Machakil.. (voltooid)

Deel 64

Met geïrriteerde rollende ogen keek hij zijn zusje aan. "Wie is er eigenlijk daar binnen?" "Gaat jou dat wat aan?" Nassira hoorde sleutels de deur ingaan en stond in één keer weer recht. Net voor Hamza de deur opende trok ze de deurklink naar beneden en opende zo de deur. Verbaasd keken broer en zus Nassira aan. "Ik was net van plan weg te gaan." "Hoezo ik ben toch op tijd?" Zei Hamza terwijl hij de tijd op zijn telefoon bekeek. "Me moeder belde net, Ismael ligt al een uur te huilen." Loog ze, met gespleten ogen keek Hamza zijn vriendin aan. "Zeker?" "Ja, ik bel je zo wel." Ze trok haar jas en schoenen aan en pakte haar tas die aan de kapstok hing. "Bye." Ze gaf Hamza een kus op zijn wang en schonk Selma een sluwe blik. "Moet ik je niet naar huis brengen?" Riep hij haar nog na. "Nee joh, ik pak gewoon de bus." En ze liep de galerij uit. Nassira wist niet wat ze deed of wat ze zei, ze had er geen zin meer in. Selma zou zeker hun hele avond verpesten dus was dit de slimste keus die ze kon nemen. Ze belde haar moeder op en gaf aan dat ze onderweg is naar huis. Op haar gemak ging ze richting huis. Glimlachend pakte ze haar zoontje op en speelde met hem. "Heb je mama gemist?" En ze gaf hem een smak op zijn wang. "Ewa waar ben jij geweest." "Overal en nergens, we hebben ervoor gezorgd dat Andi eerder vrij komt. En ben net bij Hamza langs geweest." "Hmm. We hebben al gegeten als je wat wil daar is de keuken." Geconcentreerd keek Nassira's moeder naar de tv. Ze was het tegenovergestelde van de meeste Marokkaanse moeders. Ze hield niet van die wel bekende series op de Marokkaanse zenders. Ze was gek op de typisch Nederlandse tv programma's. Ontvoerd, GTST, Spoorloos ect. "Mama waar is Nasr?" "Hij is boven aan het douchen." Nassira nam samen met Ismael plaats naast haar moeder. Ze pakte de afstandsbediening van de tafel en zette het geluid uit. "Wat doe je?" "Oke mama, ik wil dat je 100% eerlijk tegen me al zijn." "Ja tuurlijk, waarvoor dan?" "Heb je wat van papa gehoord?" "Nee." En ze keek de andere kant op. Dat deed Rhimo nou altijd als ze wat verborg. "Mama je zei dat je eerlijk zal zijn." "We doen het nog een keer. Heb je wat van papa gehoord?" "Nee." Dit keer stond ze op. "Er staat wat op het vuur." "Helemaal niet, kom zitten." Zachtjes trok Nassira haar moeder aan der mouw naar beneden. "Ja ik heb wat van hem gehoord." Afwachtend keek Nassria haar moeder aan. "Wat?" Vroeg ze Rhimo haar dochter. "Vertel dan, wat heb je gehoord?" "Vertel ik je later nog wel een keer." En weer stond ze op. "Ma-ma, waarom wil je het me niet gewoon vertellen?" "Omdat je er niet klaar voor bent." "Ben ik wel, jij bent er niet klaar voor." "Van waar heb je dat nou weer?" "Ik zie het toch. Vertel het me gewoon." "Zeker?" "Ja, heel zeker." Eventjes wachtte Rhimo met praten. "Je vader is al vier jaar met een andere vrouw getrouwd." Zei ze met een brok in der keel. "Wat?" "Ja Nassira, je vader heeft on allemaal bedrogen, jaren lang heeft hij ons bedrogen Nassira, ons allemaal." Sprak Rhimo elk woordje zachter uit. Hoe erg de neiging ook was om hem te vermoorden, ergens zat hij wel in haar hart. Ergens hield ze wel van hem, het was inmiddels haar man en ze waten tientallen jaren getrouwd. Zoiets kan je toch niet wegooien? Vroeg ze zeichzelf af. Blijkbaar dus wel, blijkbaar was zij niets anders voor hem dan een stuk vuil. Hoe heeft ze het nooit kunnen opmerken. "Echt mama?" Vroeg Nassira op haar beurt met een brok in haar keel. "Ja Nassira, echt." Huilend viel Rhimo in de armen van haar dochter. Nasr keek met een steek in zijn hart toe, de twee belangrijkste mensen in zijn leven pijn zien lijden is het ergste wat er is.  Hij had de laatste paar zinnen sprakeloos gevolgd. Hij kon geen beweging uitvoeren en geen woord uitspreken. Snikkend keek Nassira op. "Wist jij het?" Nog steeds sprakeloos schudde hij zijn hoofd. Nassira stond zonder iets te zeggen op en liep met Ismael in haar armen naar haar slaapkamer. Het is en blijft haar vader, het doet pijn om zo iets te horen. Zou hij ook kinderen hebben? Vroeg ze zich af toen ze naar de slapende Ismael keek. "Nassira je telefoon." Riep de niets vermoedende Nassim vanuit de keuken. "Kan je n'm brengen?" Zonder te antwoorden stond hij even kater in de deuropening van haar kamer. "Wat is er met jou aan de hand?" Vroeg Nassim toen hij de opgezwollen ogen van zijn zus zag. "Niks. Wie belde er?" Vroeg ze toen hij haar telefoon aan haar overhandigde. "Een hartje." En hij stormde de trap weer af. "Hamza." Wist ze meteen. Net voor ze hem terug wou bellen kwam het hartje weer in beeld. "Dringend?" Vroeg ze hem. "Eindelijk. Nassira we moeten weg hier!"