Psychopath+Angel (JARLEY)

-35 Yeşil'in Nefreti

Ivy'nin Ağzından

Gecenin bir körü eve gelmiş ve uyuyabilmiştik ama şimdi sabahın kör vakti kapı çalıyordu hemde büyük bir hırsla. Başta bakmamayı düşünmüştüm, uykum vardı çünkü. O kadar istiyorlarsa Harley yada Jerome bakabilirlerdi. Sonradan aklıma Batman'in gelmiş olabileceği gelmişti. En son o bu kadar şiddetli çalmıştı kapıyı o gün geldiğinde. Bu yüzden hızla ayaklanıp kapıya koştum ama şansıma sıçayım, Jerome da uyanmıştı ve onunla karşılaştık.

"Kim bu?" dedi henüz uykudan açılmamış sesiyle. Bilmediğimi işaret edercesine omuz silkmiş olsamda korkuyordum çünkü Jerome önüme geçmiş ve kapıyı açmıştı. Korkuyla kim olduğuna baktım. Görmekten korktuğum kişi Batman'di ancak ben bir şeyi gözden kaçırmıştım... gelen kişi Richard idi! Şimdi yalanım ortaya çıkacaktı... Jerome buna ne tepki verecekti? "Bizi orada bırakıp nasıl gidersin, seni cadı!" diye bağırarak bana sertçe tekme attı. Yere düşmüştüm çoktan.

Jerome ne olduğunu anlamamıştı ve anladığım kadarıyla üzerime çullanan Richard'ı durdurmak için uğraşıyordu. Jerome hafifçe kaşlarını çatarken düşmüş olduğum yerden onlara baktım. Oldukça sinirli görünen Richard'ı zapt etmek için uğraşıyor, onu tutuyordu Jerome. "Siz kim? Nerede bıraktı sizi?" diye tahmin edebildiğim sorular sıralamıştı Richard'a. Her ne kadar anlatmamasını istesem bile artık geri dönüşü yoktu. Açıklama yapmak zorundaydı, Jerome bunun peşini bırakmazdı.

Kendimi toparlayıp yavaşça yerden kalktım ve Richard'a baktım. Bana nefret ettiğini belli edecek şekilde bakması da gözlerimden kaçmıyordu tabii. "Sizi bulmak için geldiğimiz mağaraya girdik ve saatler sonra o mağaradan çıktığımda Ivy yoktu, arabayı da almış ve defolup gitmişti!" diye bağırdı. Anlattıkça yumrukları sıkılaşıyordu. "Oraya siz de mi geldiniz?" diye sordu Jerome şaşkın bir şekilde. Ona neden bu konuda yalan söylediğimi düşünecekti muhtemelen.

"Daha bitmedi." dedi Richard. Dahası mı vardı? Ama ben daha fazla bir şey yapmamıştım, daha fazla ne söyleyebilirdi ki hakkımda? "O abimin ölümüne sebep oldu!" diye haykırmasıyla Jerome'un elinden kaçmış ve beni köşeye sıkıştırıp ardı ardına yumruklarını rastgele bedenime indirmeye başlamıştı. Onun ellerini tutmaya ve durdurmaya çalışıyordum ancak duyduğumun şokunu üzerimden atamamıştım. Roman gerçekten ölmüş müydü?

Bu haber, son zamanlarda aldığım en güzel haberdi. Selina'nın intikamını oldukça iyi almıştım. Roman'a daha önce yaptıklarım yetmezmiş gibi birde ölmesine sebep olmuştum. Artık rahat edebilirdim. O pislik, Selina'ya yaptığı şeylerin bedelini ödemişti. Richard bana sürekli olarak vurmaya devam ediyordu ancak ben kahkaha atıyordum. Öyle belli oluyordu ki mutlu olduğum ve bunu saklamak gibi bir çabam da yoktu.

Jerome duyduklarının şokunu üzerinden attığında Richard'ı arkasından yakalamış ve kollarını arkada tutarak bana vurmasını engellemişti. Duyduğu şeylere rağmen onu durdurması elbet hoşuma gidiyordu. Jerome beni korumaya devam ediyordu, her şeye rağmen. "Sakin ol." dedi Richard'a. Ancak içimden bir ses Jerome'un da bana hesap soracağını söylüyordu ve bence bu konuda çok haklıydı.

Richard'ı tekli koltuklardan birisine oturtmuştu. Ben de yediğim yumruklar yüzünden vücudumda oluşan ağrıya aldırış etmeden bir koltuğa geçip oturdum. Derin bir nefesin hemen ardından Jerome da oturmuştu. "Ivy bize sizinle geldiğini söylemedi. Roman nasıl öldü?" diye sordu. Evet, bunu ben de merak ediyordum. Umarım ki bolca can çekişmişsindir, Roman!

"Onu bir aslan gözlerimin önünde yiyordu!" demesiyle memnuniyet dolu yüz ifademe uyan zafer kahkahalarımı serbest bırakmıştım elimde olmadan. Sandığımdan çok daha iyisi olmuştu, daha fazla acı çekmişti ve bundan hiç olmadığım kadar tatmin oluyordum. Jerome kahkaha atmama karşın Richard'ı kontrol etmişti. Onun yine üzerime atlamayacağından emin olmaya çalışıyordu anlaşılan.