Gekidnapt

Hoofdstuk 46

~Edited 27-11-2018~

*Tijdsprong van ongeveer 3,5 maanden*

P.o.v. Evy

Pamela ligt lui op mijn bed, terwijl ik in de vensterbank zit met het raam open. Mijn benen bungelen uit het raam. Een zacht junibriesje zorgt voor kippenvel op mijn armen en benen. 

'Nog één uur te gaan,' zucht ik, lichte kriebels in mijn onderbuik voelend.

Pamela lacht hardop. 'Je doet alsof je ergens bang voor moet zijn, Eef. En dat slaat echt nergens op. Ik weet zeker dat je straks met een lijst vol achten aankomt. Als iemand zich zorgen moet maken dan ben ik dat wel. Jij bent echt wel geslaagd.'

Vandaag horen we de uitslag van de examens. Het is inmiddels al weer een maand geleden dat ik ze gemaakt heb en ik kan me niet meer goed herinneren hoe ze gingen. 

'Weet je,' begint Pamela onverwacht serieus, 'ik ben blij dat we dit samen mee maken. Ik hoop wel dat ik slaag uiteraard, maar ik ben al helemaal gelukkig dat we nu samen zenuwachtig zijn, snap je.'

Ik glimlach even naar haar. Ik snap inderdaad wel wat ze bedoelt. 

Ze waren bang geweest thuis, bang dat ze mij nooit meer zouden zien. Bang dat ze hun verdere leven zonder mij moesten doen. En nog elke dag vertellen ze me hoe gelukkig ze er mee zijn dat ik er weer ben. Meestal glimlach ik, maar soms denk ik ook aan Noah. Soms. Ik bedoel, het is inmiddels al bijna vier maanden geleden dat ik hem voor het laatst zag. En de herinneringen aan hem zijn allang vervaagd. Nog even, en het zal voor goed verleden tijd zijn, toch?

Nee grapje, wie houd ik nou voor de gek? (Geen leuke grap, Evy.)

Ik denk nog elke dag aan hem. Nog elke dag. Maar herinneringen zijn wel echt vervaagd. Ik weet bijvoorbeeld niet meer precies hoe lang zijn haar nu altijd was. In de ene droom komt het wel tot zijn schouders en in de andere droom is het bijna gemillimeterd. 

'Wat ben je stil?' merkt Pamela op.

Betrapt. Ik grijns. 'Nog steeds zenuwachtig.'

Ze lacht met me mee, maar haar lach bereikt haar ogen niet. 'Normaal ga je juist praten als je zenuwachtig bent, Eef. Vertel nog eens het verhaal over je ontvoering.'

Ik lach nu wat zuur-zoet, want ja, het verhaal van mijn ontvoering staat gelijk aan een gebruikelijke leugen die ik nou al ontelbaar vaak verteld heb, want zelfs Pam kan ik niet meer dan dat vertellen. Ik heb Noah en de andere jongens compleet uit het verhaal weggelaten, want het zou immens complex worden. Ik wil namelijk niet dat Noah voor de rechter moet verschijnen en dat zou niemand begrijpen. Niemand.

'Je weet het inmiddels wel toch?' Ik probeer er onderuit te komen.

Ze vouwt haar handen samen onder haar kin en kijkt mij fronsend aan. 'Ik wil het nog een keer horen, ik denk dat je me iets niet vertelt en ik wil weten wat dat is.'

Ik trek mijn wenkbrauwen op en probeer zo geloofwaardig mogelijk te kijken. 'Ik wil het best nog een keer vertellen, maar ik snap niet waarom je denkt dat ik iets verberg.' Leugenaar. 

Kort vertel ik hoe ik geblinddoekt was en dat ik amper iemand gezien had. Behalve de bendeleider die nu niet meer leeft. Leugenaar. 
Gek eigenlijk dat Noah niet tegen me gezegd had dat zijn vader was overleden. Ik blijf me er over verbazen.  

Berustend knikt Pamela. 'Oké.' Een akelige stilte blijft hangen, die al snel opgevuld wordt door het rinkelen van Pams telefoon. Verschrikt vinden onze ogen elkaar. Oh nee, het is nog te vroeg. Op dit tijdstip bellen ze alleen de gezakten. De normaal zelfverzekerde Pam neemt nu aarzelend haar telefoon op.