After - Mετά ✔

κεφάλαιο 12

Μου παίρνει ένα λεπτό να καταλάβω που βρίσκομαι όταν ξυπνάω. Το απαίσιο πάρτι και γενικά αυτή η άσχημη νύχτα γεμίζει το μυαλό μου και στενάζω όταν κατεβαίνω από το κρεβάτι. Η Στεφ είναι ακόμη αναίσθητη, καλύτερα να την αφήσω να κοιμηθεί μέχρι να βρω ένα τρόπο να γυρίσουμε στις εστίες. Βάζω τα παπούτσια μου και ξεκλειδώνω τη πόρτα. Να χτυπήσω στη πόρτα του Χάρρυ ή να πάω να βρω τον Νάιαλ; Είναι καν ο Νάιαλ στην αδελφότητα; Δεν θα μάντευα ποτέ πως ο Χάρρυ είναι οπότε ίσως είναι και αυτός. Ο διάδρομος είναι άδειος και απροσδόκητα καθαρός παρα το χθεσινό πάρτι. Πρέπει να περάσω πάνω από κοιμισμένα σώματα για να φτάσω στον κάτω όροφο.

"Νάιαλ;"φωνάζω, ελπίζοντας να με ακούσει και να απαντήσει. Πρέπει να είναι τουλάχιστον εικοσιπέντε τα άτομα που κοιμούνται μόνο στο σαλόνι. Το πάτωμα είναι καλυμμένο με κόκκινα ποτήρια και σκουπίδια. Όταν φτάνω στη κουζίνα κρατάω με το ζόρι τον εαυτό μου για να μην αρχίσει να μαζεύει. Η αδελφότητα θα χρειαστεί μια ολόκληρη μέρα για να τα καθαρίσει όλα αυτά. Θα μου άρεσε να δω τον Χάρρυ να καθαρίζει όλον αυτόν το χαμό, όταν το κάνω εικόνα προσπαθώ να καταπιώ ένα γέλιο.

"Τι είναι τόσο αστειο;"γυρίζω και φυσικά ο Χάρρυ μπαίνει στην κουζίνα, κρατάει μια σκουπιδοσακούλα. Ρίχνει με μια κίνηση τον χεριών του όλα τα ποτηράκια μέσα στη σακούλα.

"Τίποτα... μένει και ο Νάιαλ εδώ;"με αγνοεί και συνεχίζει να μαζεύει. Πρέπει να είναι ο μόνος ξύπνιος και ο μόνος που καθαρίζει. Ωραία, του αξίζει να καθαρίσει όλα αυτά. "Μένει;"ρωτάω ξανά, με λιγότερη υπομονή. "Όσο πιο σύντομα μου πεις αν ο Νάιαλ μένει εδώ τόσο πιο σύντομα θα φύγω."

"Τώρα έχεις την προσοχή μου, αλλά όχι, δεν μένει εδώ. Σου μοιάζει για παιδί της αδελφότητας;"ανασηκώνει τους ώμους του.

"Όχι,αλλά ούτε και εσύ."του πετάω και το σαγόνι του σφίγγεται.

Αγνοεί το σχόλιο μου και συνεχίζει το καθάρισμα. "Περνάει κανένα λεωφορείο από εδώ κοντά;"ρωτάω. Δεν περιμένω απάντηση.

"Ναι, είναι περίπου ένα τετράγωνο δρόμος."

"Μπορείς να μου πεις που είναι; "

"Δεν είναι και δύσκολο να το βρεις."οι γωνίες των χειλιών του ανεβαίνουν, με κοροϊδεύει.

Γυρίζω τα μάτια μου και βγαίνω από την κουζίνα. Η επική έλλειψη σχολίων του Χάρρυ χθες βράδυ, ήταν προφανώς για μια φορά, και γύρισε δριμύτερος απόψε. Μετά από τη νύχτα που πέρασα, δεν μπορώ να είμαι γύρω του. Ξυπνάω τη Στεφ και κατεβαίνουμε κάτω.

"Ο Χάρρυ είπε πως υπάρχει μια στάση λεωφορείου στο τετράγωνο."της λέω και γελάει.

"Δεν υπάρχει περίπτωση να πάρουμε το λεωφορείο. Αυτος θα μας γυρίσει. Λογικά σε δούλευε." Λέει. Ξεκουράζει το χέρι της στον ώμο μου. "Χάρρυ είσαι έτοιμος να φύγουμε τώρα; Το κεφάλι μου με σκοτώνει."

"Ναι, ένα λεπτό."λέει και ξεφυσάω. Τουλάχιστον φέρεται καλά στη Στεφ. Αναρωτιέμαι πόσο καιρό είναι φίλοι.

Κατά τη διάρκεια της επιστροφής, η Στεφ τραγουδάει οποιοδήποτε μέταλ τραγούδι παίζει στα ηχεία και ο Χάρρυ έχει κατεβασμένα τα παράθυρα. Αγνοώντας τα παρακάλια μου να τα ανεβάσει. Μένει ήσυχος σε όλο το δρόμο. Ασυνείδητα χτυπάει ρυθμικά τα χέρια του στο τιμόνι.

"Θα περάσω αργότερα Στεφ."λεει την στιγμή που αυτή βγαίνει από την πόρτα του συνοδηγού. Μένει και γύρνα όταν ανοίγω την πόρτα μου.

"Αντίο Τερέσα,"ανασηκωνει τους ώμους του και γυρίζω τα μάτια μου ακολουθώντας την στο δωμάτιο.