Gekidnapt

Hoofdstuk 27

~Edited 24-11-2018~

'Goodmorning!' Steve loopt de kamer in en doet alle gordijnen open. Ik rek me uit en knipper met mijn ogen tegen het felle zonlicht. 'Hoe laat is het?' gaap ik.

'Elf uur.'

Hoewel ik in de eerste instantie uit bed wil springen - elf uur is echt al laat voor me op een doordeweekse dag - besluit ik het niet te doen. Ik draai me om en sluit me af van het zonlicht door de deken over mijn hoofd te trekken, wat me gegrinnik van Steve oplevert.

'Nee, nee, zo gaan we het niet doen dametje.' Hij gooit met een zwaai de dekens van me af en ik protesteer hevig.

Ook Noah heeft er overduidelijk geen zin in. 'Ga weg Steve!'

Maar Steve laat zich niet zomaar wegjagen. Hij heeft een wit overhemd aan met een lichte spijkerbroek. Zijn haar is al in model gebracht met gel of wat hij er ook in doet.

'Je ziet er veel te wakker uit Steve,' mompelt Noah slaperig.

'Ik moet zo weg en daarbij heb ik je hulp nodig. Nog een paar dingen checken en zo.'

Dat blijkt het codewoord voor Noah te zijn. Hij schiet onmiddellijk overeind. Ik staar - super creepy waarschijnlijk - naar alle bewegingen die hij maakt. Hij lijkt met geen mogelijkheid meer op die bange jongen van vannacht. Misschien dat zijn ogenleden een beetje opgezwollen zijn, maar verder is er niets aan hem te zien. Hij is knap, had ik dat al eerder gezegd?

'Stop met naar Noah te staren en kom uit bed!' roept Steve. Nu Noah al meewerkt ben ik nog zijn enige doelwit.

Ik verweer me zwak. 'Ik staarde helemaal niet!'  Ik draai me op mijn buik en druk mijn hoofd in het kussen om het licht zo veel mogelijk te vermijden.

Blijkbaar niet naar de tevredenheid van Noah. Hij draait me terug om en zijn gezicht staat op onweer, terwijl hij snauwt: 'Kom gewoon uit bed! En wees dankbaar dat je niet vastgebonden wakker wordt.'

Ik kijk boos terug. 'Alsof dat de eerste keer zou zijn.' Langzaam kom ik toch overeind.

Heb ik Noah ooit wat verkeerd gedaan? 
Zwijgend eet ik even later mijn boterham op. Op de achtergrond hoor ik de televisie en verder is het stil. Noah en Steve praten niet, maar lijken wel allebei te weten wat er moet gebeuren. Ik ga aan de ene kant kapot van nieuwsgierigheid. Wat moest Noah nog checken? 

De andere kant is echter dat ik met mezelf afgesproken heb om niets meer tegen Noah te zeggen. Klinkt super kinderachtig, natuurlijk. Toch lijkt me dit een goede maatregel, want bij alles wat ik zeg moet Noah chagrijnig of boos reageren. En daar heb ik echt geen zin meer in.

Als Steve even later zijn stoel naar achteren schuift, gevolgd door Noah, blijf ik gewoon zitten. Vanuit de keuken zie ik hoe ze naar de voordeur lopen en hoe ze nog wat tegen elkaar fluisteren. Een laatste bro-hug en Steve loopt, inmiddels vergezeld door Matt en Lars, naar buiten, terwijl Noah weer terug naar mij komt. Ik ontwijk zijn blik en de gespannen sfeer van gisteravond komt weer in hevige mate terug. Ik trek dit echt niet lang meer! Nog even en ik word gek.
Want wat wil hij nou eigenlijk? Me kapot maken? 

Even later zie ik dat hij me onderzoekend aankijkt. Ongemakkelijk schuif ik mijn stoel naar achteren en begin ietwat onzeker alle vaat in de vaatwasser te zetten. Elke beweging die ik maak, wordt gevolgd door Noah's ogen, daar ben ik vrij zeker van. 

Gelukkig is de vaatwasser snel gevuld en plof ik neer op de bank. Van mijn voet heb ik al bijna geen last meer. De hechtingen zitten er nu al zo'n vier dagen in. Straks nog maar eens aan Steve vragen wanneer ze eruit mogen!

Even later verschijnt Noah's hoofd in de woonkamer. Ik ben heel even bang dat hij een bozige opmerking wil maken over het feit dat ik niks aan het doen ben. Hij zegt echter heel wat anders. 'Wil je wat drinken, Evy?' Hij vraagt het alsof we een normale, gezonde relatie hebben. Ik kijk hem dan ook stomverbaasd aan, maar dan hoor ik mezelf om thee vragen.  'Niet vergiftigen, hè!' roep ik hem nog achterna.

Shit, shit, shit. Ik zou niks meer aan hem vragen of tegen hem zeggen. Even later zet hij een glas hete thee voor me neer op de salontafel.

'Film kijken?' vraagt hij ontspannen.

Ik wil ja roepen, maar iets in me houdt me tegen. Voordat ik mezelf tegen kan houden, vraag ik: 'Waarom zo aardig ineens? Waarom ben je het ene moment super aardig en het volgende moment onuitstaanbaar en intens gemeen?'

Noah glimlacht niet. 'Blijkbaar is dat mijn karakter.' Hij staat op en wil me achterlaten zonder een film gekeken te hebben.

'Wacht,' roep ik, 'je had een nachtmerrie.' Nadat de woorden mijn lippen verlaten, kan ik mezelf wel gelijk voor mijn kop slaan. De muur die om Noah staat, wordt op deze manier alleen maar hoger, want op dit moment vindt hij me toch al niet aardig.

Abrupt staat hij stil en hij lijkt geheel te bevriezen. Diplomatiek, Evy, heel diplomatiek.

'Wat heb je gehoord?' vraagt hij gespannen, zijn kaaklijn extra scherp.

'Niet veel,' mompel ik geschrokken. 'Iets met je vader of zo.'

In een paar stappen is hij bij me. Hij pakt ruw mijn kin beet. In zijn ogen staat paniek te lezen. 'Waag het niet om dit tegen één van de andere jongens te vertellen, anders ben je.. dood.'

Ik slik moeizaam. Was ik er maar nooit over begonnen. Hoe kan ik ooit tot die jongen doordringen? Wil ik wel tot die jongen doordringen? 

Ik moet voorzichtig zijn, want één ding weet ik zeker. Noah kan dan een trieste achtergrond hebben (iets waar ik ook bijna zeker van ben, want anders had ik allang geen poging meer willen doen om zijn muur af te breken), een kat in het nauw maakt rare sprongen. Als ik iets te veel in zijn vaarwater kom, vrees ik dat hij zijn dreigementen weleens waarheid kan maken. En ik weet niet of ik dat nog kan handelen.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hallo lezers :)

Snappen jullie al wat er met Noah aan de hand is en waarom hij zo onaardig elke keer doet tegen Evy?

Hopelijk wordt het allemaal niet te langdradig xD

Dankjulliewel voor alle stemmen, heel erg leuk! (Vergeet ook nu niet te stemmen ;))

-X-jes