Machakil.. (voltooid)

Deel 72

Nassira zat ondertussen al weer in de woonkamer samen met Chaima en Youssef. Nassira boelde de scherpe puntjes van het briefgeld langs haar boezem scheuren. Er was geen weg meer terug, ze heeft het geld al meegenomen, het terug leggen is never meer een keus. Nassira vraagt zich af of Youssef er ooit achter zou komen dat er geld is verdwenen. De stapels die er in het luikje lagen zou je nooit met één hand vast kunnen houden. Het leek haar sterk dat hij zou zien dat er een paar weg zijn. Logisch dat hij zich zo een huis en auto kom veroorloven. Ook de kleren die hij en zijn zusje droegen konden aan niemand tippen. Romaissa had altijd de nieuwste mooiste duurste kleren aan. Gek genoeg is Nassira nooit jaloers geweest. Ze heeft de woorden van haar moeder altijd in der achterhoofd gehouden. 'Er zit nooit een prijs vast aan er mooi uit zien.' Nassira en haar broer kunnen daar alles van weten. Ze hadden niet zoveel geld maar dat hield zich er niet van weg om er leuk uit te zien. Ze kregen altijd de leukste complimentjes van mensen om hun heen. En hun koppies maakte het af. Als kind leken de twee zo veel op mekaar qua uiterlijk. Zonder op te scheppen waren de twee verre van lelijk. Dat valt ook over Romaissa en haar broer te zeggen natuurlijk. Nassira en Nasr gunnen het de andere broer en zus erg. Ze waren super blij toen ze hoorde dat Youssef het zover heeft kunnen schoppen in het leven.
Romaissa was na bijna twee uur nog steeds niet thuis gekomen waardoor de rest zich zorgen begon te maken. "Waar blijft ze nou?" Youssef liep heen en weer door de grote woonkamer. "Ga der dan zoeken mongool." "Ja, ja ga ik doen." Zei hij verward. Chaima keek geschrokken naar haar oom toen ze hem zijn schoenen zag aantrekken. "Neemt ze ook al niet op?" Vroeg het meisje dat Youssef in dienst had. Youssef heeft Nassira vertelld dat het meisje Rahma heet. Ze heeft hem maar niks verteld over het voorval van voorheen. Hard spelen doet ze met veel genot maar iemand zwart maken is niks voor haar. "Hij staat uit." Antwoordde ik. Bij Youssef had ze heel de tijd een glimlach op haar mond geplakt. Ze deed zo overdreven klef bij hem maar hij leek het maar niet door te hebben. Nassira irriteerde zich zwaar aan beide, doe is even allebei normaal. Nassira was heus niet jaloers, ze kon er gewoon niet tegen.
Youssef was de deur nog niet uit en ze gooide de vastgeplakte smile alweer van haar gezicht af. Rahma liep de trap op en gooide met een luide knal de deur achter zich dicht. "So hey." Chaima keek met rollende ogen weg van de gangdeur en keek ongestoord weer verder naar de televisie. Nassira voelde het gemis van haar kind al. Hoe graag ze ook naar haar telefoon wou grijpen en het nummer van Hamza wou draaien, het kon niet. Hij heeft haar duidelijk gemaakt dat het niet kon, dus doet ze het dan ook niet. Na een half uur hoorde ze Youssef en Romaissa kibbelend de deur openen. "Dat is echt de slechtste smoes die ik ooit heb gehoord!" Schreeuwde hij boos uit. "Het is geen smoes! Ik ben bloedserieus, hij was het echt!" Met beide een rood hoofd van woede liepen ze de woonkamer in. "Romaissa je was erbij toen hij heen ging." En hij wees naar de lucht. "Ik weet het Youssef, maar ik weet echt wat ik heb gezien.'' Zei ze dit keer wat rustiger. "Romaissa, ik vond Zakaria ook echt een toffe gast maar je moet accepteren dat hij er niet meer is." "Ik heb het ook geaccepteerd maar ik weet wat ik heb gezien. Hij liep daar echt met een meisje hand in hand." "En dan? Ook al wad het zo, dat betekent niet dat je zolang niks van je moet lagen horen." "Ik wou gewoon even niks en niemand zien, ik kon het niet meer aan Youssef. Niemand zal begrijpen hoeveel ik van hem hield. Hoe kan hij mij zoiets flikken." Met de ene hand wreef ze over haar andere, de tranen lieten zich langzaam de vrije loop. "Je moet maar weer eens naar huis gaan." "Alsof ik nog hier met jou zou kunnen blijven." "Top." Nassira zag Youssef de gang inlopen en daar zijn jas en schoenen uitdoen. "Een lift nodig?" "Graag."