar de anderen fans toe. Ik kijk op me telefoon en zie dat we nog 2 minuten moeten wachten. Dan gaan de deuren open en iedereen begint te gillen. Ik loop snel naar de rij toe, want iedereen wil natuurlijk als eerste zijn. Ik sta ergens in het midden en ik vind het niet zo heel erg. 'Beter dan helemaal achteraan.' We lopen naar binnen en ik voel weer de kriebels in me buik. En dan is het zover, we moeten op ons beurt wachten en we krijgen een sticker met ons naam en land op ons geplakt. Want ja ze kunnen dan wel Koreaans praten tegen ons maar sommige verstaan dat natuurlijk niet. Ik krijg me sticker en plak hem op me borst. Dan begint de rij te lopen en ik loop maar achter ze aan. We zijn bijna bij de ruimte waar BTS zit, en ik begin heel zenuwachtig te worden. Ik kijk nog even op me telefoon als de rij weer begint te lopen. En dan zie ik ze zitten. De fans voor mij beginnen te gillen terwijl ik alleen maar kan kijken naar ze. Het liefst wil ik mee gillen maar me mond wil niet open. Totdat Park JiMin mij aankijkt. Ja mensen Jimin kijkt mij aan. Hij glimlacht en zwaait. Ik glimlach en zwaai terug. De meiden voor mij beginnen nog harder te gillen. Ze beginnen ook te zwaaien. Maar dan kijken ze naar mij en weer terug naar Jimin die nog steeds mij aankijkt. De meiden kijken me boos aan maar draaien toch weer om. Ik grinnik en Jimin doet het zelfde. 'Misschien is deze dag toch nog niet zo heel erg.'

heey mensen weer een hoofdstuk. Dit keer van 910 woorden, i know het kan meer maar ik had opeens geen inspiratie meer... Dus dit was het hoofdstuk voor nu. En ik ga proberen om zo veel mogelijk te plaatsen. So yeah... Bye peopleeeee

x-valesca