Gekidnapt

Hoofdstuk 15

~Edited 21-11-2018~

Er zijn nog twee dagen voorbij gegaan. Het is vandaag zondag als ik het goed heb. Het is raar, maar Noah heeft na dat incident met Matt helemaal niets meer tegen mij gezegd. Helemaal niks.

Ach ja, ik ben bijna van hem af, want ik heb alle namen van de jongens en wat belangrijker is: het ontsnappingsplan!

Ik ben er achter dat de jongens rond 2 uur gaan slapen en dat Noah dan altijd even komt kijken of ik nog in bed lig. Ik ben elke keer wakker geworden en hij heeft niets doorgehad. Hoe laat ze op staan is iets moeilijker in te schatten.

Ik gaap achter mijn hand of eigenlijk doe ik net alsof, maar als ik aan gapen denk dan gaap ik vanzelf. Ik rek me uit, leun expres met mijn hoofd tegen de bank en ik doe net alsof ik bijna in slaap val. Oké, ik ben best een beetje moe, maar ik overdrijf. Dat hoort dan ook bij het plan.

Ik ben van plan om vroeg te gaan slapen vannacht.

Als ik zelf ga vragen of ik naar boven mag, vinden ze dat waarschijnlijk verdacht, maar als ze het zelf voorstellen dan hebben ze uiteraard niets door.

Eerst lijkt niet één van de jongens het door te hebben, maar dan hoor ik Joël (de naam die ik nog het minst lang ken) zeggen: 'Noah, volgens mij is je meisje een beetje moe.'

Bingo! Ik gluur door mijn wimpers naar Noah en hij rekt zich eens uit. 'Het is nog maar 9 uur', zegt hij alleen. Shit. 

Dan besluit ik om maar iets meer te overdrijven. Ik verander van positie, zodat ik op de bank lig. Mijn hoofd op de leuning, mijn lichaam opgekruld, mijn voeten raken bijna de benen van Matt die aan de andere kant van de bank zit. Ik moet me inhouden om niet nep te gaan snurken, want dat zou het totaalplaatje verpesten.

'Breng haar gewoon naar boven, Noah', reageert nu Lars, geloof ik. 

'Goed dan', geeft Noah toe.

Nog steeds zegt hij geen woord tegen mij, maar sleurt hij me alleen van de bank. Ik sta vlug op, rek me nog eens uit en loop braaf voor hem naar boven. Ik poets langzaam mijn tanden. 

Als ik klaar ben in de badkamer en ik in bed lig, sluit Noah de deur nadat hij me nog een veelzeggende blik geeft. Ik kijk stoïcijns terug, hij moest eens weten wat hem te wachten staat. Nog even en hij zit in de gevangenis!

Het plan is als volgt: eerst schroef ik de 7 van de schroefjes van het linker kozijn er uit. In totaal waren er 8, maar gisterenavond heb ik geprobeerd of er eigenlijk wel beweging in te krijgen is en het ging heel soepeltjes. En daarna ga ik via de ijzeren sporten die in de muur gemetseld zijn naar beneden. Ik kon die precies zien toen ik door het raam naar beneden keek.

Maar nu ga ik slapen totdat ik wellicht weer wakker word gemaakt doordat Noah even in mijn kamer komt. Dan wacht ik ongeveer een uur en daarna kan ik het plan verder uitvoeren. 

--------

De deur gaat open en Noah kijkt waarschijnlijk om een hoekje. Ik adem in en uit, in en uit. En dan is hij alweer verdwenen. Ik blijf zeker nog zo'n kwartier liggen voordat ik de lamp aan doe. Ik voel dat ik het liefst weer in slaap zou vallen, maar ik moet doorzetten nu. Ik ben bijna vrij!
Als ik op de klok kijk is het tien voor half 3. Nog 40 minuten wachten, hoewel ik alvast die schroeven er uit kan halen natuurlijk.

Er zijn al in totaal 6 schroeven uit. Nog twee te gaan! IJverig begin ik aan de op één na laatste. Wacht, hoor ik daar wat? Ik blijf muisstil staan, maar ik hoor niks meer. Als ik naar buiten kijk zie ik amper iets. Ik huiver bij de gedachte dat ik straks alleen de weg naar huis moet vinden, maar de gedachte om hier voor altijd te blijven maakt me banger.
Eindelijk is de laatste schroef eruit. Met twee handen plat op het raam laat ik het kozijn met het raam achterover zakken. Het gaat lukken, maar het is wel iets zwaarder dan ik verwacht had. Een koude bries waait naar binnen. Ondanks de dikke trui die ik aan heb, huiver ik. Door het glas dat nu op mijn handen rust, kijk ik naar mijn voeten. Helaas heb ik geen schoenen.
Noah heeft mijn schoenen namelijk beneden gezet. Hij heeft niet uitgelegd waarom.

Ik hoop dat het zonder schoenen ook gaat lukken!