Machakil.. (voltooid)

Deel 26

Hamza gaf zijn vriend een stevige hand en liep blij het kantoor uit. De hele avond heeft hij met Nassira gebeld, ze was nog steeds kwaad en wou maar niet toegeven. Het was al bijna ochtend en nog steeds waren die twee aan het discussiëren, ze hield zich bij haar standpunt. Hamza bleef maar doorzetten maar raakte het uiteindelijk ook zat. "Nassira ik heb het geprobeerd, je weet dat ik gek op je ben. Nu ligt het allemaal aan jou." Wat was ze toch blij met een jongen al hij, hij is perfect en niemand die een beter vriendje kan zijn dan hij. Youssef liep de kamer van Nassira binnen en nam plaats op het bed. "Zo te horen gaat het niet goed tussen jullie." "We hebben onze momenten" "Nou vertel." "Zijn zusje kwam tussen ons in." "Selma toch? Pff ze kan echt goed hoofd.." geschrokken keek ze op. "Wat?" "Niks, niks." Een poosje bleef het stil tussen beide. "Nassira." Hij nam een diepe zucht en ging verder. "Ik wil het je nog één keer vragen, weetje heel zeker waar je op dit moment mee bezig bent?." "En ik vraag dit nog een keer aan jou, waarom bemoei jij je steeds zo met mijn leven? Het zijn jou zaken gewoon niet, houd je er dan ook gewoon buiten alsjeblieft." Ze drukte haar vinger harder en harder tegen zijn borstkas maar verwijderde deze al snel. "Ik had gehoopt dat je me zou steunen Youssef." "Dat doe ik ook! Nassira snap het dan, je kan 100x beter krijgen waarom ben je nou zo koppig?!" "Omdat ik heus wel m'n eigen keuzes kan maken!" "Maar snap dat dat ik van je hou!" "Hou daar alsjeblieft eens over op." Ze wik het niet aanhoren, ze wil niet dat ze gaat moeten kiezen tussen twee mensen die veel voor haar betekenen.  "Nassira, ik zou het geweldig vinden als jij mijn meisje word." Met grote glazige ogen keek ze hem aan. "Serieus?" "Dit is niet om te lachen." "Ik weet het niet Youssef." Teleurgesteld keek hij naar de grond. "Mag ik er nog over na denken?" "Graag, neem je tijd." En hij verliet zachtjes de kamer. De hele nacht heeft Nassira liggen denken, voor wie moet ze kiezen? Maakt ze de goeie keuze? Is ze überhaupt wel verliefd op Youssef? Dat was het, ze weet niet eens of ze wel wat voor hem voelt, terwijl ze bij Hamza gek wordt van de vlinders in haar buik.
Zo zat ze dan de hele nacht lang, ze zag de zon opkomen en begon zich te beseffen dat ze wel degelijk wat voelt voor Youssef. Ze liep naar de kamer van Romaissa en zag haar met haar open ogen op het bed liggen. "Waarom ben je wakker?" Vroegen ze gelijk tijdig. "Je gaat niet geloven wat er is gebeurd!" Riepen ze weer tegelijkertijd. "Jij eerst." Nassira klikte het licht aan en Romaissa begon te praten. "Ik heb Zakaria gezien." Nassira nam de tijd om te beseffen wat ze zojuist zei. "Je hebt wat?" "Ik heb Zakaria gezien, de man waar ik mee getrouwd was, waar ik een kind mee had, de man die dood hoort te zijn!" Geschrokken keek Nassira haar vriendin aan. "Romaissa, ik weet dat je ze mist, het kan dat je het je gewoon hebt ingebeeld." "Waar slaat dat nou weer op?! Ik weet heus wel wat ik heb gezien, ik ben niet gek!" "Dat zeg ik ook niet, maar je hebt zelf gezien dat hij dood was." "Dat heb ik niet gezien, ik heb Zakaria nooit dood gezien, ik besef me nu pas dat ik mijn eigen man niet heb gezien. Ze hebben me niet gevraagd of ik dat wil. Het kan hij kan nog leven Nassira! Dat kan!" Zei ze dit keer dol blij. "Wie weet,
maar de kans is erg klein dat je hem tegen gaat komen Romaissa, verwacht niet teveel."
"Laten we hopen dat hij de stap neemt." Nassira knikte enkel met haar hoofd.
"Nou vertel wat je moet vertellen." "Je broer wil wat serieus met me." Ongemakkelijk keek Nassira Romaissa aan die met open mond stond te kijken. "Dat meen je niet! Je moet het doen." Zei ze met een bigsmile op haar gezicht. "Maar Romaissa je weet toch dat ik Hamza heb." "En dan, maak het uit begin wat met Youssef." "Doe niet zo raar! Je weet dat ik echt om Hamza geef." "Weetje Nassira, ik probeer je alleen te helpen. Uiteindellijk ben jij degene die ermee moet lleven, dus denk er goed over na, ik weet zeker dat je de goeie keuze maakt." Ze heeft gelijk, niemand kan er wat over zeggen. Ik moet kiezen en we voor het juiste.
De volgende ochtend liep Nassira zelfverzekerd de trap af en maakte voor iedereen een ontbijtje klaar. Ze ging rustig zitten aan de keukentafel. Het was vroeg in de ochtend en ze zag de felle zon achter het raam schijnen. Iedereen moet vandaag werken vandaar dat Nassira vroeg uit de veren moest. Voor ze het wist zat iedereen aan de keuken tafel en ontbeten ze kletsend met mekaar. Na het eten ruimde Nassira en Romaissa de tafel af en liep Youssef de keuken binnen met een bord in z'n handen. Romaissa keek hun beide met een sluw lachje aan en liep meteen de keuken uit. "Youssef?" "Ja." "Ik heb een keuze kunnen maken." Hij legde het bord neer en leunde op het keukenblad met z'n armen over mekaar geslagen. Wat ziet hij er zo verdomd goed uit. "Ik wil het, steeds onderdrukte ik het gevoel, ik dacht dat het enkel vriendschap tussen ons was maar blijkbaar is dat dus niet zo." Ze wankelde steeds van het ene naar de andere been. De dol blije Youssef nam Nassira in z'n armen en tilde haar op. Later liepen ze met z'n allen de deur uit maar bleef Romaissa nog even bij Nassira staan. "De glimlach is niet van zijn gezicht af te slaan." Zei ze blij. "Ik weet het." "Dus ik neem aan dat je antwoord ja was?" "Nee Romaissa het was nee." En ze rolde met haar ogen. "En Hamza?" "Die weet van niks..."