Psychopath+Angel (JARLEY)

-24 İlaç

Medya; Cat Woman (Selina)

       Joker'in Ağzından

    Punchline bu görevin üstesinden gelebilecek mi diye iyice meraklanmıştım. Ona verdiğim bu görev aslında hayli zordu. Hiç tanımadığı ve sadece fotoğrafını gördüğü bir genci Gotham boyu arayacaktı... ona acımıyordum. Yanımda olmak istiyorsa bu zorluklara göğüs germesi gerekiyordu ve bu gerçekten Harley'in yaptıklarının yanında hiçbir şey kalırdı... İşte yine düşüvermişti aklıma o, güzeller güzeli Harley.

Ondan tek bir haber dahi almamıştım çünkü almaya çalışmamıştım. Vazgeçmiştim... oyuncağımdan vazgeçmiş ve onu eski hayatına geri bırakmıştım. Tabii yaşadığına hayat denilirse! Sıkıcı, sıradan bir hayat. Belki de yeniden doktorluk yapmanın bir yolunu bulmuştur? Pek sanmıyordum ama bir ihtimal yapmış olabilirdi çünkü yanıma geri dönmemişti. Oysa Harley hep yanıma dönerdi... "Harley, harley, harley... kıçımın kenar orospusu! Şundan bahsetmeyi kes. Kaç defa daha söylemeliyim kalın kafalı? Harley yok!" dedi Yeşil. Söylediği şeyler ona yeniden elektroşok vermek istememi sağlıyordu ama bunu son yaptığımda pekte bir şey farketmemişti.

O büyük acının karşılığında sadece birkaç saatliğine susmuştu şu geveze. Geveze... evet, Yeşil tam bir geveze. Ona uyan sıfat bu, belki de yeni bir takma isim? "Punchline nerede kaldı? Seninleyken sıkılıyorum." dedi bu kez de. Benden şikayet eden Yeşil sadece Punchline'ı beğeniyordu. Buna anlam vermek imkansız. Punchline'dan kat kat daha iyiydim ama onu istiyor. "Punchline'ı hayatımızın merkezine koymalıyız. Onu gerçekten sevmelisin." dedi. Hadi ama! Harley'i sevemeyeceğimi, kötülerin aşık olamayacağını söyleyen Yeşil şimdi gelmiş bana birilerini gerçekten sevmekten bahsediyor! Bu hiçte iyi bir şaka değil.

İçeri giren Robert'a baktım. Robert, Punchline hakkında bilgi edinmek üzere görevlendirdiğim bir grup adamımdan yalnızca bir tanesiydi. "Ah, umarım bana güzel bir bilgi getirmişsindir." dedim ve kahkahamı serbest bıraktım. Karşımda ayakta durarak ellerini önünde birleştirdi ve beni bekletmeden söze girdi. "Punchline'ın akrobasi üzerine yetenekleri olduğunu öğrendim, efendim. Bir ek bilgi daha vermek gerekirse çok uzun süredir bir suçlu olmalı çünkü Cat Woman'ı daha öncesinde yaralamış." dedi.

Selina... nereden bilebilirdim ki Batman'in ölü kız arkadaşının yine hayatımdaki bir konuda adının geçeceğini? Selina'nın neden ve nasıl öldüğüyle hiç ilgilenmemiştim... belki de ilgilenmeliydim? "Onu... Selina'yı aldığı bu yara mı öldürmüş?" diye sordum. Eğer öyleyse ölüm sebebi Punchline idi. Ki bu onu yanımda tutmam için yeterli bir sebep olurdu. Düşmanımın canını yaktığı sürece en yakınımda olmayı hak ederdi. Ama Robert'ın verdiği cevap ona bu şansı kaybettirdi. "Hayır." dedi Robert.

"Ne yazık..." diye mırıldandım ve elimle çıkmasını işaret ettim. Robert çok geçmeden uzaklaşmış ve odadan çıkmıştı. Karşımdaki duvara bakarak düşünmeye başlamıştım. Harley'i kaybetmiştim ama yeni bir oyuncağım vardı, Punchline. Ve eğer o kız görevinde başarılı olursa bir oyuncağım da olacaktı, o da Jerome. Daha önce hiç görmediğim, adını dahi duymadığım o genç adamın beynini kendi isteğime göre doldurmayı, beynine hükmetmeyi çok istiyordum. Nedenini bilmediğim bir şekilde fotoğrafta görmem bile yeterli olmuştu onu yanımda istemeye. Gözlerindeki karanlık mı çekmişti böylesine? O an yine kahkahasını duydum. Harley'in kahkahasını... arada bir beni yoklamaya gelir gibi kulağımda beliriyordu sesi.

Onu özlemiş miydim? Hemde çok... Ama özlemiş olmam hiçbir şeyi değiştirmeyecekti. Yeşil haklıydı bir yandan, Harley artık yoktu. Ben ondan vazgeçmiştim ve o da bu kez bana geri gelmemişti. O da benden vazgeçmiş olabilir miydi? Vazgeçtiği için mi geri gelmemişti? Onu bırakmış olmamı kurtuluş mu bellemişti? "Her ne yaptıysa yapmış işte, isabet olmuş." dedi Yeşil. Bunu istemiyordum... Harley'in benden vazgeçmesini istemiyordum. O küçük canavar, benden vazgeçemez. Çünkü onu ben yarattım. "Sen Harley'i yarattığın gibi öldürdün. Harleen Quinzel seni çoktan unuttu." dedi Yeşil. Yalan söylediğine inanmak istiyordum.