Machakil.. (voltooid)

Deel 80

Nassira was boven op haar bed aan het nadenken. Haar moeder heeft de moeder van Hamza opgebeld en vertrekt over een paar minuten daar naartoe samen met Nasr. Zelf heeft ze hem nog niet gesproken. Het klinkt zo dom als ze het verteld, zo dom dat ze erin is getrapt. Hoezo zou ze zonder reden haar kind bij hem moeten laten, hij had geen geldige reden. Ze heeft met haar domme hoofd ook nergens naar gevraagd. Romaissa is weer opgehaald door Youssef en naar haar ouderlijk huis gebracht. Ze heeft haar beste vriendin beloofd te helpen, ze heeft er alles voor over. Als ze hem maar kunnen vinden. En het moet, geen andere optie. Het moet. "Nassira weet je zeker dat je niet mee gaat?" Riep haar moeder nog van onder aan de trap. "Ja mama, ik red me hier wel." Ze hoorde de voordeur dichtklappen en de motor van de auto starten. Buiten Nassira zelf was er niemand meer thuis. Nassim is op schoolkamp dus zien we hem de komende dagen nog niet terug.
Nasr zacht als maar te zuchten en te puffen op de bestuurders stoel. "Nasredinne we hebben er allemaal moeite mee, maar je bent niet aan het bevallen." "Jawel mama, ik heb gisteren met Judensio Surinaams gegeten." Zijn moeder lachte hardop. "Moest je maar thuis blijven." Zei ze met opgehaalde schouders. "Vanaf nu altijd." Hij pakte zijn moeders hand vast en plante er een kus op. "Yallah rijd is een beetje sneller, zo komen we nooit aan." Verbaasd keek Nasr zijn moeder aan. Sinds wanneer houd zij van snelheid, hij reed express zo om zijn moeder geen hartaanval te bezorgen. Nasr nam dit moment in zijn voordeel en gaf in één keer hard gas. "Oké Oke, overdrijven hoeft ook weer niet." Zei de geschrokken vrouw, ze zat in haar stoel gedrukt nog even en haar wangen begonnen met klapperen. Rustig liet hij het gaspedaal los en reed op een normale snelheid verder. "Mama weet je dit wel zeker?" Vroeg Nasr toen ze stilstonden bij het ouderlijk huis van Hamza en Selma. "Heel zeker." Rhimo hoefde hem niet te vragen of hij mee zou gaan. Ze kent zijn antwoord namelijk al, Nasr is nou eenmaal een moeilijke jongen. Hij houdt niet van op bezoek gaan of bezoek ontvangen. Niet dat Rhimo anders had verwacht maar toch vind ze het jammer. Vooral op dit moment, ze zou hem wel naast zich nodig hebben daar binnen maar het is niet zo en dat valt te accepteren. "Nodig je me niet uit mee naar binnen?" Vroeg de glimlachende Nasr blak voor zijn moeder de auto uitstapte. "Wil je dan mee naar binnen?" Vroeg ze hem verbaasd. "Willen is een te groot woord. Maar het moet, je bent mijn moeder en dit is niet zomaar een visite bezoek." "Prima." Met borst naar voren stapte ze de auto uit en liep met haar grote zoon richting de deur. Ze drukte met trillende vingers op de deurbel. Snel werd de deur geopend door een onbekend meisje, ze zag er netjes uit dus zal het wel een aan met de deur werd snel geopend door een net hekleed meisje. Qua gezicht onbekend voor Rhimo en Nasr. "Kan ik u ergens mee helpen." Aan haar uiterlijk en accent te horen was het een echte Nederlandse. Niet in de richting van mooi maar lelijk is ook een te groot woord voor haar gezicht. Ze gaven aan dat ze op bezoek kwamen en werden door de vriendelijke dame naar binnen geleid. Nasr en zijn moeder keken hun ogen uit in het huis. Het was ongelofelijk mooi en groot. De moeder kwam opgewonden de gang binnen. Ze droeg nog steeds geen hoofddoek maar oud is ze zeker wel geworden. Rhumo heeft via via gehoord dat ze haar gezicht op heeft gespoten met bacteriën. Haar hele gezicht is gaan hangen dus een succes is het niet geworden. Vrolijk groette ze Rhimo met kusjes op de wangen. "Dat is lang geleden zeg!" Zei ze in het Arabisch. 'Dat is zeker lang geleden.' Ging er in het hoofd van Rhimo om. All zeker langer dan een anderhalf jaar hebben ze mekaar niet gezien nog gesproken. ls het aan haar lag was ze hier ook niet gekomen. Het is een hele aardige vrouw daar niet van maar ze voelt zich niet goed tussen deze mensen. Ze zwemmen hier in het geld en dat laten ze ook maar al te graag zien. Hoe ze aan al deze spullen komen weet niemand. "Gaan jullie maar zitten, ik moet nog heel even naar boven." Ongemakkelijk namen ze op de grote L bank plaats. "Die is ook een dagje ouder geworden." Zei Nasr tegen zijn moeder. Hoe graag ze hem nu op zijn vingers zou willen tikken voor het disrespecten van een ouder persoon, kon ze hem niks anders dan gelijk geven. "Ja he, ze heeft haar hele gezicht met bacteriën gespoten, is ook te zien." Zei ze met een vies gezicht. Lachend keek Nasr zijn moeder aan. "Bacteriën?" "Ja, dat hoorde is van Saida van Osdorp." Nasr lachte hardop. "Mama dat noemen zen botox, dat maakt je gezicht strakker." En hij trok met zijn handen zijn gezicht strak. Op dat moment kwam Selma binnen. Haar haar zat in een slordige knot, ze had een wijde pyjama broek aan met daar boven enkel een sport BH. Ze had haar oortjes nog in en zong energiek met de muziek mee. Zonder het bezoek opgemerkt te hebben liep ze naar de open keuken en opende kaste na kastje. Telkens pakte ze wat zoets, bekeek de achterkant alsof ze ook daadwerkelijk aan het lezen was en legde het weer terug. Uiteindelijk liep ze met een bak ijs en een grote lepel de grote deuren van de woonkamer weer uit. "Psychisch." Zei Nasr's moeder in het Nederlands. Met moeite hield hij zijn lag in en keek zijn moeder knikkend aan. "Ewa Rhimo hoe is het met jou, je kinderen, man des huizes?" Ze Hajiba die inmiddels haar Marokkaanse pyjama jurk aanhad. "Goed Hamdolillah, en hoe is het met jullie?" Rhimo zou haar nooit kunnen vertellen dat haar man haar in de steek heeft gelaten. Ze schaamt zich ervoor. Vooral als ze ziet dat zij zo een leven heeft. "En met jou Nasredinne?" Netjes gaf hij antwoord op haar vraag en zo zette de vrouwen het gewoonlijke standaard gesprek op. "Hajiba ik kom jou hier eigenlijk iets vragen." "Over en Selma en Nassira zeker, wollahila Rhimo ik kan er niks aan doen. Nassira is een geweldige meid maar blijkbaar kunnen ze toch niet zo goed met elkaar over weg, hoe graag ik het ook zou willen." "Nee nee Hajiba, dit gaat over Hamza." Rhimo nam een pauze en keek haar zoon nog even aan. "Wij willen graag met hem praten." Hajiba slikte moeilijk en keek de twee met betraande ogen aan.
"Ik heb mijn zoon meer dan drie jaar niet gesproken."