Gekidnapt

hoofdstuk 19

~Edited 22-11-2018~

Met tegenzin draai ik de kraan dicht. Ik droog me af met een zachte badhandoek en ik denk na. Normaal gesproken vind ik het niet erg om tegen vriendinnen te zeggen dat ik ongesteld ben en thuis heb ik er ook geen problemen mee, maar hier? Ik heb wel maandverband nodig!

Ik trek alle kastjes een laadjes open in de badkamer, maar nee, geen maandverband. En nee, don't worry, ik weet dat jongens niet ongesteld worden (al zou je het soms denken), maar stel je voor dat één van hen ooit een vriendin had die wel ongesteld werd en maandverband hier zou hebben gelegd. Of is dat te ver gezocht?

Oh shit. Wat moet ik nu doen? Ik laat me tegen de muur zakken en trek mijn knieën op. Mijn hoofd laat ik er op rusten. Ik voel de natte plukken van mijn lange, donkerblonde haar, dat na het douchen altijd bruin lijkt, tegen mijn benen kriebelen. Maar zelfs in deze positie komt er niets zinnigs naar boven. De enige optie is om aan Noah te vragen of hij maandverband wil kopen.
En dat is dan ook wat ik ga doen.

Toch wel een beetje zenuwachtig hinkel/loop ik naar beneden. Ik duw de deur van de woonkamer open en vijf paar ogen kijken me aan. Ik kijk weg en vraag zacht aan Noah: 'Kan ik je even spreken, Noah?'
Lars zegt: 'Durf je het niet tegen ons te zeggen?' En de rest lacht er een beetje om.
Ik negeer hem en kijk smekend naar Noah.
'Alles wat je tegen mij zegt, zeg ik waarschijnlijk toch tegen mijn boys hier. Dus je kan het net zo goed nu zeggen.'
'Nee', snauw ik.
'Oké, dan niet.' Hij pakt de controller weer op en gaat verder gamen. 'Noah, kom nou.' Het kan me niets schelen dat ik klink als een vierjarige kleuter.
'Nee, zei ik toch', zegt hij bot.
Ik word zo boos van hem. Ik loop de woonkamer uit, gooi de deur expres keihard dicht.
Als ik in de keuken ben, trek ik de koelkast open en pak een blikje cola en donuts. Nooit geweten dat ik een emotie-eter ben.
Na een half uur ofzo komen de andere jongens ook binnen. Iedereen kijkt me verbaasd aan. 'Wat?' vraag ik chagrijnig.
'Jij hebt alle vijf mijn donuts opgegeten,' roept Noah verontwaardigd. 'Alle vijf!'

Daar moet ik toch een beetje omlachen en ik grijns gemeen in zijn richting. 'Hé hé, ik word bestolen in mijn eigen huis.' Hij komt dreigend op me af en ik vlieg met mijn poot in het verband naar het kookeiland. Noah ook (zonder zijn voet in het verband dan) en we staan met het kookeiland tussen ons in tegen over elkaar. Is dit nou een grapje of niet?
In ieder geval heeft hij me natuurlijk zo, met het voet-incident.
'Ik zal je eens leren mijn donuts op te eten,' gromt hij vervaarlijk.
Hij springt op het kookeiland en voordat ik weg ben is hij er al af en pakt me. 'Wat gaan we hier eens op verzinnen...' Hij doet alsof hij diep nadenkt. 'Ik weet het al. De kieteldood.'
'Nee haha stop! Noahaha stop ik haha plas in mijn hahaha stop broek!'
Ongewild moet ik zo hard lachen, maar als hij stopt, verdwijnt mijn lach meteen. Remember, ik heb een hekel aan hem.

'Maar wat moet ik nu eten?' doet Noah opeens heel zielig.
'Jij mag gewoon brood eten', lacht Steve.
Oh ja, de andere jongens bestaan ook nog. Ze hebben alles lachend gevolgd.

De middag doen we niet zoveel en hetzelfde geldt voor de avond. Ik heb nog steeds de kans niet gehad, of beter gezegd genomen, om te vertellen dat ik ongesteld moet worden.  

Waar zou ik trouwens moeten slapen? Ik kan moeilijk elke nacht onder toezicht van Steve op de bank liggen.

Maar als ik het vraag aan Noah, wordt hij natuurlijk gelijk aan de vorige nacht herinnert en misschien ook wel aan de straf die hij daarbij bedacht heeft.

Daarom zit ik nog steeds op de bank als de klok twaalf uur aangetikt heeft.
Ik probeer onopvallend te gapen, maar blijkbaar is dat mislukt want Noah zegt: 'Kom mee naar boven.'
'Welterusten', zeggen de andere jongens. 'Ja, welterusten,' zegt Noah.
Gaat hij ookal slapen?

________________________________________________________________________________

Here you are ;) een ander hoofdstukje

-X-