Machakil.. (voltooid)

The last!

3 jaar later

"Nee joh, ik weet zeker dat het een jongetje is." "Hoe kom je daar nou weer bij? Kijk nou naar der borsten, kijk hoe opgezwollen ze zijn dat betekent toch echt dat het een meisje is." Alle ogen waren gericht op Safae, samen met Nasr krijgen ze over een paar maanden hun eerste kindje. "Wat denk jij mama?" Vroeg Nassira aan haar moeder. "Als het maar gezond is." "Daar sluit ik me helemaal bij aan." Antwoordde Safae. "Snij de taart nou gewoon open." Zei de ongeduldige Nassim, dromerig bleef Nassira hem aankijken. Het was al echt een mannetje geworden, hij word bijna 17 en dat wil Nassira zeker niet klein voor hem houden. "3..2..1!" Riep Romaissa die zo Nassira uit haar gedachtes schudde.
Nasr plaatste zijn hand op die van zijn vrouw en samen sneden ze de taart open.
"Een jongetje!" Riep hij verast uit. Iedereen die zich in de woonkamer bevond begon hard te joelen en klappen. Bij Nassira kwam alles weer omhoog, alles wat er is gebeurd met Ismael. Ze voelde hoe Youssef haar van achteren knuffelde, geluidloos liet ze haar tranen de vrije loop. Ze ziet haar zoontje nu op de week, ze hebben hem van haar afgenomen. Na alles wat er is gebeurd, na hoe hard ze voor hem heeft gevochten hebben ze hem weg genomen. Maar toch, Alhamdoliallah. Ze mag hem nog zien en ze vecht samen met Youssef voor de voogdij.
Hij plaatste zijn kin boven op haar hoofd en trok haar nog steviger naar zich toe.
Elke ochtend en avond weer denkt ze aan alles wat er is gebeurd, ze neemt het zichzelf enorm kwalijk, ze heeft hem niet goed genoeg beschermd. Het is haar eigen schuld. Ze had gewoon beter moeten uitkijken, maar het is nu zo, ze heeft het leren accepteren want met zichzelf van dit beschuldigen brengt hem nooit terug. Er word hoed voor hem gezorgd, hij is blij dat weet ze zeker.
Ze voelde een stevige hand die de hare vast pakte, zonder omhoog te kijken wist ze dat het Nassim was, grote jongen. "Zullen we gaan?" Fluisterde Youssef in haar oor, langzaam schudde ze haar hoofd.
Zachte kusjes werden in haar haar geplant, er vormde zich een grote glimlach op haar gezicht, een jaar geleden hebben ze besloten te trouwen. Zonder feest jammer genoeg, ze hebben het klein gehouden met alleen de mensen die dicht bij hun stonden, en het was geweldig. Ze hebben gedanst, gegeten en het mooiste van alles aas dat ze haar zoontje bij haar zij had. Hij heeft samen met haar van de trap gelopen en had het erg naar zijn zin.
Ze plaatste haar hand op haar buik en glimlachte. Ze is weer zwanger, niemand weet ervan maar ze kan het elk moment eruit gooien. Ze is er ongelofelijk blij mee, ze gaat weer kunnen ervaren hoe het is om een baby te hebben. Het was zo een onbeschrijfelijk gevoel en ze is dol blij dat ze dat weer mee gaat kunnen maken.
Nassira loste zichzelf uit de armen van Youssef en nam plaats op de bank naast haar broer . "Zo, hoe vind je het? Je eerste kind word een jongetje." "Ik had niet beter kunnen krijgen, je word tante zusje van me." "Hij gaat vaker bij ons zijn dan bij zijn eigen ouders." Grinnikte ze. Nasreddine hief zijn hand en veegde een verdwaalde traan weg. "Het komt allemaal goed." "Zolang jullie maar bij me zijn." "Altijd zusje van me."
En zo liep de avond naar z'n eind, het was een en al gezelligheid geweest. Iedereen nam afscheid van mekaar en samen laadde Youssef en Nasr alle cadeaus de auto in. "Doe je rustig aan, als je me nodig hebt meteen bellen he." Riep Nassira nog snel naar haar schoonzusje. "Zal ik doen!" En ze wierp haar een luchtkusje. Youssef stapte van de bestuurders kant in en reed meteen weg. "En? Hoe vond je het?"
"Het was een top avond. Binnenkort wil ik het precies zo doen." "Tuurlijk. Morgen kan je Ismael ophalen van school." Net voor het stoplicht kleurde deze rood. "Je hebt gelijk, het zal me zeker goed doen." Youssef pakte haar hand vast en plante er een kus op. Lachend keek Nassira uit het raam naast haar. "Hey kijk eens wie we daar hebben." Nieuwsgierig keek Youssef over haar schouder mee. "Dat is Selma toch?" Nassira knikte met haar hoofd. Ze zag hoe Selma dromerig de weg over stak.
"Hey Selma." Geschrokken keek ze op naar de grote auto die voor haar stond.
Lachend keek Nassira haar aan.
"Jou ben ik nog een dagje shoppen schuldig."

Einde!