My life with BTS [voltooid]

Chapter 8

De hele weg is het stil, en de jongens kijken allemaal boos. 'Oke jongens gaat er iemand mij nog vertellen wat er zojuist gebeurt is?' Ik kijk de jongens aan, maar die kijken allemaal naar RM. Hij zucht. 'Laten we zeggen dat ik gek werd dat iedereen naar je begon te schreeuwen.' Ik knik. 'Maar wat heb je dan gezegd waardoor iedereen stil was?' Ik kijk heb vragend aan en ik zie hem moeilijk kijken. 'Euhm ik heb gezegd dat je het vriendinnetje ben van Jimin.' Ik kijk hem met open mond aan. 'Nee nee nee o my god Rapmonster wat heb je gedaan?!' Hij zucht. 'Het spijt me... ik was zo boos omdat iedereen dingen naar je aan het roepen was. En dit was het eerste wat in me opkwam.' Ik schud me hoofd. 'Rapmonster ik ben 16 Jimin is 21, als wij echt iets met elkaar zouden hebben dan ben ik minderjarig!' De jongens kijken me verbaast aan. 'Ben jij 16?' Ik kijk naar Jhope die me van top tot teen bestudeert. Ik knik. 'Maar waarom lijk je dan een meisje van 18?' Ik grinnik. 'Nou ik weet niet of jij een bril nodig heb maar ik lijk niet op iemand van 18 Jhope.' De andere besturen mij nu ook en ik krijg er de kriebels van. 'Jongens stop met kijken ik ben 16 jaar oke.' Ze stoppen met kijken en kijken elkaar aan. De rest van de rit is het stil en het enige wat je hoort is de muziek van Suga. 

Als we er zijn stappen we uit en de chauffeur rijdt weg. We staan voor een groot gebouw waar iets in het Koreaans op staat. We lopen met z'n allen naar binnen en RM loopt maar de receptie toe om naar mijn ouders te gaan. 'Euhm Jill, wat is je achternaam?' Hij kijkt me vragend aan. 'De wit.' (Dit is trouwens niet mijn eigen achternaam 😂) hij knikt en zegt het tegen de vrouw achter de balie. Als RM terug loopt naar ons, zegt hij dat er hem moeten volgen. We lopen door vele gangen als we opeens stoppen voor een deur met "De Wit" erop. Ik zucht diep en de jongens kijken me met medelijden aan. 'Het gaat jongens laten we nou maar gewoon me paspoort halen en weer terug gaan.' Ze knikken en Tae doet de deur open. De kamer is wit en er liggen 4 bedden waar 4 personen op liggen. Mijn ouders, broer en zus. De jongens zijn opzoek naar de spullen die ze bij zich hadden, terwijl ik voorzichtig naar Liza loop. Er liggen dekens over de hoofden heen zodat niemand kan zien wie ze zijn. Ik loop naar Liza toe en als ik naast haar sta, zucht ik diep. Ik wil de dekens van baar gezicht weghalen als ik word tegengehouden door Jimin. 'Weet je het zeker Jill? Het kan best schokkend zijn.' Ik knik langzaam. 'Ik moet ze nog 1 keer gezien hebben voordat ik ze los kan laten.' Hij knik en laat me hand los. Ik zucht nog een keer diep in en trek dan de dekens van haar hoofd weg. Ik schrik me rot als ik zie dat ze allemaal littekens op haar gezicht heeft. Ze ligt er vredig bij met een lichte glimlach en gesloten ogen. Ik glimlach zacht terwijl er een traan over me wang rolt. Weghalen heeft geen zin want ik weet dat er straks nog meer komen. Ik pak haar koude hand vast, en begin in het Nederlands te praten. 'Hey Liza, ik ben het Jill. Ik vind het zo erg wat er gebeurt is. Ik ben hier met BTS en alles gaat goed met me. Ik wou je nog 1 keer zien. Ik vraag me nog altijd af wie het gedaan heeft. Maar ik moet gaan lieve zus. Ik hou van je als je dat maar weet.' Ik probeer de tranen weg te vegen maar het heeft geen zin. Het zijn er teveel. Maar ik kan nu niet opgeven, denk ik bij mezelf. Ik schuif de dekens weer over haar gezicht heen en laat haar hand los. Ik loop naar het bed van Rick en Jimin volgt me stilletjes. Ik haal weer diep adem en trek de dekens van zijn hoofd af. Bij hem zie je bijna geen littekens alleen een paar schrammen die bijna helemaal weg zijn. Ik pak zijn hand en begin te praten. 'Hey grote broer. Ik vind het zo erg wat er gebeurt is. Het moest eigenlijk mij zij in plaats van jullie. Want ik heb jullie meegenomen naar dit land dus ik was ook verantwoordelijk voor jullie. En ik heb gefaald.' Ik zucht en probeer de stromende tranen weg te vegen. 'Maar je moet weten dat ik van je hou Rick. En dat gaat nooit veranderen.' Ik laat zijn hand los en loop naar het bed van papa en mama. Het is een tweepersoonsbed dus ik denk dat ze er allebei in liggen. Ik voel dat er een hand op mijn schouder wordt gelegd, en ik kijk wie het is. Als ik zie dat Jimin en de andere jongens achter me staan, wil ik het liefst zo hard huilen totdat me tranen op zijn. Maar ik moet sterk blijven, voor papa en mama. Ik draai me weer om naar mijn ouders en haal diep adem. Ik pak de dekens en schuif ze voorzichtig van hun gezichten af. Ik schrik me dood als ik hun gezichten zie.

Hey mensjes! Zoals je kan zien is hier weer een hoofdstuk. Ik hoop dat jullie het leuk vinden ik beloof zoals altijd weer dat er snel weer een nieuwe hoofdstuk komt! Dus ja, ik heb eigenlijk niks meer om te vertellen dus euhm... BYEE

~valesca