Gekidnapt

Hoofdstuk 23

~Edited 23-11-2018~

'Hmm', mompel ik. Langzaam open ik mijn ogen. Ik heb verrassend genoeg heerlijk geslapen, ik rek me eens uit. Mijn kleren zijn natuurlijk helemaal gekreukt. 

Als ik overeind kom zie ik gelijk de boterhammen met sinaasappelsap staan. Hoe laat zou het zijn? Één blik op de klok vertelt dat het vijf uur is. Zo laat al? Dan heb ik overduidelijk de lunch overgeslagen. Dat betekent dat ik al meer dan vijf uur heb geslapen. Ik moet echt op mijn slaapritme gaan letten, straks slaap ik voortaan over dag en ben ik 's nachts wakker. Nu heb ik vannacht natuurlijk niet op z'n best geslapen, dus het valt wel te verklaren.

Ik strek mijn arm uit om de boterhammen te pakken en begin langzaam te eten. Ondertussen staan mijn gedachten niet stil. Zouden mijn ouders en Pam ook niet uitsluiten dat ik zelfmoord heb gepleegd? Ik kan me niet voorstellen dat zij dat zouden denken. Ik ben niet de uitbundigste bij mensen die ik niet tot nauwelijks ken, maar zeker bij hen was ik bijna altijd aan het praten. Ik heb hun nooit een reden gegeven om dat te denken dat ik depressief ben of zo, daar ben ik vrij zeker van. Maar goed, de media zeggen zoveel.

Het witte briefje onder het glas sinaasappelsap valt me pas op als ik het glas pak. Nieuwsgierig lees ik het:

Evy,

Je sliep en ik had geen zin om je wakker te maken. Kom naar beneden als je wakker bent!

Noah.

Ugh. Ik heb geen zin om naar beneden te gaan en weer bij Noah in de buurt te zijn. Sloom kom ik van het bed af en ik check nog snel even mezelf in de spiegel. Warrig haar, check. Slordige kleding, check. Wallen, check. (hoe the heck heb ik wallen, nadat ik vijf uur geslapen heb?). Kortom: het plaatje is compleet.

Oké, ik moet niet zo sarcastisch doen. Die wallen blijven nog wel zitten, maar ik kan wel andere kleren aan doen. En ik heb een haarborstel, feestje.. Het eerste wat ik vind, is een grijze pyjama (zie de foto hierboven). Aarzelend trek ik hem aan. Misschien is het een beetje raar als ik in mijn pyjama naar beneden kom. Het lijkt weer wel de omgekeerde wereld: in mijn kleren slapen en wakker zijn in mijn pyjama. 

Ik borstel de klitten uit mijn haar en ik poets mijn tanden. Ik haal diep adem en loop dan naar de trap om naar beneden te gaan. Het verbaast me dat ik al zo snel de weg weet in dit huis, want geloof me: ik ben goed in verdwalen.

'Hey', zeg ik zacht als ik de kamer binnenloop. De jongens zitten er allemaal en ze kijken meteen op. Meteen verleg ik mijn blik naar mijn voeten. Grrr, waarom doe ik nou weer zo verlegen?

'Lekker geslapen?' vraagt Matt. 

Ik knik. Vlug kijk ik om me heen naar waar ik kan zitten, maar gek genoeg is er geen plaats. En al de andere keren was er wel plaats. Al snel zie ik hoe het komt. De twee chille stoelen zijn weggehaald en er is niks voor in de plaats gekomen.

'Kom maar hier zitten', zegt Noah die blijkbaar gedachten kan lezen. Of nee, het is natuurlijk van zelfsprekend dat ik ergens wil zitten.
Ik kijk hem nu niet begrijpend aan. 'Ikkeh, ik pas daar niet, toch?' zeg ik.
Noah zucht diep, staat op en trekt me mee waardoor ik vervolgens op zijn schoot zit. Ik probeer weg te komen, maar hij houdt me stevig in zijn armen en omdat ik er niet al te idioot uit wil zien tegenover de jongens, geef ik mijn vluchtpoging maar even op.
Ik voel me wel zwaar ongemakkelijk, laat ik eerlijk zijn.
Om de atmosfeer wat minder zwaar te maken -ten minste ik denk daarom - knipoogt Steve: 'Mooie pyjama heb je aan.'
Ik glimlach even naar hem, terwijl ik aan mijn shortje trek. Is hij niet een beetje kort?
Mijn lichaam is nog steeds heel erg gespannen en Noah merkt het. 'Relax, Evy', fluistert hij, maar zijn warme adem tegen mijn nek, maakt me nog nerveuzer. Ontspannen gaat niet echt.
'Zullen we een film gaan kijken?' stelt Lars voor.
Daar zijn de andere jongens ook wel voor te vinden.
'Actie?' vraagt Joël.
'Nee man, ik ben wel toe aan een goeie horrorfilm', zegt Noah, 'laten we democratisch beslissen.'
'Voor horrorfilm.' Drie paar handen gaan de lucht in en die van Noah wellicht ook, wat dus de meerderheid vormt.
Noah's arm hangt nu slapper om mijn middel en als hij enthousiast meedoet met het kiezen van de film, ruk ik me los en loop de kamer uit. Wat denken ze wel niet? Dat ik een horrorfilm ga bekijken? Dacht het niet. Noah reageert echter sneller dan verwacht en pakt mijn arm vast voordat ik ook maar één stap op de trap gezet heb.
'En waar dacht jij heen te gaan, mevrouw?' sneert hij.
'Naar boven', zeg ik stellig tot mijn eigen verbazing.
'Je gaat alleen naar boven als je moet slapen en ik denk niet dat je nu van plan bent om te slapen.'
'Oh ja wel hoor', mompel ik.
'Ik dacht het niet,' grijnst Noah, 'mevrouw gaat gewoon mee de film kijken of ze nu wil of niet.'
'Mijn naam is Evy,' snauw ik, mijn armen over elkaar.
'Wil mevrouw Evy dan zo vriendelijk zijn om me te volgen naar de woonkamer?' plaagt hij. Ik kijk hem boos aan en loop tegen mijn zin in terug naar de kamer.
De jongens hebben al besloten welke film het gaat worden zo te zien.
Ze kijken geamuseerd naar Noah en mij.
Ik zit al snel weer terug op Noah's schoot en hij probeert me iets dichter naar hem toe te trekken, maar dat gaat niet gebeuren. (Ben ik nu opeens zijn persoonlijke knuffel of zo?)
De film wordt aangezet en ik kijk verveeld naar het scherm. Hier heb ik echt geen zin in.
Al snel is er een dreigend muziekje te horen en bijt mijn tanden op elkaar. Dit is waarom ik nooit horrorfilms kijk.

'Let the fun begin,' fluistert Noah in mijn oor, zodat alleen ik hem kan horen. Asshole.

-----------------------------------------------
Hoihoi :)

Ik ben superblij met jullie lezers👍 ook dankjewel voor de stemmen tot nu toe!
Blijf vooral lezen en stemmen (daar maak je mij heel blij mee!)
Tot nu toe is er nog niet veel verandering gekomen in de relatie tussen Noah en Evy, maar daar gaat verandering in komen! So keep reading (maar dat heb ik net ook al gezegd 😉)

XOXO