Machakil.. (voltooid)

Deel 21

Ik duwde hem van me af en rende de keuken uit. Youssef bleef alleen achter in de keuken en ging gefrustreerd met z'n handen over zijn gezicht heen. Dit was het domste wat hij ooit in zijn leven heeft gedaan. Één ding wist hij zeker; hij verteld er niemand over. Nassira dacht er precies zo over. Ze zei net maar wat, ze weet dat ze nergens heen kan. Dit was het ergste wat er op dit moment kon gebeuren. Ik verblijf in zijn huis en ik ben net een relatie begonnen. Ze gaat doen of er niks is gebeurd, ja dat is het, morgen ochtend gaat ze weer praten en lachen alsof het voorval van net nooit is gebeurd. Hamza belde haar en uren hebben ze aan de telefoon staan bellen tot ze in slaap viel. Hij heeft niet opgehangen, hij heeft geluisterd naar hoe ze sliep, het was zo rustgevend. "We gaan morgen wat leuks doen." En hij hing op. Uitgerust werd Nassira de volgende ochtend wakker, ze rook de geur van de verse Msemen tot helemaal in de slaapkamer. Ze friste zich op en liep naar beneden waar ze Youssef aantrof in de keuken. "Sow sow, heb jij dit gemaakt." "Op je hoofd gevallen? Tuurlijk niet, Romaissa is vroeg opgestaan en heeft een hele stapel gemaakt voor ze vertrok naar haar werk." En hij wees naar het aanrecht waar er een dienblad vol mee lag. Het voelde nog steeds apart na het zoengebeuren van gisteren, en dat ontbijt maakte het af. Ze heeft hier een slaapplek gekregen en dan is een ontbijtje klaarmaken teveel gevraagd. "Ik wist helemaal niet dat Romaissa werkt." "Ja ze heeft een eigen kledingzaak in het centrum." "Wat knap zeg, hoelang heeft ze die al?" Vroeg ik onder de indruk, ze ie zo jong en ze heeft dit nu al voor mekaar gekregen. Romaissa is een half jaartje ouder dus is zij nu net 19 als het goed is. "Al een jaar of anderhalf." Het leek niet veel met hem te doen terwijl ik hier super trots op haar ben. "Ik zal vandaag zeker bij haar langs gaan." En ik propte een stuk Msemen in m'n mond. "Nog over gisteren." Liet hij uit met een diepe zucht. "Gisteren?" "Het was een foutje, ik liet me meeslepen, het was niet mijn bedoeling en je hoeft je zeker geen zorgen te maken om een tweede keer." Het deed op de een of andere manier toch wel pijn. Ik had ergens stiekem gehoopt dat het wel echt was, het klinkt zo raar maar toch had ik het wel gewild. Niet dat ik niet van Hamza houdt, integendeel ik ben gek op hem. Maar ik had ergens wel gehoopt dat dit allemaal echt was. Voel ik dan toch ook wat voor Youssef? Zal toch niet, ik hou van hem zoals ik om elke vriend zal doen, ik ken hem al mijn hele leven en ik zal nooit wat met Youssef kunnen beginnen. Het heeft vele maar dan ook vele redenen waarom niet. "Ik ga me dan maar omkleden ik moet ook de deur uit." "Zal ik wat voor je klaar maken km mee te nemen." "Nee hoor hoeft niet, toch bedankt." En hij sloot de keukendeur achter zich dicht. Maar kwam al snel weer terug. "Zal ik je af zetten bij Romaissa? Ik kom daar toch langs dus kan ik je beter meteen mee nemen." "Ja wou het al vragen." Ik liep naar boven en deed een simpele spijkerbroek aan met een donkergrijs shirtje erop. Snel liet ik de stijltang een paar keer door m'n haar heen gaan en deed een tasje om waar ik mijn benodigdheden in deed. "Gaat het nog lang duren?" Riep hij ongeduldig door het huis heen, ik gaf geen antwoord en liep snel naar beneden. "Ja sorry maar ik kan niet als een zwerver de straat op." "Ga je nu ook dus het was nergens hoed voor." "Bedankt voor je compliment." Ik glimlachte naar hem over m'n schouder en liep naar beneden. "Youssef!" "Wat is er?" Vroeg hij gestrest. "Je moet echt een foto van me maken." "Nee." "Je moet of je het nou wil of niet." Hij rolde met zijn ogen en pakte m'n telefoon uit mijn handen. Hij stond stijf en maakte een snelle twee foto's. "Gadverdamme  wat is dit?" "Je vroeg me om een foto te maken, ik maakte een foto dus kunnen we nu alsjeblieft gaan?" Boos liep ik naar de auto waar ik m'n telefoon aansloot en muziek liet afspelen. We rapte en zongen samen mee met de liedjes tot we aankwamen bij het schattige winkeltje van Romaissa. Zonder afscheid te nemen rende ik de auto uit. "Graag gedaan he!" Riep hij uit het raam en ik lachte enkel naar hem. Ik zocht naar Romaissa en besprong haar van achteren. "Wauw gewoon wauw. Ik ga alles passen wat hier staat!" "Leef je maar uit." En ze klapte trots in haar handen. "Wat dacht je zelf?" En ik begon meteen met het zoeken tussen alle rekken heen. Ik paste alles, van jurken tot toeken en van rokken tot topjes. Ik heb de leukste van de leukste eruit geplukt en liep naar de kassa. "Ben je gek?!" En ze trok me van achteren naar het magazijn. "Dus jij was echt van plan te gaan betalen?" "Uh ja, dat zag je toch." "Dacht het even niet, dus jij denkt dat ik mijn beste vriendin laat betalen voor iets uit mijn winkel. "Nu je het zo zegt je hebt gelijk. Ik ga nog wat spulletjes uitkiezen."  Ik werd gebeld door Hamza en nam meteen op. "Hey kanpperd." "Hey." "Waar hang je uit?" "Ben in de winkel van Romaissa hoezo?" "Ik wil je zo komen ophalen, gaan we naar mijn huis." "Gezellig, doe je wel snel?" "Over een kwartiertje ongeveer." We ronden het gesprek af en hij hing op. Ook nu we wat hebben kan ik nog steeds met hem praten alsof het me beste vriend is. "Wie was dat?" "Hamza hij komt me hier zo ophalen." "Oehh."
Een uurtje later kwamen we met tassen vol met eten aan bij het huis van Hamza, het is zo een leuke jongen, hij is perfect. Perfect genoeg voor mij. We liepen rechtstreeks naar de keuken waar we borden ect. pakte. Toen we lachend de woonkamer binnenliepen kreeg ik de schrik van me leven.
Selma stond daar op het punt om een einde te maken aan haar leven..