Machakil.. (voltooid)

Deel 62

Nasr, Nassira en Judensio stonden buiten, ze vlogen bijna een gat in de lucht van blijdschap. Geen van hun had ook maar een woord gezegd, ze stonden daar maar. Verbaasd over het geen dat er net is gebeurd, het is ze echt gelukt, zonder ook maar enkele moeite hebben ze ervoor gezorgd dat hun moeder-dochter band sterker is geworden en dat Andi zijn probleem word opgelost. Ze hadden nooit durven dromen dat het zo snel en makkelijk zou gaan. Maar het is ze gelukt, het is ze echt gelukt! "Wow." Was het enige wat Judensio kon uitbrengen. "Ja man." Voegde Nasr hem toe. "Nooit verwacht." Zei Nassira. "Totaal niet." Zei Judensio.
"Ik heb honger, gaan we wat eten?" "Ergens in het centrum moet even wat winkels bezoeken." Van binnen moest Nassira al lachen, het plan van Romaissa was geslaagd. "Hoezo?" Vroeg Judensio, Nassira had door dat hij wat vermoedde. Hij heeft inmiddels de actie van Romaissa ook opgemerkt. "Gewoon even een kijkje nemen." "Hmm." Ze stapte met z'n allen de auto in en reden richting het centrum. Ze aten gezellig met z'n allen tot de eetlust van Nassia in één klap veranderde. Ze zag haar naar binnen lopen. Met haar veels te hogen hakken, strakke leren broek en en bontjas waarvan ze dacht dat het een beer op haar rug is. Ze had haar haren gestyled met een zonnebril die op de top van haar neus lag. Ook Selma kreeg Nassira in het vizier en liep al heupwiegend richting hun tafel. Juddnsio en Nasr keken van hun eten op en herkende beide het hoofd van Nassira. "Jij ook hier?" Vroeg ze lachend terwijl ze haar bril langs haar haar op der hoofd zette. "Ja ik ook hier." Antwoordde Nassira terwijl ze haar benen over mekaar heen kruiste. "Je bent bdvallen heb ik gehoord?" "Jij ook hallo Selma." Voegde Judensio zich tussen beide. "Oh hey schat, niet gezien. Hoe is het met je?" Vroeg ze hem snel, ze gaf hem drie kusjes en raffelde het gesprek zo snel mogelijk af. Haar doel was Nassira de grond in te stampen. Niemand hoeft te weten dat het stiekem helemaal niet zo goed gaat met haar. Niemand hoeft te weten dat ze depressief is en dit de eerste keer in weken is dat ze de deur weer uit is gekomen. Niemand hoeft te weten dat ze haar broer maanden niet heeft gezien nog haar ouders. "Andi zit vast?" "Al geregeld, ik heb mijn zaakjes wel op orde he Selma." Zei ze terwijl ze naar de opgekropen mouw keek van haar jas. Nassira heeft de sneetjes op haar arm allang opgemerkt, ze weet dat ze haar nu naar beneden probeert te halen. Ze weet allang dat het helemaal niet zo goed gaat met haar, ze mag dan wel een masker op zetten maar Nassira blijft degene die haar kent zoals geen ander haar kent. "Hoe is het met Hamza?" Haar nieuwsgierigheid naar haar broer nam het over. Ze moest weten hoe hij is en of ze nog contact hebben. "Beter, hij zit de laatste tijd geweldig in zijn vel. Jij een idee hoe dat komt?" Selma kijkt Nassira met vuur in haar ogen aan. Ze weten beide waar ze het over hebben, ze draaien eromheen om het niet uit de hand te laten lopen maar het liefst vliegen ze mekaar in de haren. "Geen idee. Ik zie jullie later nog wel een keer. Een fijne dag verder schatjes." En ze zwaaide met haar vingers nog na. "Waar ging dat nou over?" Vroegen de mannen gelijktijdig. "Traag van begrip?" "Ik kan zulke gesprekken nooit volgen. Wees gewoon direct man, waarom een heel lul verhaal eromheen." "Ik sluit me bij hem aan." "Leuk voor je." Ze nam een hap van haar burger en keek ze geïrriteerd aan. "Zijn we hier klaar, ik wik naar huis." Ze stond op en klopte haar kleren netjes af. "Maar je hebt de helft van je eten nog niet eens op." "Oké, en toch wil ik naar huis." "Ja doei, je mag zo veel willen maar wij zijn nog niet klaar." "Mijn best." Nassira tilde haar tas op en liep richting de auto. "Wat nu?" Vroeg zichzelf hardop af. Nasr en Judensio keken lachend uit het raam. "Wat wik ze gaan doen? Liften?" En ze brulde het weer uit van het lachen. Nassira keek de twee aan en deed ze met een lelijk gezicht na. "Romaissa!" Ze pakte haar telefoon uit haar achterzak en liet m overgaan. "Kan je alsjeblieft ophalen?" Smeekte ze meteen toen er werd opgenomen. "Hoezo, waar zijn de boys?" "Ze irriteren met gewoon. Alsjeblieft kom me halen." "Is goed, waar ben je." Nassira keek om zich heen naar de grote gebouwen. "Ik loop nu tichting het paleis op de dam." "Je liegt, ik ben bij de bijenkorf. Laat me even afrekenen dan kom ik je halen." Blij hing Nassira op. Even later zaten de twee dames samen op de scooter van Romaissa. "Rij eens niet zo wild man." "Wat nou wild, ik doe nu rustig aan." Domaissa scheurde express nog harder over de straten van hun eigen stadje Amsterdam. "Maar nu niet meer." Zei ze sluw. Ze reed baan op en baan af, ze haalde iedereen in en schold nog eens extra veel. Stiekem vond Nassira het wel leuk, ze houd er wel van een beetje snelheid. "Jou huis of de mijne?" "Bij Youssef?" "Ja wat dacht je dan." "Niks, breng me maar naar het huis van Hamza." "Wijs me maar de weg." Ze reden eerst even langs de supermarkt en haalde een tas vol snoepgoed. "Hier?" "Jup."
"Ik bel je nog." "Is goed, dankjewel!" Riep ze haar nog na. Nassira zette snelle stappen richting de deur en belde aan. Had ze hem niet eerst moeten inlichten? Nee joh, is wel goed zo. Hamza keek naar het scherm van de bewakingscamera's en zag de glimlachende Nassira staan.