Gekidnapt

Hoofdstuk 21

~Edited 23-11-2018~

Ik kom terug van de wc en ik ga op de bank zitten. Het is de tweede avond dat ik bijna moet gaan slapen na 'het incident'. Morgen is het alweer een week geleden dat ik mijn familie voor het laatst gezien heb. Zouden ze me missen? Zou de politie al een spoor in de richting van Noah en de andere jongens gevonden hebben? Zou het nog lang duren voor ze me vinden?

Ik kijk op naar Noah die, net als de andere jongens, zijn blik gefixeerd heeft op het tv-scherm. Er staat een voetbalgame aan, maar het boeit mij niet zoveel. Dat heeft het me nooit gedaan. Noah verlegt plotseling zijn blik van het scherm naar mij. Hij kijkt me intens aan. Het lijkt wel een staarwedstrijd en hoewel ik absoluut gemotiveerd ben om die te winnen, krijgt hij het toch voor elkaar om me mijn ogen neer te doen slaan en ik weet wel waarom. Hij heeft hoe dan ook meer macht dan ik. Het is niet leuk om toe te geven, maar wees eerlijk: wat kan ik nou doen tegen zes jongens die een team vormen?

Als ik vanuit mijn ooghoeken nog eens naar hem kijk, zie ik dat zijn ogen nog steeds op mij gericht staan. Ik beweeg een beetje ongemakkelijk en verander van positie.

'Kan je stoppen met kijken?' vraag ik met een schorre stem zo onverwachts dat ik er zelf van schrik. (Gek dat ik van mezelf kan schrikken...)

'Waarom zou ik niet naar iets mogen kijken wat van mijzelf is?' grijnst Noah uitdagend.

Ik vergeet helemaal in welke positie ik me bevind. Ik ben in de klas altijd het ietwat stille meisje en bij mensen waarop ik me niet op mijn gemak voel praat ik ook weinig en hier zou ik dat in theorie ook doen. Maar soms als mensen me goed op de kast krijgen, kan ik ook heel anders zijn. En dan vergeet ik ook vaak dat een goed onderbouwd argument rustig beter over komt dan schreeuwend.

'Ik van jou?!' roep ik nu. Meteen heb ik de volle aandacht van iedereen. 'Dat jouw vader mij zogenaamd aan jou cadeau deed, betekent in de realiteit helemaal niets. Dat jij me nu hier gevangen houdt, maakt mij ook niet jouw eigendom. Ik ben van niemand meer dan mezelf, oké! En als je een echte man bent, dan zou je me laten gaan.'

Het doet bij hem precies wat ik hoopte. 

'Dus jij beweert dat ik geen echte man ben, hè?' Noah staat op en komt dreigend op me aflopen. Ik neem terug wat ik gehoopt had. Dit gaat de verkeerde kant op.

'Dan ben ik maar geen echte man in jouw ogen. Denk je dat het me wat boeit wat jij van me vindt?' Hij haalt diep adem. Weet hij niets meer te zeggen?

'Ik denk dat het tijd is om jou eens een lesje te leren. Ik denk dat het tijd is om jou voorgoed duidelijk te maken dat ik niet alles van jou accepteer.' Zijn diepblauwe ogen boren zich in die van mij. Hij sleurt me overeind en trekt me met hem mee. Hij trekt een deur open, naar een voor mij onbekende plaats. Ik vermoed dat het een kelder ofzo is. Ik hinkel de trap af, nadat hij me er bijna vanaf duwt. Noah duwt een lichtknopje aan. Ik zie een stoel in het midden van de ruimte staan, maar ik zie vooral veel spinnenwebben. Een zwarte spin verdwijnt in een hoekje. 

'W-wat doen we hier?' vraag ik bibberend. Deze plaats bevalt me totaal niet.  

Noah heeft zijn welbekende grijns weer op zijn gezicht zitten. 'Dit is de plaats waar ongehoorzame en brutale meisjes een lesje wordt geleerd.'

Hij neemt me mee naar de stoel die in het midden staat en duwt me erop. Hij pakt de touwen - hoe kon ik die over het hoofd zien - die op de grond liggen en begint rustig mijn benen vast te binden. 

'Waarom doe je dit?' vraag ik.

Noah kijkt me serieus aan. 'Je haalt het bloed onder mijn nagels vandaan.  Daarom.'

Hij bindt vervolgens mijn bovenlichaam aan de rugleuning vast. Hij trekt de touwen veel te strak aan. Ik hap naar adem en dat brengt Noah blijkbaar weer tot zijn positieven, want hij gaat ietsjes losser te werk, maar wel zo secuur dat ik dit met hulp van buitenaf nooit los ga krijgen.

Als hij vindt dat hij klaar is, bekijkt hij het resultaat van een afstandje. Dan richt hij zich op mij. 'Welterusten, Evy. Misschien dat je na een nachtje hier niet meer zo'n grote bek hebt.' 

Hij zwaait plagend en wil weglopen, maar hij draait zich nog één keer naar me toe. 'En als je vreemde geluiden hoort: don't worry, er zijn geen spoken, maar het zouden ratten kunnen zijn. Just saying.'

Doelbewust duwt hij het lichtknopje uit en loopt weg. Mij alleen latend in deze griezelige omgeving. 'Noah', schreeuw ik. 'Laat me hieruit! Alsjeblieft.' Het laatste verandert in een snik. Hoe ga ik het hier ooit de nacht uithouden. Noah negeert me echter volledig en ik ben omgeven door stilte. De tranen rollen over mijn wangen. Plotseling voel ik wat bij mijn voeten en ik geef een gil van schrik, terwijl ik er in een spastische beweging tegen schop. Een pijn scheut schiet door mijn gehechte voet. 

Was dat een rat? Ik huiver en ik voel me bijzonder onveilig. Hoe ga ik ooit in slaap komen?

************

Ergens ver weg hoor ik stemmen van jongens. 

'Je hebt haar hier echt de nacht gehouden? Doe normaal man! Dat je haar vasthoudt snap ik, maar dit gaat echt te ver! Ze heeft zichzelf in slaap gehuild!'

'Steve, ik werd gek, oké. De laatste tijd weet ik ook niet wat er met me aan de hand is.'

Het blijft even stil. 'Misschien is het tijd dat jullie elkaar beter leren kennen', stelt Steve voor. 'Jullie zitten waarschijnlijk nog lang met elkaar opgescheept. En je moet ook rustiger aan doen. Je bent veel te gespannen.'

'Hmm', doet Noah vaag. 

Ik open voorzichtig mijn ogen. De touwen zitten nog steeds om mijn armen en benen, maar het licht is weer aan. Ik vermijd Noah's blik. Die van Steve trouwens ook. 

Ik kan me niet herinneren hoe ik in slaap gevallen ben, maar gehuild heb ik inderdaad. 

Het blijft ongemakkelijk stil.

'Ikkeh, ik laat jullie hier wel alleen', mompelt Steve, terwijl hij wegloopt. 

Pas als de deur hoorbaar dichtgeslagen is, keert Noah zich naar mij. Hij kijkt me aan en ik het lijkt wel alsof hij spijt heeft.

Hij veegt met zijn duim een traan weg en maakt dan de touwen los. Hij helpt me overeind, aangezien ik veel te stijf ben om te bewegen. 

Maar hij verontschuldigt zich niet...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Weer een hoofdstukje!

Dankjewel allemaal voor het lezen van dit verhaal! En stemmen blijft leuk :)

XOXO