Gekidnapt

Hoofdstuk 45

~Edited 27-11-2018~

P.o.v. Evy

Verbluft staar ik naar Noah's rug. Vrij? Zei hij dat nou echt? Ik verleg mijn blik naar het slaapmiddel in mijn hand. Hij vertrouwt me echt niet, hè?

Ik haal diep adem. Ik ben vrij. Vrij!! Ik hoef me niet meer druk te maken over vertrouwen of niet. Morgen ben ik terug in Nederland. Bij pap en mam, Pam, iedereen.

Maar ik vergeet de glimlach die het plaatje compleet zou maken. Vrij betekent zonder Noah zijn. 

Maar niet vrij betekent zonder mijn familie en vrienden zijn. 

Het is onmogelijk om het allebei te hebben en dat verscheurt mijn hart. Ik heb een positieve speech nodig, nu. Zo eentje waardoor je het leven weer ziet zitten. Normaal gesproken was het Pamela die me weer opvrolijkte in moeilijke situaties, maar die is er morgen pas. Dus moet ik het zelf doen.

Kom op Evy, na een weekje of twee ben je wel over die crush op Noah heen. Je weet zelf dat het toch nooit had gewerkt, wat zouden je ouders er van vinden als je opeens met hem aankomt: hé pap, hé mam. Dit is Noah. Hij heeft me een tijdje vastgehouden, ik ben verliefd op hem geworden en voilà, hier is hij dan. Nee dat is belachelijk. Omarm het feit dat je weer vrij bent.

Opnieuw haal ik diep adem en probeer te geloven wat ik mezelf wijs maak. Het lukt aardig, totdat Noah zich omdraait en ik weer in zijn gezicht kijk. Zijn inmiddels vertrouwde blauwe ogen staren me leeg aan. Hij heeft de blik in zijn ogen die hij had toen ik hem voor het eerst zag. 

'Het is tijd voor het avondeten. Ik bel de roomservice.' Dat is alles wat hij zegt. Dat is ook het minste wat hij kon zeggen. En ik bedenk dat, als ik al een manier zou vinden om hem in mijn leven te laten blijven, hij waarschijnlijk zou weigeren. Hij wilde wellicht eerst het beste er van maken, maar nu hij de oplossing gevonden heeft, boeit het hem vast vrij weinig meer.

De roomservice is de kauwgom-bellen-blaasmevrouw die net als gisteren en eergisteren pizza komt brengen. Inmiddels heb ik wel genoeg van de pizza's, waarvan de bodem naar karton smaakt. Maar gisteren en eergisteren maakte het niet zoveel uit. 

De kauwgom-bellen-blaasmevrouw knipoogt verleidelijk naar Noah en ze trekt haar shirt een beetje omlaag. Noah grijnst brutaal en geeft haar zelfs een fooi. Wat moet ze wel niet denken? Ze heeft ons als verliefd stelletje binnen zien komen. Maar ach ja, ze heeft vast al meer meegemaakt in dit 'hotel'. 

Noah gooit me een doos toe. Even later eet ik met lange tanden een stuk van mijn pizza. Het is akelig stil in de kamer. Ik wil wat zeggen, maar ik heb geen idee wat. Ik beweeg wat heen en weer. De rest van mijn pizza latend voor wat het is.

'Morgen vertrekken we om 5 uur 's ochtends. Dan zijn we rond half 2 's middags bij jou op het dorp. Vanavond gaan we dus maar vroeg slapen.'

Ik knik. Ik zie nu al tegen de lange rit op. Hoewel ik deze avond ook nog moet zien te overleven. Er schiet een gek plan bij me naar boven en ik verwerp het onmiddellijk. Dat zou immers vreemd zijn. Maar als ik bedenk dat ik nog bijna 20 uur bij hem ben, durf ik het toch aan.
'Weet je,' begin ik, 'Waarom doen we niet net alsof we elkaar nog leuk vinden, vanavond? Het is ons gisteren en eergisteren toch ook gelukt? Laten we nog iets leuks maken van deze laatste avond samen.'
Het is er uit, voor ik mezelf tegen kan houden. Net doen alsof... en dat terwijl het bij mij helemaal niet net doen alsof is.
'Prima,' reageert Noah. 'Laten we naar het strand gaan met mijn auto. Binnen een half uur kunnen we er zijn.' Het enthousiasme ontbreekt in zijn stem. Hij is duidelijk niet zo blij met mijn voorstel, maar stemt toch toe.
En ja het duurt niet lang of we zijn onder weg naar de beach. Tijd om uit te waaien.
En ik ben blij dat Noah dit voorgesteld heeft, want een avond aan het strand wandelen zonder iets te zeggen is zoveel beter als een avond opgesloten in het hotel. Al was het gisteren en eergisteren gezelliger.