After - Mετά ✔

κεφάλαιο 61

Το επόμενο πρωί ξυπνάω πριν από τον Χάρρυ και καταφέρνω να τον σπρώξω από πάνω μου και να ξετυλίξω τα πόδια μας χωρίς να τον ξυπνήσω. Η ανάμνηση του να αναστενάζει το όνομα μου με ανακούφιση και όλα τα μυστικά που μου αποκάλειψε για τον εαυτό του, κάνουν το στομάχι μου να φτερουγίζει. Ήταν τόσο ανοιχτός χθες το βράδυ, που με έκανε να τον αγαπήσω ακόμη περισσότερο. Το βάθος των συναισθημάτων μου γι'αυτόν με τρομάζει και δεν είμαι έτοιμη να το αντιμετωπίσω ακόμη. Βγάζω το ψαλίδι για τις μπούκλες και το τσαντάκι με τα καλλυντικά της Στεφ που δανείστηκα, με την άδεια της φυσικά, και πάω στο μπάνιο να ετοιμαστώ και να πλύνω τα δόντια μου. Ο διάδρομος είναι άδειος και κανείς δεν χτυπάει τη πόρτα όσο ετοιμάζομαι. Δεν είμαι τόσο τυχερή στο γυρισμό. Τρείς τύποι περπατάνε στον διάδρομο, και αναγνωρίζω πως ο ένας από αυτούς είναι ο Λούις.

"Γεια Τέσσα!"φωνάζει και επιδεικνύει το τέλειο χαμόγελο του.

"Γεια, τι κάνεις;"ρωτάω ευγενικά. Νιώθω άβολα με τους τρεις τους να με κοιτάνε.

"Καλά, μόλις φεύγαμε. Εσύ έχεις μετακομίσει εδώ ή κάτι τέτοιο;"Γελάει.

"Όχι, φυσικά και όχι. Απλά... ήρθα για επίσκεψη."Δεν έχω ιδέα τι να πω. Ο ψηλός σκύβει και ψιθυρίζει κάτι στο αυτί του Λούις αλλά δεν καταλαβαίνω τι οπότε κοιτάζω μακριά.

"Λοιπόν, τα λέμε αργότερα παιδιά."λέω.

"Ναι, θα τα πούμε στο πάρτι."λέει ο Λούις και φεύγει. Ποιο πάρτι; Γιατί δεν μου ανέφερε τίποτα ο Χάρρυ; Ίσως δεν σκοπεύει να πάει. Ή ίσως δεν θέλει εσένα να πας. Συμπληρώνει η συνείδηση μου. Ποιος οργανώνει πάρτι τη Τρίτη έτσι κι αλλιώς. Όταν φτάνω στην πόρτα του Χάρρυ, αυτή ανοίγει πριν ακουμπήσω το πόμολο.

"Που ήσουν;"λέει και την ανοίγει αρκετά για να περάσω.

"Έφτιαχνα τα μαλλιά μου, δεν ήθελα να σε ξυπνήσω."του λέω.

"Σου είπα να μην τριγυρνάς στους διαδρόμους, Τέσσα."με μαλώνει.

"Και εγώ σου είπα να μην μου λες τι να κάνω, Χάρρυ."προσθέτω σαρκαστικά και εκείνος γελάει, η ατμόσφαιρα έχει ελαφρύνει.

"Ό,τι πεις."γελάει και με πλησιάζει. Τοποθετεί το ένα του χέρι στην πλάτη μου και το άλλο, κάτω από την μπλούζα του, στο στομάχι μου. Τα δάχτυλα του είναι σκληρά αλλά γλιστρούν απαλά πάνω στο δέρμα μου, ψηλότερα και ψηλότερα στο στομάχι μου.

"Ωστόσο, πρέπει πάντα να φοράς σουτιέν όταν περιφέρεσαι στους διαδρόμους της αδελφότητας, Τερέσα."φέρνει το στόμα του στο αυτί μου τη στιγμή που τα χέρια του βρίσκουν το στήθος μου. Τρίβει τις ευαίσθητες περιοχές τους με τους αντίχειρες του, σκληρένοντας τες κάτω από το άγγιγμα του. Καταπίνει μια πνιχτή ανάσα κι εγώ έχω παγώσει ενώ η καρδιά μου καλπάζει.