Σχεδόν τρέχει για να τον προφτάσει..εκείνος ξέρει το δρόμο..η μικρή λίμνη ..είναι εκεί..η πανσέληνος φωτίζει για μια στιγμή το δάσος..έχει πάρει λάθος δρόμο..κοιτά το βάθος του δάσους..αλλάζει πορεία.. το σκοτάδι τον μπερδεύει.
"Αντρέα τι κάνεις?" η φωνή της απεγνωσμένη ακούγεται απο πίσω του ..φοβάται..την κρατά δυνατά απο το χέρι..είναι δεμένοι μαζί σ' αυτό..τα χέρια τους σφιχτά ενωμένα ..δεν την κοιτάζει..
"σταμάτα αυτό που κάνεις..κοίταξε με ..κοίταξε με Αντρέα..συγνώμη σου ζητάω..συγνώμη για όλα.."
της σφίγγει με βια το χέρι..θέλει να σταματήσει να μιλά..δεν θέλει να την ακούσει..εκείνη γύρισε το τιμόνι..η Ευτυχία δεν φορούσε ζώνη..δεν σκέφτηκε τίποτα..δεν σκέφτηκε πως εκείνη θα καταλήξει νεκρή..αλλά εκείνη έζησε..εκείνη ζει και αναπνέει..και η Ευτυχία δεν υπάρχει..
"Συγνώμη Αντρέα.." λέει ξανά
Γυρνά προς το μέρος της ..την ρίχνει κάτω στο έδαφος με φόρα
"ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΜΙΛΑΣ" της ουρλιάζει..το δάσος αναστατώνεται..ακούγεται ένας θόρυβος ψηλά απο τα κλαδιά..την κοιτά στα μάτια..κι έπειτα η πανσέληνος κρύβεται μέσα στα σύννεφα..
Δεν την διακρίνει καλά..όλα σκοτάδι..
"κλείσε το στόμα σου" την σηκώνει ξανά με βια προς τα πάνω, της πιάνει τον καρπό..τρέχει πάλι μπροστά..που πάνε?
"εκείνη ήταν ερωτευμένη πολύ μου έλεγε..κι εγώ Αντρέα..και .."
Γυρνά ξανά στο μέρος της..της κλείνει με το χέρι του το στόμα της..την κοντεύει τόσο που νιώθει τα μαλλιά του στο πρόσωπο του.
Την κοιτάζει χωρίς να μιλά. Την κρατά απο τον καρπό
"Φοβάσαι Χαρά?" η φωνή του πιο ήρεμη , σε λίγο θα ηρεμήσουν όλα..αρκεί εκείνη να μην μιλάει..να μην αναπνέει
του τραβά με δύναμη το χέρι του απο το στόμα της
"Δεν φοβάμαι πια τίποτα"
Σχεδόν της χαμογελά. Την τραβά ξανά και τρέχει μέσα στο δάσος. Δεν της αφήνει το χέρι. Ενωμένοι στο σκοτάδι. Την τραβά πιο βαθιά στο δάσος.
Η λίμνη..είναι στο κέντρο του δάσους.
Τα νερά της φωτίζονται για μια στιγμή..φαίνονται παγωμένα..
Σταματά τα βήματα του. Είναι λαχανιασμένος.
"Γδύσου"
Τον κοιτάζει στα μάτια .
