My life with BTS [voltooid]

Chapter 54

POV Jill

De jongens lopen achter mij aan met geweren in hun handen. Ik kijk achter me en zie dat Jin Namjoon hand vasthoud. Jungkook loopt vol zelfvertrouwen achter mij. Taeyung en Jhope lopen naast elkaar en zeggen niks. Yoongi loopt naast me en houd zijn geweer vast alsof het opeens kan weg rennen. We lopen super stil het huisje binnen, en Jhope, Taehyung en Yoongi lopen naar boven zoals afgesproken. De rest loopt zo stil mogelijk naar de woonkamer toe met onze geweren gereed. 

Zodra we de woonkamer binnenkomen zien we drie mannen liggen. Ze hebben allemaal precies op de zelfde plek schotwonden. In hun voorhoofd en twee kogels zijn door hun kogelvrij vest hun longen doorgedrongen. Ik draai me om en zie Jin met open mond naar de mannen op de grond kijken. Namjoon haalt gefrustreerd zijn handen door zijn haar terwijl Jungkook naar de lichamen loopt. Hij zakt door zijn knieën en bekijkt de twee kogels die door de vest zijn geschoten. 'Deze zijn geschoten van dichtbij gemaakt. Waarschijnlijk toen ze al op de grond lagen.' Ik loop naar hem toe en kniel naast hem. 'Hoe weet je dat?' 'Nou kijk, deze schoten zitten precies op de zelfde plek en ze zijn door het vest doorboord. Dat kon dus alleen toen ze al dood op de grond lagen want deze mannen zijn echt niet zo dom om zich van dichtbij te laten schieten. Plus deze vesten kunnen kogels tegenhouden. Het enige wat je krijgt is een blauwe plek of een bloeduitstorting.' Ik knik begrijpend en sta op. 'Maar waarom zou Nienke dat doen.' Jungkook haalt zijn schouders op. 'Waar is Nienke eigenlijk?' Ik kijk Jin aan die naar mij kijkt. Ik kijk de kamer rond en zie dat Nienke en Herman er inderdaad niet zijn. Ik zie dat er wapens van de tafel afgehaald is wat dus betekend dat ze of weg zijn gevlucht, of ze zitten hier ergens in het huis wachtend tot we voorbij hun lopen zodat ze hun wapens op ons kunnen richten. Net als ik wil zeggen wat ze waarschijnlijk hebben gedaan hoor ik geschreeuw van boven. 

POV Taehyung 

We lopen zo stil mogelijk naar boven toe. Zodra we daar aankomen, controleren we alle kamers. 'Jongens ik heb Jimin gevonden.' Jhope en ik rennen naar de laatste kamer waar Yoongi staat.

We komen binnen en zien dat Jimin op de grond zit met zijn rug tegen de muur aan. Hij heeft zijn ogen dicht en zijn handen tegen zijn oren aan. Ik laat mijn geweer vallen en loop naar hem toe. Ik kniel voor hem neer en haal zijn handen van zijn oren af. Hij opent snel zijn ogen en zodra hij mij ziet begint hij te huilen. 'Hyung, ik was zo bang. I-ik dacht dat i-ik jullie nooit m-meer zou kunnen zien.' Ik knuffel hem stevig. 'Het is oke, wij zijn er nu.' Hij knikt tegen mijn schouder aan. Hij laat daarna los en veegt zijn tranen weg. Hij staat op en ik doe het zelfde. Jhope en Yoongi lopen naar Jimin toe en geven hem een knuffel. 'Waar zijn Nienke en die andere dude eigenlijk?' Jimin kijkt me aan en haalt zijn schouders op. 'Herman zei dat ik naar boven moest gaan dus ben ik naar deze kamer gegaan. Ik hoorde opeens schoten en dacht dat het jullie waren. Ik werd bang dus had ik mijn handen voor mijn oren en ik had mijn ogen dicht en hoopte dat jullie niet de gene waren die dood werden geschoten. En gelukkig was dat niet zo want anders waren jullie hier nu niet.' Hij knikt. 

We staan op en willen de kamer uitlopen, als Hoseok opeens in elkaar zakt. Hij schreeuwt en grijpt naar zijn been. Ik loop naar hem toe en zie dat hij bloedt. Ik kijk naar zijn been en zie dat het bloed daar vandaan komt. Ik kniel naast hem neer en haal zijn broek omhoog. Er zit een kogel in zijn been. Ik kijk Hoseok geschrokken aan. Yoongi en Jimin tillen hem op en we lopen terug veder de kamer in. Ik doe de deur op slot en loop naar de jongens toe. 'Wat nu?' 

