Machakil.. (voltooid)

Deel 53

"Ik heb toch niks gezegd?" Nassira wil altijd de ruzies met haar moeder vermijden ze legt zich er altijd maar bij, dat is het beste wat ze kan doen. "Je hebt gelijk mama." Het bleef een tijdje stil, alle drie voelde ze de spanning.
"Ik heb met Romaissa afgesproken." "En Ismael?" "Judensio brengt hem naar Romaissa's huis toe." "Nee, laat hem hem hier heen brengen, dan ga ik even met hem naar buiten." "Zeker?" "Ja, ik wil hem wel even voor me zelf." Haar mood was in één klap veranderd, ze was opeens zo vrolijk. Nassira zag in de ogen van haar moeder dat ze het oprecht meent. Ze houdt echt van haar kleinzoon. "Dankjewel mama." Ze gaf haar een kus op haar hoofd en liep naar boven om zich om te kleden.
"Wat ben ik een geweldige oom zeg." Zei Judensio tegen zichzelf terwijl hij de auto startte. Ismael was stil maar keek zijn oom met grote ogen aan. "Je weet wel wie ik ben he." Hij draaide zich om en speelde met zijn handjes. Judensio's telefoon ging af en hij zag dat het Nassira was. "Yo." Zei hij terwijl hij de parkeerplaats afreed. "Kan je Ismael gewoon naar huis brengen, me moeder wacht je daar op." "Aii, is goed." Hij hing op en reed naar het ouderlijk huis van Nassira.
De moeder van Nassira stond bij het raam van haar slaapkamer te wachten, ze moet de vader van haar kleinkind  leren kennen. Is hij wel goed? Houdt hij wel echt van zijn kind? En ze weet precies wie degene is die haar naar de antwoorden van haar vragen gaan lijden, Judensio. Ze zag zijn auto al de straat nog niet inrijden en ze stond al beneden. Judensio stapte de auto uit met de kleine Ismael in zijn armen. Aan de auto van die jongen is te zien dat hij geen doorsnee baan heeft. Het is een mooie verzorgde man, hij heeft een pet op waardoor zijn haren niet te zien zijn, een mooi glad gezichtje en spier witte tanden. Hij draagt een doodnormaal trainingspak met daaronder zwarte sneakers. Hij groette haar netjes en overhandigde haar Ismael. "Jou zie ik dan weer snel he." "Ga je volgende keer weer met oompje mee?" Ze behandelde die arme jongen alsof hij al een paar jaar oud was. Hij is amper twee weken geleden geboren en hij heeft de helft van de stad al bezocht. "Dankjewel Judensio." Sprak ze er scheef uit waardoor Judensio vervolgens wat lachte. "Geen probleem, ik ben altijd bereikbaar voor als jullie me nodig hebben." "Dan kan je me nu vast wel helpen." "Nou?" Het gesprek liep wat stijfjes door d e taal verschillen maar ze begrepen mekaar al snel. "Ik wil Andi graag ontmoeten, zo snel mogelijk." De vraag die hem werd gesteld overviel hem een beetje, waarom weet hij ook niet maar hij voelde zijn wangen een beetje kleuren. Vreemd keek Nassira's moeder hem aan. "Gaat dat niet?" Vroeg ze hem 'niks vermoedend'. "Jawel, zeker wel. Wanneer u maar wilt." "Zou nu mogelijk zijn." Judensio keek op zijn horloge en zag dat het precies hoed uitkwam. "Het kan, maar het was beter geweest als u het hem wat eerder had gevraagd." "Ow sorry, ik wil hem niet overvallen. Het is al goed we laten het wel tot de volgende keer." Zei ze snel, Judensio had door dat ze hem er niet toe wou dwingen. Hierdoor mocht hij haar nog meer, in het eerste oogopslag zag ze er al zo onschuldig uit. Ze heeft een lieve uitstraling die bijna elke Marokkaanse vrouw wel heeft, dat maakt hem ook zo gek op deze vrouwen. "Nee, nee. Het is geen probleem."