Gekidnapt

Hoofdstuk 30

~Edited 24-11-2018~

De dag gaat tergend langzaam vooruit. Elke keer als de deur openvliegt, denk ik dat Noah binnenkomt. Enerzijds boos, omdat ik de brief gericht aan hem gelezen heb. Anderzijds verdrietig om het lot van zijn moeder en kwaad over wat zijn vader heeft gedaan. En hoe langer het duurt des te minder zeker ben ik over hoe ik gehandeld heb. Misschien had ik beter kunnen doen, alsof ik helemaal niet in het boek begonnen ben en het weer terug aan hem zou geven zonder met klem een opmerking te maken.

Maar als ik 's avonds op het matras ga liggen en Noah in bed duikt, is er niks tussen ons veranderd en reageert Noah nors als gewoonlijk. Ik denk dat hij niet eens naar me geluisterd heeft. 

De volgende dag is hij al uit de kamer verdwenen als ik wakker word. Ik sla de dekens van me af en haast me naar de badkamer. Routine-matig douche ik en kleed ik me aan. Eenmaal in de kamer gekomen zit Steve op de rand van het bed van Noah te wachten, met een schaar in zijn hand. 

'Goedemorgen,' reageert hij vrolijk als altijd. 'Dag zeven. Het is tijd om je hechtingen eruit te halen.'

Met een bedenkelijk gezicht staar ik naar de schaar. Is dat wel een goede manier?

Steve grijnst. 'We kunnen je hechtingen er ook in laten zitten als je wilt?'

Ik schud mijn hoofd op hoop van zegen dat Steve weet wat hij doet. En eerlijk is eerlijk, het is in een mum van tijd gebeurd. 'Dankjewel,' glimlach ik.

Steve kijkt me heel even met pretlichtjes in zijn ogen aan. 'Best vreemd deze situatie, hè?'

Mijn glimlach verdwijnt. Ik knik alleen maar. Het is nog maar een week dat ik hier zit, maar het lijkt al wel eeuwen. Er zijn ontzettend nare dingen gebeurd en ik wil hier dan ook ongelofelijk graag weg. Hoewel niet alles even erg was. Maar vaak draaiden de goede dingen uiteindelijk ook om in iets vervelends. 

Als het er op aankomt zal Steve ook op de jongens terugvallen, ondanks dat hij nu aardig tegen me doet.

'Weet je,' begint Steve, 'ik ben het er ook niet mee eens dat je hier zit en Noah had je liever ook niet hier vastgehouden. Hij doet wel zo onaardig, maar hij baalt net als jij heel erg van de situatie.'

Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Ik ben er sterk van overtuigd dat ik hier meer van de situatie baalt dan hij.'

'Je hebt geen idee,' mompelt Steve. 'Jij kent Noah niet zoals ik hem ken. Nee, hij is geen lieverdje, maar hij is niet zo bad als jij denkt.'

Een beetje geïrriteerd door het feit dat Steve het zo voor Noah opneemt, vraag ik: 'Waarom voeren we dit gesprek eigenlijk? Mijn mening over Noah gaat niet veranderen.'

(Oké, ik ben nieuwsgierig naar zijn verleden en zo, maar het blijft een eikel.)

'Zou je je dan niet een klein beetje in Noah in kunnen leven?' Steve houdt zijn duim en wijsvinger een paar centimeter van elkaar. 'Hij gaat dood als hij je vrijlaat. Letterlijk.'

'Misschien moet hij dan eerst maar eens zichzelf in mij inleven,' doe ik bitchy terug. Wil Steve nu zeggen dat ik die chagrijnige Noah gewoon moet accepteren? Ik wilde oprecht gisteren hem helpen door hem de brief van zijn moeder te laten lezen, maar hij luistert niet eens. 

'Hoe denk je nu dan over Noah?' vraagt Steve verder. 

'Wil je het echt weten?' Hij knikt instemmend.

'Hij is een eikel, een klootzak, een...' Mijn gedachten gaan terug naar de keer dat hij met zijn duim een traan wegveegde (wel veroorzaakt door hem) of de keer dat ik op zijn schoot wakker werd. Die keer dat ik ongesteld werd en hij niet vervelend deed. Die keer dat hij, ondanks dat ik er kippenvel van kreeg, zijn hand op mijn been legde toen we horrorfilms gingen kijken en ik het koud had.

En ik dacht ook weer aan de brief, die ik uit mijn gedachten wilde zetten. Die brief waarin een stukje van zijn jeugd duidelijk werd. De woorden die suggereerden dat hij nooit door zijn vader geliefd zou zijn.

'Ik haat hem,' fluister ik, ondanks mijn twijfels.

Steve kijkt me weifelend aan. 'Waarom heb ik het idee dat dat niet zo is?'

'Waarom zou ik hem niet haten? Hij heeft mijn leven afgenomen!' Stel ik een wedervraag.

'Haat je mij?' vraagt Steve serieus.

Zonder te aarzelen, schud ik mijn hoofd. 

'Toch ben ik net zo slecht als Noah, ik laat je ook niet vrij.'

Ergens heeft hij een punt, maar toch is het niet helemaal waar. 'Maar jij bent aardig.'

'De duivel in de vorm van een slang of de duivel in de vorm van een fee lijkt verschillend, maar  wezenlijk is het één en dezelfde.'

Verward vraag ik me af wat hij hier mee wil zeggen. Moet ik hem ook haten? Is dat wat hij wil zeggen? Ik kijk hem vragend aan in de hoop voor meer uitleg, maar hij haalt onschuldig zijn schouders op. 'Ik bedoel hier niet mee te zeggen dat Noah of ik de duivel zijn. Ik bedoel hier mee te zeggen dat niet alles is wat het lijkt. Dat je snel conclusies trekt, zonder die op iets fundamenteels gebaseerd te hebben.'

'En bedankt,' reageer ik chagrijnig. Mijn hele humeur wordt door dit gesprek beïnvloed.

'Ik bedoelde in het algemeen, suffie.' Maar voor hij de rest kan uitspreken duw ik hem de kamer uit. 'Ik ben jou ook zat aan het worden,' roep ik boos. Ik ben het zat. Echt zo ongelofelijk zat. 

Steve is blijkbaar op het punt gekomen dat hij snapt dat hij echt even weg moet, voordat ik helemaal controle verlies over mezelf en hem uit ga schelden totdat zelfs het woordenboek jaloers op me wordt. En dat terwijl hij nog één van de leukste is. Sorry Steve... Soms word ik ook een beetje bang van mijn eigen moodswings.

En dan, als ik me weg draai van de deur, die in het slot valt, zie ik het opeens. Daar naast het bed van Noah. Mijn hart begint te kloppen als een razende en ik voel de adrenaline door mijn lichaam gieren. Mijn handen worden klam en ik kan wel gillen. 

Mijn redding.

---------------------------------------------------------------------------

Dat moment waarop je moet leren, maar verhaaltjes typen veel leuker is. Ja dat moment heb ik nu... 

Ik hoop echt dat het niet langdradig word, haha, en ik hoop ook dat ik tijd genoeg heb om vaker aan dit verhaal te typen ;). Maar ik heb bijna zomervakantie, dus dat moet wel goedkomen! Hoelang moeten jullie nog naar school?

Vergeet niet te stemmen ( en te reageren). Heel erg bedankt voor alle stemmen tot nu toe! 

En stay tuned!