POV Jill

We rennen naar boven. We zien niemand en ik kijk verbaasd de de gang rond. Jin loopt opeens naar de achterste deur toe. Hij knielt voor de deur en kijkt naar de grond. Namjoon en ik lopen naar Jin toe. Ik kijk met grote ogen naar de grond. 'Van wie is dit?' Ik haal me schouders op en kijk nog een keer de kamer rond. Als ik achter me kijk zie ik Nienke op de trap staan. Ze grijnst en ze heeft een pistool vast. 'Jij bitch!' Ik ren naar haar toe maar net als ik haar bij de haren wilt grijpen rent ze de trap af. Ik hoor een deur open gaan achter me en dat Namjoon mijn naam schreeuwt. Het kan me op dit moment niet schelen. Ik moet Nienke hebben.

Ik kom beneden aan en zie haar in de woonkamer staan. Ze heeft de pistool gericht op haar zelf. Ik loop de woonkamer in met een verbaasde blik. Ze huilt. Waarom huilt ze? 'Waarom huil je?' 'Omdat jij het enige wat ik leuk vind van mij afpakt.' Ik zucht. 'En daarom moet je een pistool tegen je slaap houden?' Ze knikt. 'Dat slaat echt werkelijk waar nergens op. En wat bedoel je met dat ik het enige wat je leuk vind van je afpakt? Denk je nou echt dat Jimin jou leuk vind? Dat hij het leuk vind om hier te zijn met jou?' Ze zegt niks. Ze kijkt alleen naar de grond. 'Kijk me aan Nienke. Denk je echt dat Jimin het leuk vind om met jou hier te zijn? Ik bedoel hij kent je amper.' Meer tranen volgen de oude sporen op haar wangen. 'Geef antwoord.' 'Nee.' Ik trek een wenkbrauw op. 'Wat nee?' 'Nee, ik geef geen antwoord.' Ik rol met m'n ogen. 'Best dan niet.' 

Ik loop naar haar toe en stop voor haar. Onze neuzen raken elkaar bijna aan. 'Je schiet toch niet. Je bent een lafaard. Je kan en durft niks. Je denkt alleen maar dat als je Jimin heb, dat je leven dan weer perfect is. Moet je eens horen Nienke, je hebt dan alsnog niemand. En als hij met jou meeging naar weet ik veel waar dan hadden we hem alsnog opgespoord en hem meegenomen naar huis. Want hij verdient jou niet. Niemand verdient jou Nienke.' Ik zet een stap terug en draai me om waar de jongens staan. Jimin. Hij huilt, ze huilen allemaal. Ik glimlach naar ze en net als ik naar ze toe wil lopen hoor ik een schot. Ik draai me om en zie dat Nienke de pistool op ons gericht heeft. Ze glimlacht. 'Als ik Jimin niet kan krijgen, dan krijgt niemand hem.' Met die woorden zet ze de pistool tegen haar slaap en trekt aan de trekker. Een oorverdovende schot is te horen in de kamer en ze beland met een klap tegen de grond. Ik kijk met grote ogen naar haar. 'Jill.' Ik draai me om en zie Jimin op de grond liggen. Tranen vormen zich in mijn ogen en ik ren naar hem toe. 'Nee nee nee Jimin!' Ik draai hem om en ik zie bloed door zijn shirt. Ik trek zijn shirt omhoog en zie een schotwond in zijn zij. 'Jimin, kom op wordt wakker!' Tranen lopen langs mijn gezicht op zijn shirt. Ik kijk de jongens aan en Jin knielt naast me neer. 'Jin bel een ambulance misschien is hij nog te redden kom op.' Ik grijp zijn schouders vast en schud hem door elkaar. 'Jill, ik denk dat je te laa-' 'Nee waag het niet om die zin af te maken. Hij is niet dood!' Ik kijk naar Jimin en zie hem niet meer ademen. 'NEE!' Huilend pak ik het lichaam vast en druk het tegen mij aan. 'Ik hou van je Jimin, ik vergeet je nooit meer.' Jin trekt me in een knuffel en ik schreeuw het uit in zijn trui. 'Kom we moeten gaan, Hoseok bloedt en we moeten de politie vertellen dat we Nienke hebben.' Ik kijk Yoongi aan en schud m'n hoofd. 'Nee we kunnen Jimin hier niet achterlaten.' Ik zie Tae huilend naar me toe lopen. Hij tilt me op en ik probeer tegen te stribbelen. 'Taehyung laat me los, we kunnen hem niet hier achterlaten. Please!'  'Shhh het is oke, je moet hem loslaten.' Opeens komt de politie binnen met Yoongi en kijkt naar de lichamen. Een vrouwelijke agente komt naar me toe lopen met een spuitje. Ze drukt het in m'n nek en ik voel dat er iets in mijn nek word gespoten. Ik kijk nog een keer naar Jimin voordat ik duizelig word en in elkaar zak op de grond.

I'm crying.

Het spijt me voor de mensen die ik zojuist heb laten huilen. 

Ik wil hierbij ook zeggen dat dit het eennalaatste hoofdstuk was van dit boek.

Er komt nog wel een superlang hoofdstuk maar daarna is dit boek helaas over. 

Dat was wat ik wou zeggen voor nu. BYEE

~Valesca