Gekidnapt

Hoofdstuk 18

~Edited 22-11-2018~

'Hier, dit is voor de pijn.' Steve heeft een glas water en een doosje paracetamol in zijn handen. Ik zit rechtop de bank met de deken om me heengeslagen.

'Dankje', fluister ik. Hij duwt twee paracetamols uit een strip en hij geeft het glas water plus één van de paracetamols aan mij.
'Niet zo slim, hè, om proberen te ontsnappen', zegt Steve. Ik haal mijn schouders op. Achteraf gezien misschien niet slim. Maar het was te proberen. 'Denk je dat Noah nog boos is?' vraag ik dan maar. Ik slik de tweede paracetamol door. Een bittere smaak blijft achter in mijn mond.
'Noah boos? Misschien, misschien niet. Morgen hoor je er vast nog wel wat van. Is het niet van Noah dan wel van de andere jongens. Je bent bang van Noah, hè?'
Ook hier is het eigenlijk mijn eer te na om op te antwoorden.
'Ik weet het niet...' zeg ik, maar hij heeft me door.
'Ik weet dat je bang voor hem bent. Banger dan voor de andere jongens en voor mij. Misschien omdat hij meer bedreigend voor je is, maar ik wil je één ding zeggen: oordeel hem niet gelijk zoals je denkt dat hij is.' Hij lijkt even naar woorden te zoeken: 'Omdat je hier waarschijnlijk nog lang vastzit, kunnen jullie twee maar beter vrienden worden, toch?'
Steve glimlacht aardig en daarom lach ik hem niet midden in zijn gezicht uit. 'Wie weet', gaap ik. Maar ik weet wel zeker dat Noah en ik voor altijd vijanden blijven. Vrienden zouden elkaar niet gevangenhouden.

Als Steve naar de keuken loopt, kruip ik dieper onder de dekens. Ik hoor het getik van het typen op een laptop. Het duurt niet lang of ik val in slaap.

---------------

Ik open mijn ogen, nadat ik een paar mensen zachtjes met elkaar hoor praten. Het is schemerig in de woonkamer. Het duurt niet lang of mijn gedachten herinneren me aan vannacht. Ik voel mijn voet prikken.
Nu beginnen de klanken die ik hoor zich tot echte woorden en zinnen te vormen.
'Ze moet weten dat ze niet kan ontsnappen, Steve.'
'Ja, natuurlijk, eens. Maar probeer haar te begrijpen Noah. Ik wed dat jij...' de stemmen worden steeds zachter en ik hoor niet eens meer het einde van de zin. 

Ik draai me om en om - wel voorzichtig, want de bank is niet zo breed - en ik probeer terug in slaap te komen. Nu ik echter wakker ben en niet meer zo moe als vannacht zijn mijn hersenen weer zo actief dat ik begin te piekeren. Mijn eerste echte ontsnappingspoging is mislukt en ik betwijfel of ik snel een tweede kans krijg. Met mijn voet kom ik de eerste paar dagen niet zo ver, dat staat vast. Hoe kon ik zo stom zijn om achter die stoel te blijven haken? Misschien was ik al bijna thuis geweest als dat niet gebeurd was. Ik zucht diep. 'Domme Evy', had Noah gezegd. En ik stem nu toe, maar niet omdat ik probeerde te ontsnappen. Ik stem toe omdat ik veel voorzichtiger had moeten zijn.

Terwijl ik naar het plafond staar, hoor ik voetstappen dichterbij komen. 'Je bent dus al wakker?' vraagt Noah. 

'Ja', antwoord ik kortaf, nog steeds het plafond bestuderend. Ik wil niet met hem praten, ik wil geen vrienden met hem worden, ik wil simpelweg dat hij uit mijn leven verdwijnt en niet meer terug komt.

'Ik denk dat het tijd is dat ik de regels ga herhalen', zegt Noah met een donkere stem. Hij is blijkbaar nog boos.

Ik haal mijn schouders op. Als hij dat wil doen, dan doet hij het maar. 

'En ik wil dat jij je normaal en beleefd tegen mij gaat gedragen', gaat hij gebiedend verder.

Een humorloze lach verlaat mijn lippen.  

'Ik meen het Evy, mijn geduld met jou raakt op.' Hij klinkt erg serieus.

'Jammer voor jou', reageer ik stuurs. 

Een enorme chagrijnige bui overvalt me en de drang om over niks te gaan janken wordt ook steeds groter. Noah heeft echter niet door dat hij beter maar niets meer tegen me kan zeggen. Gelukkig valt het nog wel mee: 'Ga eerst douchen en eten. Dan praten we verder.'
Even later sta ik met een plastic zak om mijn linkerbeen onder de douche en ik vraag me iets af: 'Wat is er mis met mij?'
Ik ben plotsklaps verandert van een zachtaardig, haast verlegen meisje in een chagrijnige bitch. Tenminste, zo ervaar ik het. Maar dan komt het bij me binnen: shit. Ik moet ongesteld worden. Shit.

----------------------------------------

Enjoy!
Xx