After - Mετά ✔

κεφάλαιο 40

Γυρίζω στο δωμάτιο μου ελπίζοντας ο Χάρρυ να έχει φύγει. Δεν θα αντέξω ούτε να τον κοιτάξω. Παραμένοντας αυτό το απαίσιο άτομο που είναι, κάθεται στο κρεβάτι μου όταν επιστρέφω. Φαντασιώσεις μ' εμένα να αρπάζω το φωτιστικό και να του το φέρνω στο κεφάλι έρχονται στο μυαλό μου, όμως δεν έχω την ενέργεια να τσακωθώ μαζί του.

"Δεν πρόκειται να απολογηθώ."μου λέει ο Χάρρυ καθώς περνάω από μπροστά του για να πάω στο κρεβάτι της Στεφ.

"Δεν περίμενα να το κάνεις."λέω και ξαπλώνω πίσω.

Δεν θα τον αφήσω να με παρασύρει σε αυτό τον καβγά και δεν περιμένω να ζητήσει συγγνώμη. Τον ξέρω καλύτερα πλέον. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, δεν τον ξέρω καθόλου. Χτες το βράδυ νόμιζα πως ήταν μονάχα ένα θυμωμένο αγόρι το οποίο ο πατέρας του εγκατέλειψε και πονούσε, ότι χρησιμοποιούσε το μόνο συναίσθημα που ξέρει για να κρατήσει τους ανθρώπους μακριά. Σήμερα το πρωί κατάλαβα όμως πως είναι απλά ένας φρικτός, μισητός άνθρωπος. Δεν υπάρχει τίποτα καλό στον Χάρρυ, όποια στιγμή πίστεψα πως υπήρχε, ήταν μόνο επειδή ήθελε αυτός να το πιστέψω.

"Έπρεπε να το μάθει."λεει και δαγκώνω το κάτω χείλος μου για να εμποδίσω τα δακρυα να κυλήσουν. Μένω ήσυχη έως ότου ακούω τον Χάρρυ να σηκώνεται και να με πλησιάζει.

"Απλά φύγε Χάρρυ."όταν σηκώνω το βλέμμα μου στέκεται από πάνω μου. Κάθεται στο κρεβάτι και ταράσσομαι.

"Έπρεπε να ξέρει."επαναλαμβάνει και ο θυμός βράζει μέσα μου. Ξέρω πως το κάνει επίτηδες, για να με εκνευρίσει.

"Γιατί Χάρρυ; Γιατί έπρεπε να ξέρει; Σε τι θα μπορούσε να ωφελήσει το ότι πληγώθηκε; Τι σε ένοιαζε το να μην ξέρει; Θα μπορούσες να συνεχίσεις τη ζωή σου χωρις να του το πεις. Δεν είχες κανένα δικαίωμα να του το κάνεις αυτό, ούτε σε εμένα."νιώθω τα δάκρυα να εμφανίζονται ξανά αλλά αυτή τη φορά δεν μπορώ να τα συγκρατήσω.

"Θα ήθελα να ξέρω αν ήμουν στη θέση του."λέει, η φωνή του είναι σταθερή και κρύα.

"Δεν είσαι όμως, και ποτέ δεν θα βρεθείς. Ήμουν ηλίθια που σκέφτηκα πως θα μπορούσες να του μοιάζεις έστω και στο ελάχιστο. Και από ποτέ σε νοιάζει το τι είναι σωστό;"

"Πώς τολμάς να με συγκρίνεις μαζί του;"λέει κοφτά. Σιχαίνομαι που επιλέγει να απαντά μόνο σε ό,τι τον συμφέρει. Σηκώνεται και έρχεται μπροστά μου αλλά κάνω πίσω. Κρατάω την απόσταση μεταξύ μας τουλάχιστον δύο μέτρα.