Machakil.. (voltooid)

Deel 73

Nassira stond op en maakte zich snel klaar voor vertrek. Met de scooter van Romaissa reden ze naar het ouderlijk huis van Nassira. "Nassira zeg me alsjeblieft dat jij me wel geloofd." "Als jij het geloofd dan ik ook." Met een scheve glimlach reed ze weg. Nassira had medelijden met haar vriendin. Ze weet zeker dat ze gelijk heeft. Ze had het al los gelaten, ze zou niet uit het niets met dit nep-nieuws kunnen komen. Nassira drukte even op de bel die werd geopend door haar broer. "Waar de fuck was je?" Riep hij meteen toen haar hoofd van achter de deur tevoorschijn kwam. Van haar arm trok hij haar naar binnen. "Ben je gestoord ofzo? Hele dag niks van je lagen horen, weetje wel hoe bezorgd mama wel niet was?!" Sprakeloos keek ze hem aan. Ze kan hem niks anders dan gelijk geven. "Saffi, laat me los man." Ze loste zichzelf uit zijn greep en liep de woonkamer in. "Ya hoerenkind!" Riep haar moeder in het Arabisch. "Waar was je? En waar is mijn kleinzoon?" "Waarom flipt iedereen zo? Nasredinne gaat soms dagen weg en niemand die er wat van zegt. Ik laat één avond niks van me horen en jullie doen alsof ik jaren het land uit ben geweest." "Ga ga naar boven." Scheef keek hij haar aan en plofte op de bank neer. "Geloof mij, langer dan dit zou ik hier niet blijven." Nassira liep op haar gemakje naar boven en opende de deur van haar kamer. "Nassim?" Riep ze nog voor ze een stap naar binnen zette. "Yoo." Glimlachend liep ze zijn kamer in. "Bedankt voor het dekken he." Ze nam plek op zijn bed en keek om haar broertjes schouder naar zijn laptop. "Moet wel he. Maar je bent wel sneller terug dan verwacht." Zijn blik was nog steeds niet één keer verwijderd van zijn scherm. "Ik ben over een paar dagen weer weg, maak je maar geen zorgen." "Nee hoor daar niet van. Waar is me neefje eigenlijk?" "Hij is daar gebleven." "Wat ben je eigenlijk aan het doen Nassira?" Eindelijk draaide hij zich eens naar zijn zus om, Nassira zag de bezorgde blik in zijn ogen. "Ik vertel het je later wel, maar voor nu ben ik weg." Ze stond op van zijn bed en liep zijn slaapmaker uit. Een uur later lag Nassira nog steeds te woelen in haar bed, haar slaap kwam der maar niet halen. Het gemis van haar zoontje nam haar hele mood over. Ze kon zichzelf wel de haren uit het hoofd trekken, hoe dom kon ze wel zijn om Ismael daar achter te laten. Vertrouwd ze Hamza wel tot dat niveau. Met trillende vingers drukte ze het nummer van Hamza aan. Als verwacht was het toestel uit, waarom eigenlijk? Een goeie reden om m uit te hebben staan heeft hij niet. Zuchtend gooide ze haar telefoon naar de muur toe endeed weer een poging om in slaap te vallen. Zodra ze dacht haar ogen te kunnen sluiten hoorde ze haar telefoon trillen.