Psychopath+Angel (JARLEY)

21- Fotoğraf

Joker'in Ağzından

Raven'dan rica(!) ile aldığımız toplantı yerine baskın düzenleyecektim. Bunu biraz da Harley'in almış olduğunu düşündükçe onu yanımda arıyordum ama yoktu, hiçte olmayacaktı. Yanıma alacağım silahımı güzelce temizleyip, onu en iyi haline getirirken arkamdan gelen adım seslerini duydum. Evimde olmanın verdiği rahatlıktan olsa gerek arkama dönme isteği oluşmamıştı içimde henüz. Çok geçmeden yaklaşan kişinin sesi geldi. "Neden Adalet Birliği ile uğraşıyoruz? En önce Batman'i halletmeliydik diye düşünüyorum. Öyle daha kolay olabilirdi" dedi.

Elimdeki silah ile birlikte çekinmeden Punchline'a döndüm. Elindeki bıçağı yüzüne doğru tutup parlayan keskin yerini izlerken oldukça ciddi ama tehlikeli görünüyordu. Bu kızın da normal olmadığının farkındaydım, o ise kendisi hakkında elle tutulur düzgün bir bilgi vermiyor ve beni iyice meraklandırıyordu. Çoktan onun araştırılması için adamlarımdan belli bir gruba görev vermiştim bile. "Çünkü öyle istiyorum." demekle geçiştirdim. Silahımı temizlemek için kullandığım bezi yavaşça masanın üzerine bırakırken birden ensemdeki nefesi hissettim. Ben fark etmeden tam dibime gelmişti Punchline.

"Bu yeterli bir sebep değil." dedi. Bana karşı bu kadar saygısız ve çok bilmiş olması sinirimi bozuyordu. "Yalancı. O hoşuna gidiyor." dedi Yeşil. Yeniden onun sesini duymuş olmak ekstra sinir yüklerken gözlerimi devirmiştim istemsiz olarak. Yeşil elektroşoktan sonra saatlerce konuşmamıştı, tam da onu susturduğumu düşünüyordum ama şansım bu kadarmış. O yine kendini belli etmişti. "Benim istediğim olur... bu her zaman böyledir." dedim Punchline'a dönerek. Ona dönmem aramızdaki mesafeyi daraltmıştı.

"Onu da kendine aşık etmeye ne dersin? Harleen'i kendine aşık etmenden çok daha mantıklı bir hareket olurdu." dedi Yeşil. Punchline doğrudan gözlerime bakıyordu, cesaretle bakıyordu. Harley gözlerime hiç bu şekilde bakmamıştı. Onun bakışları ansızın gözlerimin önüne gelirken bir adım geri çekilmişti bedenim ve bunu kesinlikle ben yapmamıştım. Kendiliğinden olmuştu. "Aptal." diye hırlamayı tercih etti Yeşil. Dinlememeye çalıştım.

Punchline'ın konuşmasına izin vermeden hızla yanından geçmiş ve odadan çıkmak üzere kapıya ilerlemeye başlamıştım. "Benimle gelmek istiyorsan arkada kalmanı tavsiye etmem." dedim beni duyabileceği bir ses tonuyla. Sözlerimin ardından tam başımın hizasından yan tarafa, duvara saplanan bıçağa baktım. Punchline biraz daha sola doğru fırlatsaydı benim kafama isabet ettirebilirdi rahatlıkla. Olduğum yerde durup duvardaki bıçağa baktığım esnada Punchline yanıma gelmiş ve duvardaki bıçağı sertçe çekip duvardan almıştı. Gözleri yeniden bana odaklandı. "Seni istediğim zaman durdururum palyaço." diyerek önüme geçip benden önce çıktı odadan. Onun bu yaptıklarına kahkaha atmadan duramamıştım. Kısa süreli kahkahalardan sonra arkasından yürümeye devam ettim.

Harley'in Ağzından

Gözlerimi aralamamın ardından doğrulup yatakta oturur pozisyona gelmiştim. Pekte iyi uyuduğum ve kesintisiz bir uyku çektiğim söylenilemezdi. O olmadan uyumak değil, nefes almak bile istemiyorum. Onu daha şimdiden yıllar olmuşcasına özlemiştim. Beni hızla sepetleyen, ona aşkımı bile bile bana onu sevmeyeceğime söz verdirten ve beni sevmeyen bir adama nasıl bu kadar aşık kalabiliyordum? Lanet olsun ki bu kadar salak oluşumdan şikayet bile edemiyordum. Onun yanında uyanmış olmak istediğim bir gerçekti, hiç değişmeyecek bir gerçek. Bu Ivy'e haksızlık olur muydu bilmiyordum... Benim için yaptığı onca şeyden ve bana evini açmasından sonra yinede Joker'in yanında olmayı tercih etmek saygısızlıktı belki. Bu sırada içeriden gelen kapı sesini duydum. Birisi kapıyı çalıyor olmalıydı. Ivy'nin uyuduğunu düşünüp ben açmak istedim ve zorlukla yataktan kalktım. Bacağım hala biraz acıyordu. Ancak kapının açıldığını duyunca biraz duraksadım. Olduğum odanın aralık olan kapısını biraz araladım.