Σχεδόν του έχει κοπεί η ανάσα απο το βαθύ φιλί τους και η καρδιά του χτυπά δυνατά. Είναι μάταιο να το παλεύει. Την θέλει. Την θέλει πολύ ότι και αν έκανε εκείνη.
"Χαρά" επαναλαμβάνει το όνομα της ρυθμικά καθώς την φιλά
"Χαρά" επαναλαμβάνει το όνομα της σαν να μην πιστεύει το φιλί τους, σαν να μην πιστεύει τον τρόπο που τον κάνει εκείνη να νιώθει. Ένα αίσθημα που καμία γυναίκα δεν κατάφερε να τον κάνει να νιώσει έτσι. Ίσως γι αυτό ποτέ δεν έκανε σχέση..δεν ήξερε πως ένας άντρας μπορεί να αισθανθεί..τόσο απόλυτα..
Ξεμακραίνει ελάχιστα και ενώνει τα μέτωπα τους.
"Είναι λάθος όλο αυτό γαμώτο..εσύ..δεν θα μπορέσω ποτέ να το ξεχάσω..θα είναι συνέχεια μπροστά μας..οτι εσύ την Ευτυχία.."
Δεν μπορεί καν να το πει. Όταν το λέει γεμίζει θυμό και νιώθει μίσος για εκείνη. Όταν την αγγίζει όμως ξεχνά τα πάντα, και την εκδίκηση και την Ευτυχία και τον εαυτό του μαζί. Όλα ένα ποτάμι που παρασέρνει σκέψεις ,ενοχές και διλήμματα.
"Σε θέλω ..κι εγώ πολύ..αλλά.." ξεφυσά και την κοιτά. Της φιλά απαλά τα χείλη, τόσο απαλά καθώς κλείνει τα μάτια του. Η μουσική δίπλα τους δυνατή, ο κόσμος χορεύει, πολλοί τους σκουντάν..αλλά τίποτα απο αυτά δεν τους αγγίζει. Είναι μόνοι, είναι οι δυο τους.
"Απλά δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει..και η μητέρα μου..ε..δεν είναι και λίγο να της πως πως ..εγώ κι εσύ.." ξεφυσά και πάλι.
" Αντρέα.." του ψιθυρίζει στο στόμα του.
Την κοιτά μαγνητισμένος να ψελλίζει το όνομα του. Όλα τόσο σωστά και όλα τόσο λάθος.
"Γαμώτο" λέει εκείνος και κάνει να την αφήσει απο την αγκαλιά του αλλά σαν να τον σταμάτησε ο ίδιος του εαυτός την τραβά και πάλι στην αγκαλιά του αυτή την φορά ακόμη πιο δυνατά. Την νιώθει όλη πάνω στο κορμί του. Εκεί που ανήκει.
"Εδώ ανήκεις..αλλά.."
Τον κοιτάζει ήρεμα.
Το βράδυ που λιποθύμησε στην λίμνη..το βράδυ που πίστεψε οτι θα πεθάνει..το βράδυ που της χαμογέλασε η Ευτυχία ψηλά απο το φεγγάρι..εκείνο το βράδυ πριν χάσει τις αισθήσεις τις , ένιωσε πως η μια συγχώρεσε την άλλη. Έφταιγε. Αλλά δεν έφταιγε μόνο αυτή. Κι έτσι κάπως τα όνειρα που την βασάνιζαν σταμάτησαν . Έχει πληρώσει πολύ εκείνο το βράδυ.
Τώρα πια βλέπει καθαρά τι συνέβη. Την σχέση της όλη με την Ευτυχία. Οι τύψεις για το θάνατο της δεν την άφησαν να δει καθαρά, την έπνιξαν και της θόλωσαν την λογική, μια λογική που καθάρισε σιγά σιγά και στα νερά της λίμνης ξεπλύθηκε και έλαμψε μπροστά της.
