Machakil.. (voltooid)

Deel 82

"Hoe bedoel je 'gaan we niet'? Ben je vergeten ofzo dat het haar kind is?" "Ben ik niet, alleen gaan we haar alleen nog maar meer stress brengen. We gaan zeggen dat ze ons niks wou vertellen." "Maar dan nemen we haar mee in onze leugens." "Dan moet dat maar een keer he." Weer keek ze haar zoon zuchtend aan. Die plannen waar hij soms mee komt, onbegrijpelijk. Ze kwamen aan en voor ze de auto uit waren gestapt werd de deur al geopend door de -nog steeds- huilende Nassira. Haar ogen waren inmiddels al opgezwollen en diep rood van kleur. Er ging een steek door het hart van haar moeder. Ze weet hoe het voelt om je kind kwijt te raken. Ze heeft bij de gebeurtenissen met Nasr weken lang geen oog dicht kunnen doen. Ze wist niet of hij wel veilig was, of hij wel genoeg voedsel had, of hij wel een dak boven zijn hoofd had. Dit allemaal wist ze niet, en dat was ondragelijk. Na een jaar heeft ze ermee leren leven. Blijkbaar gaf hij niet om zijn familie zoveel als zij dacht. Hij wist volgens haar dat zijn moeder telkens aan hem dacht en toch geen contact met haar op nam om haar gerust te stellen. Blijkbaar is hij juist weg gegaan voor hun, niet voor zichzelf maar voor hun. Hij kon zijn vader niet meer uitstaan, de manier waarop hij zijn eigen zoon telkens weer de grond in duwde met zijn woorden brak het hart van Nasr. Hij moest weg, anders zouden er levens gaan vallen. Hij kon zich na jaren niet meer in bedwang houden en was bang een keer zijn vader onbewust wat aan te doen dus is hij voor hun weg gegaan. Zodat zij die pijn niet zullen voelen en ze verder konden leven in vrede. En hij is tot de dag vandaag nog blij met zijn keuze. Moet je eens zien hoe alles is gelopen. Hij is weg en in ruil daarvoor is Nasr gewoon thuis. Een veel beter thuis, iets waar die ouwe van hem nog aan kan tippen
Dat, dat noemen ze karma bitch.