Psychopath+Angel (JARLEY)

-40 "Bay J. seni bekliyor."

BU BÖLÜMÜN HARLEY'İN AĞZINDAN YAZILMIŞ OLAN KISMINDA UMBRELLA DİNLEMENİZ TAVSİYE OLUNUR! ANCAK DİNLEMENİZ GEREKEN VERSİYON DİREKT OLARAK RİHANNA'YA AİT DEĞİL! ŞARKIYI MEDYAYA BIRAKIYORUM! ORADAN AÇABİLİR YADA ADINA BAKABİLİRSİNİZ!

Jerome'un Ağzından

Boş sokağın biraz ilerisinden gelen adam yanıma yaklaşmış ve elime bir kağıt bırakmıştı. Bunun ne anlama geldiğini anlamadan ona bakmıştım ama o hiçbir şey olmamış gibi yürümeye devam ettiği için onu durdurmak zorunda kalmıştım. Elimdeki kağıdı göstererek sordum; "Bu kağıt neyin nesi?"

Düz olan yüz ifadesini bozmadan yanıt vermişti sakinlikle. "Bay J. seni bekliyor." demişti. Duyduklarım karşısında bir an bile durmayı düşünmeden arabaya bindim. Bu adres daha önce gittiğim bir yer değildi ama bahsettiği yerin yolunu az-çok biliyordum ve oyalanacak vaktim yoktu. O soytarı Harley'e zarar verebilirdi. Üstelik beni çağırmaya cesaret edebiliyordu...

Yanında zorla tuttuğu kızın hayatındaki erkek bendim! Bunu ne Joker ne de bir başkası değiştiremeyecekti. Harley'i oradan alacaktım. Gaza daha fazla yüklenirken elimle direksiyonu çok fazla sıkıyor ve aynı zamanda dişlerimi de sıkıyordum. Bunlar kontrolüm dışındaydı, vücudum daha çok refleks veriyor gibiydi.

Harley... o iyi miydi? Şuan korkuyor muydu mesela? Joker benim yüzümden onun canını yakmış mıydı? Harley'in yanında beni istediğine ve hatta beni beklediğine çok emindim... Onu bırakmayacağımı biliyordu. Onu kurtarmak için geleceğimi bildiğinden beni bekliyor olmalıydı. Şehrin merkezinde bir adres olmadığı için fazla araba kalabalığı yoktu ve bu yolda daha rahat hareket etmemi sağlıyordu. "Seni ne olursa olsun Joker'e bırakmayacağım." diye fısıldamıştım kendi kendime.

Joker'in Ağzından

Onun kırıklarını görebiliyor ve hatta dokunabiliyordum artık. Kırılmayan tek bir yanı yoktu ve kırıklarını içinde saklayamıyordu... taşıyordu. Onun eşsiz, kremsi tenine dokunduğum her an hissediyordum kırıklarını. Dokundukça o kırıklar bana da batıyordu ve canımın yanıyor olmasına rağmen daha çok dokunmak istiyordum. Onun yaşadığı acıyı mı paylaşmak istiyordum yoksa? Bu hiçte bana göre hareketler değildi... değildi ama Harley olmadan olmuyordu. Onu sevmek sandığımın aksine bir hata değildi, olamazdı. Çünkü Harley haklıydı, o bana ne istersem verirdi. Hata yapmama sebep olmazdı... beni gerçekten seven tek kişi oydu.

Sessizliğimi bozmaya karar verince aslında sebebini bilmediğim bir şekilde çok yorgun olan gözlerimi Harley'in gözlerinde gezdirmiştim. "Aramızda çok şey var, Harley." diyerek başımı sallamıştım sözlerimi onaylarcasına. Ama Harley yine bana inat edip başını olumsuz anlamda sallamakta gecikmemişti. Özlemiştim onun karşımda durup beni sürekli olarak zorlamasını. "Hiçbir yere de gitmeyeceksin." diye eklemiştim.

"Beni zorla mı tutacaksın?" diye sormuştu hayretle. Buna şaşırıyor olmasındaki aptallığın bile onda hoş bir görüntüsü vardı. Tek elimle kendimi işaret ederek "Oradan bakınca sicili temiz biri gibi mi görünüyorum?" demiştim hafif yandan sırıtarak. Sorduğum soruya cevap vermek yerine kollarını göğsünde birleştirmiş ve kapıya doğru gitmişti tekrar. İnatlaşmaya devam edeceğini biliyordum... bana olan özlemini hemen belli etmeyecekti ama eninde sonunda ortaya çıkacaktı.

"Aç şu kapıyı." demişti bu kez de. Omzumu duvara yaslayıp dilimi damağıma kısa süreliğine yapıştırıp yapmayacağımı belli edercesine "Tch..." sesini çıkarmıştım. Elleriyle yüzünü kapatmış ve derin bir nefes almıştı. Sakin kalmaya çalışıyordu... Çünkü yanımda kalmak onu geriyordu, her an kendini benim kollarıma bırakmaktan çok korkuyordu. Ama bilmiyordu, tam olarak bu kez hep yaptığı gibi kollarımın arasına gelmeliydi. Bu kez onu incitmeyecektim.