Gekidnapt

Hoofdstuk 16

~Edited 22-11-2018~

Met beide handen heb ik nu de plaat glas met het randje hout er om heen stevig vast. Het is gelukt. Mentaal doe ik een overwinningsdans.

Ik sluip naar het bed waarop ik van plan was het kozijn met daarin het glas neer te leggen, maar dan gaat het volledig mis. Later zal ik nog zeker honderd keer nagaan hoe het precies fout is gegaan.
Mijn voet haakt achter de stoel en hoewel ik een gil kan onderdrukken, krijg ik het niet voor elkaar om het raam vast te blijven houden. In een reflex laat ik het los en probeer me zelf op de been te houden. Het raam knalt half tegen de stoel aan en valt daarna op de houten vloer. Met veel lawaai en glasgerinkel valt het aan diggelen.
Ik voel opeens mijn hartslag als een razende omhoog gaan. Als versteend blijf ik staan, wachtend op Noah. Natuurlijk hoop ik dat hij er door heen is geslapen, maar die kans is zeer nihil. 
Net wanneer ik toch het idee krijg dat hij nog steeds slaapt, wordt de deur opengegooid. Een slaapdronken Noah kijkt naar binnen. Naar het raam, naar mij, naar de grond. Hij is in vijf tellen klaar wakker. Hij komt op mij af en ik deins terug. Op mijn sokken. En dan voel ik het. Een vlammende pijn schiet door mijn voet, de tranen springen gelijk in mijn ogen. 'Auw!' gil ik. Maar hij heeft me nog niet. Ik probeer de pijn te verbijten en voordat hij me kan pakken, steek ik het mes uit. Even kijkt Noah stomverbaasd en dan wordt hij furieus. Hij haalt van achter zijn rug een pistool te voorschijn en richt hem op mij. Het escaleert snel.
Ik hap naar adem. Is dit dan het einde? God, help me! Is het enige wat naar boven komt.

'Laat het mes vallen of ik schiet', grauwt Noah. Lijkbleek doe ik wat hij van me vraagt.
Hij gebaart me om naar hem toe te komen. Met mijn tanden op mijn kiezen geklemd doe ik wat hij vraagt. Mijn linkerbeen sleept over de grond en ik zie bloeddruppels. Bevend sta ik voor hem. Zijn ogen boren zich in die van mij. 'Nu ben je te ver gegaan', sist hij.
'Herinner je nog de regels? Nummer 1 was niet ontsnappen. En wat doe jij?' Hij wacht even om op adem te komen. 'Herinner je ook nog mijn belofte? Dan ga ik dingen bij jou doen die jij niet zo prettig vindt.'
Allerlei plaatjes schieten er door mijn hoofd heen.
'Kom mee', snauwt hij. Hij geeft Lars het bevel, die verbaasd om een hoekje kijkt, om alles op te ruimen. Deze kijkt eerst naar Noah en dan met een bezorgde blik naar mij.
Ik kijk hem terug aan, met mijn ogen smeek ik hem me te helpen. Maar hij laat zijn blik snel over het lege gat, waar eerst het raam zat, glijden. Ik ben geheel op mezelf aan gewezen.

Noah trekt me ruwer dan ooit mee. 'Auw', fluister ik per ongeluk. De pijn in mijn voet was ik even vergeten, maar die komt nu erger terug dan eerst.
'Auw?', snauwt Noah. 'Auw? Ik zal je eens een reden geven om...' Hij draait zijn hoofd naar me toe en stopt dan in zijn zin. Hij ziet mijn met pijn vertrokken gezicht.
'Wat?' vraagt hij ineens een stuk rustiger, terwijl er even een flits van sympathie in zijn blik door schemert.
'Mijn... freaking... voet..' sis ik tussen mijn tanden door. Het stukje glas duwt er steeds dieper in.
Hij kijkt naar beneden en ziet  de rode bloeddruppels.
'Shit', mompelt hij. Hij laat me op hem leunen en hij helpt me naar de badkamer. Hij zet me op een lage kast en kijkt me waarschuwend aan: 'Blijf zitten tot ik terug kom en als je er niet meer zit...' Hij laat een onuitgesproken dreigement achter als hij wegloopt.
Ik kijk hem moedeloos na. Waarom is het niet gelukt?