Machakil.. (voltooid)

Deel 67

Hamza trok zijn neus op en keek de andere kant op. "Ik geef je gelijk, word alsjeblieft niet boos. Ik dacht het goed afgehandeld te hebben maar het is blijkbaar niet zo gelopen zoals ik wou. Nogmaals ik geef je gelijk en niks anders dan dat. Als je het echt wil breng ik jou en je zoontje weer veilig naar huis maar weet dan wel dat je me dan zwaar in de steek hebt gelaten, op het moment dat ik je het hardst nodig heb." Nog steeds keek hij de andere kant op, weg van Nassira. Nassira pakte rustig zijn vrije hand vast en kneep er zachtjes in. "Ik laat je niet alleen, ik blijf bij je tot we alles en iedereen hebben overwonnen." Met een scheve glimlach draaide hij zijn hoofd om. "Laten we ze laten zien wat wij in petto hebben." Vervolgde ze zichzelf. Ismael onderbrak het speciale monent met zijn gehuil. "Saffi saffi." Sussde ze hem.
In Nassira's huis is Nassim zich het zweet in aan het werken voor zijn zus. Nog nooit heeft hij zo moeten stressen om het dekken van zijn Nassira. "Waarom mag ik niet naar haar toe?" Vroeg de iets vermoedende moeder van Nassim. "Ik zei toch dat ze dat niet wil. Ismael heeft alleen maar lopen huilen en kotsen." "Dan moet ik toch juist even gaan kijken." En ze probeerde langs hem heen richting de deur te lopen. "Mama hij ligt net te slapen. Jij had me kapot geslagen als ik terwijl jij ligt te slapen -en je had gevraagd niet naar binnen te komen- toch naar binnen kwam." "Dat had ik inderdaad gedaan." "Nou dan, laat dat arme kind toch rusten." Sprak hij alsof hij al jaren ouder is. "Ga slapen jij." En zijn moeder gaf hem lachend een klap op zijn achterhoofd. 'Er speelt zich daar wat af, laat me maar wachten tot morgen' ging er in de gedachten van Rhimo om. Nassr was al de hele avond op zijn kamer. Wat hij daar doet vragen de andere bewoners zich ook af. Altijd komt hij wel om heet uur even een kijke nemen, slapen doet hij niet het licht is nog aan en Nasr kan nooit maar dan ook echt nooit met het licht aan in slaap vallen.
"Hoi goedenavond! Wat kan ik voor jullie betekenen?" Vroeg een vriendelijke oude dame. "Ik heb hier een kamer geboekt onder de naam Wassim." Zijn achternaam hoeft hij niet door te geven. Geen buitenlander te bekennen hier. Het was een klein onbekend dorpje, met moeite vind je hier iemand op straat lopen. "Gevonden, hier heeft u de sleutel van een kamer met één bed, een televisie,badkamer en een mooi uitzicht op het groene landschap." "Top, dankjewel."
"Nassira kom je?" Riep hij naar zijn vriendin.
Nassira stond met moeite op van de heerlijke banken van het hotel. Nassira snelde zich met Ismael in haar armen naar Hamza toe. "Hier is het." Zei Hamza na de derde deur. Het was geen groot hotel, verdwalen doe je hier zeker niet maar dat neemt er niet van weg dat het een adembenemend mooie plek is. Vooral als het groen eromheen, je zou niet zeggen dat je je in Nederland bevind. "Één bed?" Vroeg Nassira verast. "Ja, dat zie je toch." "Dat kan ik niet." "Hoezo niet?" "Hamza ik kan niet met je in één bed gaan liggen." "Dat slaat nergens op. We weten beide dat dit zeker niet je eerste keer is." Zij hij met een nadruk op 'zeker'. "Sorry?" "Je kan zeggen wat je wil maar ik heb gelijk." "Dat kan je dan misschien wel hebben maar om het mij zo te vertellen is zo respectloos als ik wedt niet wat." "Dat mag dan zo zijn. Maak er niet zo een punt van, een feit is een feit je kan er niks aan veranderen." Met een brok in Nassira's keel keek ze hem aan. Zijn woorden deden haar ongelofelijk veel pijn. Ze kon maar niet begrijpen waar die switch ineens vandaan kwam. Heeft ze wat verkeerds gezegd? Ze weet zeker van niet. Wat zou het zijn? Zonder wat te beantwoorden pakte ze haar weekendtas op van de grond. "Jou gaan we even verschonen." Worstelend met de spullen in haar armen liep ze naar de badkamer waar ze haar tranen vrij. Met grotere ogen dan normaal keek Ismael zijn moeder aan. Nassira zag zijn onderlipje beginnen trillen wat werd vervolgd door een huilbui. Duidelijk dat hij zijn moeder aanvoelt. "Saffie schatje, niet huilen." Zei ze terwijl ze de plakkertjes van zijn luier nog snel opplakte. Ze tilde haar zoontje op en beide huilde ze het uit. "Nassira, gaat het daar binnen?" Klopte Hamza op de deur. "Ga weg man." "Ben je boos?" "Nogmaals ga weg." "Nee, nu al helemaal niet. Wat is er aan de hand?" "Heb je het echt niet door?" "Anders zou ik het toch niet vragen." Ze hoorde hem rommelen aan de deur die hij uiteindelijk open kreeg. Zonder zich om te draaien bleef ze bezig met Ismael. Langzaam hoorde ze zijn zware voetstappen dichterbij komen. Van achteren werd ze in een knuffel getrokken. "Waarom deed je opeens zo grof. Je moet weten dat zulke woorden snel impact kunnen hebben op een vrouw." "Dan moet je het me toch gewoon vertellen, je moet altijd je hart bij me luchten." Zachtjes gaf hij haar kusjes in haar nek wat haar nekharen rechtop liet staan. Weer liep Nassira zonder wat te zeggen weg. 'Zo makkelijk word ik niet omgekocht'.
Ze pakte haar pyjama en die van Ismael uit haar tas en kleedde zich snel om. "Ik slaap wel op de grond." Zei Hamza die tegen de deurpost leunde. "Fijn." Was het enige wat hij uit Nassira kon krijgen. Ze maakte een plekje voor Ismael op het bed en nam naast hem plaats. "Geen voor het slapen kusje?" Knielde hij naast haar neer. "Hamza hou op!" "Waarom ben je nog boos?" "Nassira draaide zich met haar gezicht naar haar zoontje toe. Met een diepe zucht stond hij op. "Duidelijk."
Nassira citeerde nog zachtjes een paar verzen uit de Koran en deed een dua voor haar en haar haar geliefden. "Nu je toch boos bent kan ik je dit meteen ook vertellen." Nieuwsgierig spitste Nassira haar oren. "Ik heb geen geld meer over." Nassira hield met moeite haar mond dicht en wachtte op het vervolg van zijn verhaal. "We moeten aan geld komen om nog even verder te kunnen gaan." "En jij moet me helpen." Maakte hij zichzelf af. "Hoe moet ik dat nu weer doen?" Floepte ze eruit. "Van iemand.." "Al een speciaal persoon in gedachten?" Vroeg ze sarcastisch. "Youssef.."