After - Mετά ✔

κεφάλαιο 27

Μένω ήσυχη και ο Χάρρυ οδηγάει στον χαλικοόστρωτο δρόμο. Κλείνει τη μουσική ώστε ο μόνος ήχος να είναι τα τσαΐλια που αποχωρούν κάτω από τα λάστιχα. Είμαστε στη μέση του πουθενά. Αγχώνομαι, είμαστε μόνοι, πραγματικά μόνοι. Δεν υπάρχουν άλλα αμάξια, δεν υπάρχουν κτήρια, τίποτα.

"Μην ανησυχείς, δεν σε έφερα εδώ για να σε σκοτώσω."αστειεύεται και ξεροκαταπίνω. Φοβάμαι περισσότερο το  τι είμαι ικανή να κάνω εγώ όταν βρεθώ μόνη μαζί του, παρά την πιθανότητα να με σκοτώσει.

Οδηγάει ευθεία για ακόμη ένα μίλι και τελικά σταματάει. Κοιτάζω από το παράθυρο, δεν μπορώ να δω τίποτα άλλο εκτός από γρασίδι και δέντρα. Οφείλω να παραδεχτώ πως είναι όμορφα και γαλήνια εδώ έξω. Κίτρινα αγριολούλουδα καλύπτουν το έδαφος, και το αεράκι είναι καυτό.  Γιατί να με φέρει εδώ; "Τι κάνουμε εδώ;"τον ρωτάω καθώς βγαίνω από το αμάξι.

"Αρχικά πρέπει να περπατήσουμε λίγο." Με ενημερώνει και αναστενάζω. Με έφερε εδώ για να κάνουμε γυμναστική; Πρέπει να πρόσεξε τη ξινή μου έκφραση γιατί συμπληρώνει: "Δεν είναι μακριά." Ξεκινά περπατώντας σε ένα μονοπάτι από όπου το γρασίδι είναι πιο χαμηλό, σαν να έχει πατήθει άπειρες φορές.

Μένουμε και οι δύο σιωπηλοί για την περισσότερη ώρα της βόλτας• εκτός από ένα δύο αρνητικά σχόλια από το Χάρρυ για το πόσο αργή είμαι.  Τον αγνοώ και παρατηρώ τα πράγματα γύρω μου. Θέλω τόσο να καταλάβω το λόγο που αυτό το τυχαίο μέρος του αρέσει τόσο πολύ, είναι τόσο ήσυχα. Θα μπορούσα να μείνω εδώ για πάντα αρκεί να είχα ένα βιβλίο μαζί μου. Φεύγει από το μονοπάτι και πάει προς κάτι δέντρα, είμαι καχύποπτη αλλά τον ακολουθώ. Λίγα λεπτά αργότερα περνάμε από το δάσος σε ένα ρεμα ή σε ένα ποτάμι. Δεν έχω ιδέα που είμαστε αλλά το ρέμα είναι μεγάλο και δείχνει πολύ βαθύ.

Ο Χάρρυ δεν λέει τίποτα καθώς περνάει το μπλουζάκι του από το κεφάλι του και σκύβει για να λύσει τις μαύρες, βρώμικες μπότες του. "Γιατί γδύνεσαι;"λέω και κοιτάω το ρέμα.  Ωχ όχι. "Θα κολυμπήσεις; Εκεί μέσα;"λέω και δείχνω το νερό.

"Ναι, το κάνω συνέχεια. Θα έρθεις και εσύ."ξεκουμπώνει το παντελόνι του και πιέζω τον εαυτό μου ώστε να μην κοιτάζω τον τρόπο που οι μύες της πλάτης του κινούνται όταν σκύβει για να το βγάλει.

"Δεν πρόκειται να κολυμπήσω εκεί μέσα."ξερω να κολυμπώ, αλλά δεν θα το κάνω σε ένα οποιοδήποτε ρέμα στη μέση του πουθενά.

"Γιατί όχι; Είναι τόσο καθαρό που μπορείς να δεις τον πάτο. "

"Και.. υπάρχουν ψάρια και ένας Θεός μόνο ξέρει τι άλλο εκεί μέσα." Συνειδητοποιώ πόσο χαζή ακούγομαι αλλά δεν με νοιάζει. "Εκτός αυτού, δεν μου είπες πως θα πάμε για κολύμπι οπότε δεν έχω τι να βάλω."Δεν μπορεί να το συζητήσει αυτό.