My life with BTS [voltooid]

Chapter 45

POV Jill

'Jimin' Ik verstijf door de naam die door Jackson wordt uitgesproken. Jimin? Park Jimin? Wat doet hij hier? Ik hoor hem achter mij praten. 'Wie is dit?' O god, nee nee alsjeblieft zeg niet dat ik me moet omdraaien. 'Oh zij, draai je om zodat ik je aan Jimin kan voorstellen.' Ik durf niet om te draaien dus blijf ik staan. Tranen zwellen op in mijn ogen, en net voordat ik weg wil lopen draait Mark me om. Ik kijk Jimin aan en zie hem nu verstijfen. 'Jill?' Ik zie tranen in zijn ogen naar boven komen. Net voordat hij nog een keer mijn naam kan zeggen, loop ik weg. Mensen kijken me aan maar ik negeer ze. Ik loop naar de deur en sla hem open. Ik loop naar buiten en de koude lucht slaat tegen mijn blote armen aan. Ik zou willen zeggen dat mijn make up uitloopt, maar aangezien ik die niet op heb laat ik de tranen nog harder lopen. Ik stop met lopen als ik ver weg van het huis ben. Ik zak door m'n knieën en schreeuw het uit. Gewoon het verdriet. Na al die tijd. Na twee weken mezelf in slaap huilen stond hij daar voor me. Ik had zijn naam kunnen zeggen. Hem kunnen omhelsen en hem zoenen. En wat doe ik? Mijn stomme hoofd zegt dat ik weg moet lopen. Zo ver mogelijk. 

Na een kwartier op de koude grond nagedacht te hebben, word ik uit mijn trans gehaald. Ik kijk op en zie Jin daar staan. Hij knielt naast me neer en ik omhel hem. Nieuwe tranen lopen langs mijn wangen. Hij laat zich los uit de knuffel en kijkt me aan. Hij giechelt als hij tranen ziet. Hij veegt ze voorzichtig weg met zijn duim. 'Waarom huil je?' Ik haal mijn schouders op. 'Ik heb je zo gemist.' Hij glimlacht. Hij staat op en ik doe het zelfde. 'Kom.' Ik kijk hem aan en schud mijn hoofd. 'Kan ik niet.' Hij kijkt me verbaasd aan. 'Ik bedoel, ik kan Jimin niet onder ogen zien.' Hij knikt begrijpelijk. 'Loop dan tenminste mee naar de anderen.' Ik knik en glimlach.

We lopen het huis weer binnen en ik heb Jin hand vast. Mensen kijken me weer aan en weer negeer ik hun. De hele tijd heb ik mijn hoofd naar de grond en laat Jin me leiden. Opeens stopt hij voor 12 paar schoenen. Ik kijk omhoog en zie de jongens staan. Inclusief Taehyung. 'Hi.' Ik zie dat ze huilen. Stuk voor stuk. Zelfs Yoongi huilt! 'Waarom huilen jullie?' Yoongi komt naar me toe gelopen en knuffelt me bijna dood. 'W-we hebben j-je zo erg gemist.' Ik giechel en knuffel hem terug. Ik knuffel de andere jongens ook. Zelfs Taehyung. Ookal kan ik hem nog niet vergeven.

Na een uur te hebben staan praten, is Jimin er nog steeds niet. 'Waar is Jimin eigenlijk?' Ik haal m'n schouders op en Jungkook zucht. 'Ik ga hem we zoeken, ben zo terug.' Jungkook loopt weg en wij blijven achter. Ik hoop maar dat hij hem snel vind. Ik zucht en ga zitten op een stoel. Ik kijk op m'n telefoon en zie dat ik een gemiste oproep heb van een anoniem persoon. Net als ik mijn telefoon weg wil doen, word ik weer gebeld door een anoniem persoon. Ik kijk naar m'n telefoon en neem op. 'Hallo?' Ik hoor niks. Alleen het gehijg van een persoon. 'Halloho?' 'Jill?' Mijn ogen vergroten. 'Jill, je moet me komen helpen. Ik zit vast en ik kom niet los.' Als ik wil antwoorden hangt hij op. Jimin?

HELLAUUU! O MY FUCKING GOD WAT DUURDE HET LANG VOORDAT IK DIT HOOFDSTUK KON PLAATSEN. De reden ervoor is dat ik op een geven moment vast liep in het hoofdstuk, dus ik wist niet echt meer wat ik moest schrijven. MAAR HIJ IS EINDELIJK AF. Nou dat wou ik even mededelen. BYEE

~Valesca