Gekidnapt

Hoofdstuk 22

~Edited 23-11-2018~

Ik staar naar het tv-scherm, maar ik zie niks. Ik kijk alleen maar, zodat ik een reden heb om niet naar Noah te kijken. Ik weet niet meer of ik nou bang van hem ben of ontzettend boos op hem ben. Nu ik er over na denk, is het waarschijnlijk een mix van beide factoren. 

Steve en Matt zitten bij mij op de bank en Noah zit in een stoel naast mij. Hij zapt naar een andere zender. Dit keer zie ik wel wat. Ik hap naar adem. Dat ben ik. Daar, levensgroot op het beeldscherm.

'Evy Dekkers is nu al bijna een week vermist. Er zijn nog geen sporen gevonden die wijzen op een vermoedelijke ontvoering. Daarom wordt zelfdoding niet uitgesloten.'

Mijn foto verandert in bewegende beelden waarop mijn pleegouders en Pamela te zien staan. 

Ik hoor mijn pleegmoeder roepen: 'Eef, ik mis je! Kom naar huis,' en Pamela huilt. Ik slik. En nog eens.

Ik zie het beeldscherm zwart worden, maar het dringt niet tot me door. Ik lijk wel in trans. 

Ik wil naar huis, ik wil ontzettend graag naar huis, maar het gaat niet mam.
Ik snapte nooit goed wat mensen bedoelden wanneer ze over heimwee praatten. Nu snap ik het helemaal. Volledig.

Ik kom weer bij mijn positieven als iemand me door elkaar schudt. Ik kijk in de ogen van Noah die verbazingwekkend bezorgd staan. 

'Gaat het wel?' vraagt hij. Ik kijk hem twee seconden aan, met mijn meest dodelijke blik. En daarna ren ik weg naar boven. Ik herinner me Noah's slaapkamer en ik laat me op zijn bed vallen. Ik begraaf mijn hoofd in zijn kussen. 

Stop met janken. Stop met janken. Stop met janken.

En wonder boven wonder lukt het me nog ook. Ik droog mijn tranen af. Mijn familie is me nog niet vergeten. Ze zoeken me. Ze vechten voor me. En ik, ik vecht ook. Ik moet wel vechten. Elke poging die op mijn weg komt ga ik aannemen. En ik ga naar ze terug. 

Nieuwe energie lijkt door mijn lichaam te stromen. En als de deur zachtjes open gaat en Noah om het hoekje komt, ziet hij me gelukkig niet huilend. Dat haat ik. Dat zou me veel te kwetsbaar maken. 

'Dat eh, dat was niet de bedoeling dat je dat zag,' zegt hij haast aarzelend. Hij lijkt niet zo op z'n gemak.
Ik knik kort. Niet de moeite nemend om hem aan te kijken. 

'Ga je nog wat zeggen? Ga je nog tegen me schreeuwen?' vraagt hij nu.

Nu kijk ik hem wel aan. 'Om weer een nacht in de kelder door te brengen, zeker?' antwoord ik spottend.

'Hmm', mompelt hij. Het is me opgevallen dat hij altijd maar wat mompelt als hij niks weet te zeggen.

'In ieder geval', zegt hij zijn evenwicht terugvindend, 'heb je je lesje geleerd, of niet?'

Als hij verwacht dat ik dat ga beantwoorden heeft hij het mis. 
Ik kijk opnieuw boos naar hem, maar plotseling herinner ik me zijn blik waarin schuld te lezen stond. Zijn duim op mijn wang, om een traan weg te vegen. Dat moment toen ik de eerste dag 's avonds in slaap gevallen was en later in zijn armen wakker werd.
Daartegenover zijn onuitstaanbare pestgedrag. Wie is deze jongen? Wat moet ik met hem? Ik haat hem, laat dat duidelijk zijn, maar soms, heel heel soms lijkt hij ook een goede kant te hebben.

'Ik kom straks wel een lunch brengen,' zegt hij zacht. Zijn pestgedrag is weer helemaal verdwenen. Dan loopt hij weg. En ik staar hem na.

Noah, de helaas knappe, klootzak. Ik ben nog steeds kwaad op hem. En dat zal ik blijven.

-------------------------------------------------

Ik hoop opnieuw dat jullie het leuk vonden!
Er gebeurde niet zoveel spannends en het was een beetje kort, maar goed ;)

Dankjewel alvast als je op het sterretje klikt en ik hoop z.s.m. weer te updaten!