Στο χαλί τα παιδιά μιμούνται τις κινήσεις της Χαράς. Τους τραγουδά ένα παιδικό τραγούδι κι εκείνα την κοιτάζουν ενθουσιασμένα.
Στο βάθος ο Αντρέας κάθεται με την Μάρθα. Εκείνη διευθύνει την στέγη των παιδιών εδώ κι ένα χρόνο.
"Το κλειστό γυμναστήριο είναι έτοιμο να τελειώσει..αλλά θα χρειαστούμε και μια επέκταση του υποστέγου Αντρέα γιατί μπαίνουν μέσα νερά.."
"Ναι ασφαλώς είμαι ενήμερος..όλα θα γίνουν.."
Κοιτάει την Χαρά . Εκείνη χορεύει ανόητα και τα παιδιά αντιγράφουν τις κινήσεις της. Κινείται τόσο αστεία που τα παιδιά ξεκαρδίζονται στα γέλια.
"Ξανά" της φωνάζουν κι εκείνη αρχίζει να τραγουδά απο την αρχή κάνοντας τις ίδιες κινήσεις. Γελάνε πάλι όλα. Γελάει κι εκείνη. Δεν την έχει ακούσει να γελάει ξανά. Το πρόσωπο της φαίνεται τόσο διαφορετικό.
Γελάει χωρίς να το θέλει κι αυτός.
Η Μάρθα τον παρατηρεί.
"Έχουν ξετρελαθεί με το κορίτσι σου Αντρέα..είναι αξιαγάπητη δείχνει να τα πάει πολύ καλά με τα παιδιά"
Την κοιτάζει αυστηρά.
"Δεν έχω σχέση μαζί της"
"Ναι..ασφαλώς..ε..συγνώμη" του απαντά βεβιασμένα. Δεν ξέρει γιατί αλλά εκείνος ξαφνικά σκοτείνιασε. Δεν έπρεπε μάλλον να δείξει αδιακρισία..απλά όλοι στο χωριό λένε πως ο Αντρέας συζεί μαζί της..και με μια άλλη γυναίκα. .δεν την αφορά βέβαια..ο Αντρέας ανεξάρτητα τι κάνει στην προσωπική του ζωή ποτέ δεν έδωσε δικαίωμα να σχολιάσει κάποιος τις πράξεις του. Άλλωστε όλοι τον σέβονται . Ήταν ανόητο εκ μέρους της να το σχολιάσει.
"Φεύγουμε" φωνάζει στην Χαρά και δεκάδες προσωπάκια αυτόματα συνοφρυώνονται.
Ξεφυσά.
..........
Στην επιστροφή δεν της μίλησε. Μπήκε στο σπίτι και πέρασε την ημέρα του στον υπολογιστή να δουλεύει. Εκείνη μαγείρεψε παρέα με την Κάτια αλλά ο καθένας έφαγε χωριστά.
Πριν βραδιάσει πήγε στο δωμάτιο της. Θέλει να κοιμηθεί αλλά δεν μπορεί. Κοιτά το ταβάνι. Ακούει βήματα στην σκάλα. Μια πόρτα να κλείνει. Ψίθυροι.
Και μετά απο λίγη ώρα..αναγνωρίζει ένα ρυθμικό μοτίβο..σαν να χτυπάει ένα ξύλινο αντικείμενο πάνω σε τοίχο. Σηκώνεται πάνω και ανοίγει την πόρτα της. Ο θόρυβος έρχεται απο το δωμάτιο τους.
