Συγχρονισμένα τους παρατηρεί και τους δυο να ντύνονται αλλά δεν κάνει καμία κίνηση να βγεί έξω απο το δωμάτιο. Ανυπομονεί να του μιλήσει, να τον ρωτήσει που εξαφανίστηκε.
"Με άφησες να σε περιμένω τόσες μέρες εδώ μέσα.."
Ο Αντρέας σταματά να ντύνεται. Την κοιτάζει εκνευρισμένος. Τόσες μέρες είναι μέσα στα νεύρα ..δεν μπορεί να βρει ηρεμία, το μυαλό του κάθε στιγμή έπαιρνε άλλη απόφαση τι πρέπει να κάνει με την Χαρά. Το όλο θέμα μπερδεύτηκε τόσο πολύ , τόσο απρόβλεπτα .
"Δεν ήσουν κλειδωμένη..ας άνοιγες την πόρτα και να έφευγες..ο πατέρας σου ζει στην ίδια πόλη..ας πήγαινες να τον βρεις.."
Το σκέφτηκε ο Αντρέας. Το σκέφτηκε πως αν την άφηνε απλά μόνη στο σπίτι θα άνοιγε εκείνη την πόρτα και θα έφευγε. Ίσως να ήταν πιο εύκολο έτσι.
Σφίγγει τις γροθιές της θυμωμένα.
"Έκανες τόσο κόπο να με αποκτήσεις και τώρα δεν ξέρεις τι να με κάνεις?"
Ο Αντρέας γυρνά και κοιτά την γυναίκα που ντύνεται.
"Χαρά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να το συζητήσουμε αυτό"
"Και πότε θα είναι? Όταν θα εξαφανιστείς και πάλι?"
"Σταμάτα να μιλάς" θυμωμένος την προσπερνά και φεύγει απο το δωμάτιο. Κατευθύνεται στο γραφείο του. Ανοίγει με φόρα τα συρτάρια, ψάχνει κάτι, και τα κλείνει πάλι ένα ένα με δύναμη.
"Αντρέα..τα λέμε.." η γυναίκα τον πλησιάζει. Απο πίσω και η Χαρά.
"Ναι κορίτσι μου..τα λέμε.." της απαντά χωρίς να την κοιτάζει..
Η Χαρά κουνά νευρικά το πόδι της . Της έρχεται να τον σκοτώσει. Το είπε τόσο επιδεικτικά " αυτό" το κορίτσι μου". Τι σκατά προσπαθεί να αποδείξει?
"Τελειώνετε?" τους λέει καθώς ο Αντρέας την κοιτά έκπληκτος για μια στιγμή.
"Είσαι καθόλου καλά, με ποιό δικαίωμα.." πάει να πει αλλά εκείνη τον κόβει απότομα.
"Τι πίστευες θα έκανα τόσες μέρες εδώ μέσα μόνη?"
"Να έφευγες Χαρά!"
Κλείνει με δύναμη ένα συρτάρι που είχε μείνει ανοιχτό. Κάθεται στην καρέκλα του γραφείου του, καθώς η εξώπορτα κλείνει απο την γυναίκα.
Κοιτά τα πράγματα του γραφείου του, κοιτά το σημειωματάριο του. Είναι σε άλλη θέση.
