Machakil.. (voltooid)

Deel 87

Nassira zat rechtovereind op de bank. Op de ene been lag haar moeder's hoofd die in slaap was gevallen en op de ander lag Nasr. Elke seconde wierp ze haar blik af van de televisie en keek naar de klok, in de hoop dat de tijd sneller zou gaan. Om twee uur was het bezoek uur, ze heeft zichzelf beloofd daar met Nasr heen te gaan. Ze wil weten wat er in die twee broers hun hoofden afspeelt. Ze wil weten of Andi het weet van zijn zoontje en anders moet zij het hem vertelllen.
Na een half uur was het zo ver, Nassira wou daar ruim op tijd zijn, ze wekte haar broer onrustig uit zijn slaap en sleepte hem mee naar zijn kamer. "Wil je alsjeblieft één keer snel doen?" "Hoe bedoel je? Ik ben altijd snel, jij bent gewoon sneller daar kan ik toch niks aan doen." Zei hij met zijn nog half gesloten ogen. "Mhmm." Lachend zette Nassira haar voet over de drempel van haar kamer. Ze weet dat hij heel de nacht weg is geweest voor haar, hij heeft zijn best gedaan om jnforamtie op te doen. Dat weet ze en daar ie ze hem meer dan dankbaar voor. Nassira trok een simpele broek aan met een vest erover heen waarvan ze de rits sloot.
Het was al zeker midden in de lente, buiten zag je alles weer eens groeien en bloeien, het zonnetje kwam weer eens tevoorschijn en de kaasjes trokken hun korte broeken alweer eens uit de kast. Overdag was het net warm genoeg km geen jas aan te hoeven maar in de avond, so het leek dan wel weer winter, ja kon op de stoep van de straat bevriezen. Nassira liep de badkamer in waar ze haar gezicht fatsoenlijk waste en er een beetje Nivea opsmeerde. Haar haar schudde ze los, kamde het wat door en zette de scheiding goed waarna ze de voorste plukjes achter haar oren zette. "Ik ga naar beneden!" Riep ze tegen de gesloten deur van Nasr's kamer aan. "En wat als ik er al ben?" Nasr stond op en top voor de voordeur en keek trots naar zichzelf. Nassira trok een goedkeurende blik en stapte snel in haar witte sneakers. "Kon het niet nog wat korter?" Vroeg Nassira terwijl haar broer haar van achteren bekeek. "Wat bedoel je daar nou mee?" Ze stopte meteen met lopen en keek niets vermoedend naar haar outfit. "Even serieus Nassria, hoe kan je zo de deur uitlopen?" "Nasr doe eens even normaal, dit valt toch echt reuzen mee." "Totaal niet zelfs, ga maar wat anders aandoen hoor." "Nasr dat slaat nergens op! Ik vind dit mooi en hou dit ook aan, alsjeblieft zeg, ik ben nog platter dan een platvis wat valt er hieraan te zien?" De deur van de overburen ging open en buurvrouw Fatima verscheen in de deuropening. Nassira nam de moeite niet om zich om te draaien en keek haar broer nog steeds raar aan. Hij heeft nog nooit moeilijk gedaan over wat ze aan deed. Ze had ook nooit verwacht dat hij het nu wel zou doen, ze weet van zichzelf dat ze dit zeker niet uit gaat doen ook al sleurt hij haar van der haren mee terug. "Hey Nassira!" Riep Fatima de hele straat wakker. Nassira draaide zich zuchtend om maar trok meteen een ander gezicht toen ze die van de buurvrouw zag. Ze heeft Fatima nooit echt gemogen, het is zo een luide drukke vrouw. Ze kent de levensverhalen van heel Amsterdam terwijl mensen niet eens van haar bestaan afweten. Stiekem probeert Nassira haar al jaren zo vaak mogelijk te ontwijken. Nassira hoorde haar broer achter zich grinniken, ze heeft hem ooit verteld over de dingen die haar irriteren aan de ze buurvrouw, iets waar ze op dit moment ongelofelijk veel spijt van heeft. Maar zo goed als Nassira is opgevoed groette ze vrolijk terig en stak netjes de straat over. Ze gaf de buurvrouw een paar kusjes op de wangen en begon een standaard gesprek. "Waar gingen jullie heen?" Zoekend keek de achter de schouder van Nassira. 'Alsof ze daar een antwoord gaat vinden.' Dacht Nassira. "Boodschappen doen." Verzon ze zo snel mogelijk. "Hmm." "Sorry we moeten echt gaan, beetje haast." "Haast? Om boodschappen te doen?" Met
gespleten ogen keek Nassira aan. "Ja." Was het kort maar krachtige antwoord dat ze gaf. Na dat ene kleine woordje kon ze niet meer verder vragen, volgens Nassira heeft ze haar door. Ze heeft door dat ze zo snel mogelijk weg wil komen bij haar. Netjes verontschuldigde ze zich en stak weer over naar de overkant. Zonder verder nog in gesprek te gaan stapte Nassira in de auto. Aan de bestuurderskant dit keer. "Wat doe jij nou?"
"Vandaag ga ik rijden."