After - Mετά ✔

κεφάλαιο 33

Την στιγμή που φτάνουμε στο τραπέζι, ο Χάρρυ αφήνει τον καρπό μου και τραβάει μια καρέκλα για εμένα. Νιώθω το δέρμα του καρπού μου να καίει κυριολεκτικά, από το άγγιγμα του. Τρίβω την περιοχή με τα δάχτυλα μου ενώ εκείνος σέρνει μια καρέκλα στο τσιμέντο για να κάτσει ακριβώς απέναντι μου. Είναι τόσο κοντά, που τα γόνατα μας σχεδόν ακουμπούν.

"Για ποιο πράγμα έχουμε κάτι να πούμε, Χάρρυ;" τον ρωτάω όσο πιο σκληρά μπορώ.
Παίρνει μια βαθιά ανάσα, βγάζει τον σκούφο του και τον αφήνει στο τραπέζι. Παρακολουθώ τα μακριά δάχτυλα του να ανακατεύουν τα μαλλιά του, πριν με κοιτάξει στα μάτια.

"Συγγνώμη."μου λέει αναγκάζοντας με να κοιτάξω αλλού. Στρέφω το βλέμμα μου στο μεγάλο δέντρο στην πίσω αυλή. "Με άκουσες;"ρωτάει και γέρνει προς το μέρος μου.

"Ναι, σε άκουσα. "Λέω κοφτά. Είναι πιο τρελός από ότι πίστευα αν πιστεύει πως με ένα συγγνώμη θα ξεχάσω όλα τα φριχτά πράγματα που μου έκανε και συνεχίζει να μου κάνει σχεδόν σε καθημερινή βάση.

"Είσαι τόσο δύσκολη, γαμώ. "Λέει και ακουμπάει την πλάτη του στη καρέκλα. Το μπουκάλι που είχα πετάξει στην αυλή είναι τώρα στα χέρια του και πίνει ακόμη μια γουλιά. Πώς γίνεται να είναι ακόμη όρθιος μετά από τόσο ποτό;

"Εγώ είμαι δύσκολη; Με κοροϊδεύεις; Τι περίμενες να κάνω Χάρρυ; Είσαι κακός μαζί μου, τόσο κακός.. "λέω και δαγκώνω το κάτω χείλος μου. Δεν θα κλάψω μπροστά του. Ο Νώα δεν με έχει κάνει ποτέ να κλάψω, έχω τσακωθεί μερικές φορές αλλά δεν με είχε εκνευρίσει ποτέ τόσο πολύ ώστε να κλάψω.

"Δεν θέλω να είμαι."Λέει με σιγανή φωνή.

"Ναι το θες και το ξέρεις. Το κάνεις επίτηδες. Κανεις δεν μου έχει φερθεί τόσο άσχημα σε όλη μου τη ζωή."συνεχίζω να δαγκώνω το χείλος μου ακόμη πιο δυνατά. Μπορώ να νιώσω τον κόμπο στο λαιμό μου. Αν κλάψω κερδίζει αυτός. Αυτό είναι που θέλει.

"Τότε γιατί συνεχίζεις να με πλησιάζεις; Γιατί δεν τα παρατάς;"

"Αν εγώ.. Δεν ξέρω, αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως μετά το σημερινό θα το κάνω. Θα αφήσω τη λογοτεχνία και θα τη επιλέξω το επόμενο εξάμηνο."λέω. Δεν είχα προγραμματίσει να αφήσω τη λογοτεχνία, αλλά αυτό είναι που πρέπει να κάνω.

"Όχι, σε παρακαλώ, μην το κάνεις αυτό."

"Και τι σε νοιάζει; Δεν θα χρειάζεται να συναναστρέφεσαι έναν τόσο αξιολύπητο άνθρωπο σαν και εμένα, σωστά;"το αίμα μου βράζει. Εύχομαι να ήξερα τι να του πω για να τον πληγώσω όπως με πληγώνει αυτός κάθε φορά.