Psychopath+Angel (JARLEY)

19- Yeşil Ateş

Harley'in Ağzından

Eski evime girdikten sonra kapıyı kapattım ve gözlerimden yaşların boşalmasına izin verdim. Artık onu bir daha hiç görmeyecektim. Onun uğruna girdiğim bu yola, onu kaybetmiş başka yola sapmaya çalışarak devam etmek zorundayım. Üstümdekilerden kurtuldum ve pijamalarımı giydim. Evime göz gezdirdim. Burası bana cehennem gibi geliyordu, halbüki daha birkaç haftaya kadar yaşadığım evdi.

Gerçi bana onsuz olduğum her yer cehennem gibi geliyordu, ama o benden kurtuldu işte. İstediği şey bu olmalıydı. Bacağımdaki yaraya pansuman yapmaya çalıştım. İçeride duran o mermiyi çıkaramıyordum... Kalbimin acısının üstüne birde bu acıyı kaldıramıyordum. Yumruklarımı sıkarak önümde duran ilk yardım malzemelerine vurarak yere düşmelerini sağladım. Çığlık atmak istiyordum... Joker diye haykırmak ve onun beni nerede olursa olsun duymasını sağlamak istiyordum. Neden vazgeçtin benden? Kalbim sana aitken beni neden bıraktın? O sırada telefonum çaldı. Gizli bir numaraydı, açtım. Açtım çünkü onun Joker olmasını istiyordum...

''Alo, Harleen.'' dedi bir ses. Bu ses tanıdık geliyordu.. Ivy bu! ''Ivy, sen misin?'' diye sordum. Ama ağlamaktan sesim çok titremişti. ''Evet benim. Senin evine geliyorum.'' dedi ve telefonu kapattı. Birkaç dakika sonra kapım çalınca gidip kapıyı açtım. Ivy içeri girdi. Bana baktı ve ağzını tek eliyle kapatarak hızlıca kapıyı ittirdi. Küçük bir gıcırtı ile kapanan kapının ardında duruyor, birbirimize bakıyorduk. Beni en son Harleen iken görmüştü... onun psikoloğuyken. Şimdi her şey farklıydı tabii. Üstelik Ivy telefon numaramı, adresimi nasıl bulmuştu, dahası nasıl kaçmayı başarmıştı emin değildim. Belki de umduğum gibi olmuş ve bizim yarattığımız kargaşadan faydalanarak kaçmayı başarmıştı o gün... ne çok isterdim Joker ile kaçtığımız o güne dönmeyi.

''S-sana noldu böyle?!'' diye bağırdı. "Tamam, duyduğum her şey doğruymuş anlaşılan." Bana çok şaşkın bakıyordu, ondan bir şey saklayacak değildim. Tek arkadaşım, üstelik yanımda olan tek kişiydi. Onun yanımda olmasına ihtiyacım vardı. Her şeyi en basit haliyle, pek bir şey atlamamaya çalışarak anlattım. Duydukları yeterince hoşuna gitmemişce yüzünü buruşturdu. ''Neden yaptın bunu? Joker'e inanılmayacağını herkes bilir, hem... hem o bir deli. Bunu bilerek nasıl yapabildin?'' diye sordu. Benim için üzüldüğü çok belli oluyordu. Joker benim için bu kadar üzülmezdi mesela... Bana destek olmak istercesine koluma koydu elini ve yavaşça sıvazladı. ''Güzelim, Joker'i sevmemeliydin.'' dedi. Gözümden bir yaş daha düştü. "Bunun için çok geç... onun ellerinde hem ölüp hem can bulacak kadar çok aşığım." dedim.

Daha fazla söyleyecek bir şey kalmamış gibi derince iç çekti. Bir şey diyemeyeceğini tahmin etmiştim, biliyordum. Çünkü benim aşkım gerçekten herkesi susturuyordu, aslında dinlemem gereken mantığımı bile. "Bacağın... Hey, sen yaralısın?" dedi bu kez Ivy. Haklıydı... oysa onunla konuşurken yaramı unutmuş sayılırdım. "Bunu da mı Joker yaptı?" diye sordu. Bunun cevabı neydi? Biraz tereddütlü bir şekilde açıklamaya çalıştım. "Aslında hayır... yada evet. Ama yinede değil, çünkü bana bilinçli olarak ateş etmedi. Onun kurduğu bir oyun alanındaki mermi ile yaralanmam, beni onun vurduğu anlamına gelir mi Ivy?"

Bakışları tuhaflaşmıştı, anlaşılan bana hayret ediyordu. Beni son görüşünde bir psikolog olarak başkalarına yardım etmeye çalışıyordum ama şimdi karşısında duran kişi daha kendi düşüncelerini anlamayı bile beceremiyordu. Bay J. benden çok şey almıştı, çok şey kattığı gibi. "Psikoloğum gerçekten çıldırmış olmalı." dedikten sonra ayağı kalktı. "Hadi, benim evime gitmeliyiz. Seni tedavi edeceğim." dedi. İtiraz ederek başımı olumsuz anlamda sallıyorken beni kolumdan çekmeye devam ediyordu. "En son seni gören kişi benim ve ölürsen üzerime kalır. Senin katilin olma şüphesini bile üzerimde istemiyorum, Har-?" dediği esnada sözünü kesip bana bakmıştı. Sanırım ne diyeceğini bilemiyordu. Harleen yada Harley? Bana hangisini söylemeliydi. Kalbime derin bir acı saplanırken burukça tebessüm ettim. "Harley..."