Gekidnapt

Hoofdstuk 40

~Edited 27-11-2018~

Na zo'n vijf minuten stopt Noah de auto voor een smoezelig hotel. De verf is van de deuren en kozijnen afgebladderd en in het cement dat de stenen met elkaar verbindt lopen scheuren. Noah draait zich naar me om en kijkt me strak aan. 'Oké, hier is het plan: Jij speelt mijn vriendin. Duw je gezicht tegen mij aan zodat ze je bij de receptie niet herkennen. Als ze onverhoopt toch iets aan je vragen, is dit het verhaal: we waren samen in het bos, hadden niet op de tijd gelet en waren door het noodweer overvallen. Lukt het je dit te onthouden?'

Ik knik, hoewel ik de helft niet gehoord heb. Moet ik me nu blij voelen omdat ik uit het noodweer verlost ben? Moet ik me mentaal voorbereiden op wat Noah zo gaat doen? Moet ik mezelf maar gewoon overgeven?

Noah buigt zich naar achteren om een tas van de achterbank af te pakken en opent zijn portier. De regen valt nog genadeloos met bakken uit de hemel en meteen druipen we beide weer van het water. Snel rennen we naar de de deur.

Ik had niet anders verwacht. Een nogal schamele inrichting komt ons tegemoet. Een houten toonbank dient als receptie en als de paar blauwe vazen die er naast staan, bedoeld zijn om de boel op te vrolijken is dat bijzonder mislukt.

Een dame met een te diep ingesneden decolleté is het aanspreekpunt. Nonchalant blaast ze een grote, roze bel van haar bubble gum en peutert even later de restjes van haar mond. Verwachtingsvol kijkt ze naar ons en Noah weet niet hoe snel hij mij tegen hem aan moet duwen. Zijn rechterhand die hij op mijn rug plaatst wil ik weg slaan, maar dat zou het hele boyfriend-girlfriend idee ongeloofwaardig maken. En ik wil Noah niet nog erger op de kast jagen, dus blijf ik gedwee staan.

Noah en de receptioniste wisselen eerst in het Spaans en daarna in het Engels een paar woorden. Blijkbaar is er voor Noah en mij nog wel een kamer beschikbaar, ook al hebben we niet gereserveerd. Ik voel Noah's spieren een beetje ontspannen.

Zonder zelf een kei te zijn in Engels hoor ik hoe de vrouw met Noah flirt, terwijl ze toch al zo'n tien jaar ouder is, schat ik. Ik ril er van. Hopeloos geval. Of misschien huiverde ik wel om het feit dat ik het koud heb. Of van het feit dat ik net een bijna fataal moment had of van het feit dat ik nooit bij Noah weg lijk te kunnen rennen.

Noah haalt zijn hand van mijn rug om blijkbaar de sleutel van de vrouw aan te nemen.

'Kom,' mompelt hij tegen mij en we lopen naar de tweede verdieping. Op de gang staan een paar breedgeschouderde, met tatoeages bedekte, mannen. In hun oren en wenkbrauwen zitten glinsterende steentjes. Intuïtief ga ik dichter tegen Noah aanlopen. Hij grinnikt ondanks alles even. 'Ben je bang?' vraagt hij. Het klinkt geamuseerd en op de één of andere manier snap ik dat wel. Als ik een crimineel zou zijn en mijn gevluchte gevange zou bang zijn, zou ik ook lachen.

Ik schud mijn hoofd, wat alleen nog maar meer gelach van Noah oplevert. Probeert hij me verder te breken?

Ik kijk als in trans hoe Noah de sleutel omdraait en uitnodigend de deur wijd open gooit. 'Kom verder.' Hij doet zo chill, terwijl hij woedend zou moeten zijn. Ik stap aarzelend binnen en gelijk daarna gooit Noah de deur terug in het slot en draait de sleutel de andere kant op.

'Zo, wij hebben geen pottenkijkers nodig.'

Ik hap naar adem. Gaat het nu gebeuren dan?

'Je mag wel verder lopen hoor,' grijnst Noah. Stram loop ik door. Ik dacht dat het niet slechter kon, maar daar in de kamer zie ik een ramp. Er staat een tweepersoonsbed. En niet zomaar één... Waar ik met Noah in geslapen heb, was heel erg groot, maar dit, hierin passen wij niet met z'n tweeën. Dat kan gewoon niet.

Ik kijk met argusogen Noah aan. Zijn blik vangt de mijne, terwijl hij zijn shirt uit doet. Zijn gespierde buik, waar ik net nog tegenaan stond tekent een zichtbare sixpack.