After - Mετά ✔

κεφάλαιο 19

Βρίσκουμε το δωμάτιο όπου η Στεφ και εγώ κοιμηθήκαμε την προηγούμενη εβδομάδα, δυστυχώς το ένα κρεβάτι είναι πιασμένο από έναν μεθυσμένο τύπο που ροχαλίζει. "Τουλάχιστον αυτό το κρεβάτι είναι άδειο. " γελάει ο Ζέυν και εγώ χαχανίζω. "Θα πάω πίσω στο σπίτι μου, αν θες μπορείς να έρθεις. Έχω έναν κενό καναπέ."προσφέρεται. Πρέπει να σκεφτώ καθαρά για μια στιγμή, ο Ζέυν, όπως ο Χάρρυ, κάνει πράγματα με πολλά κορίτσια. Αν δεχτώ να πάω θα μπορούσε να το εκλάβει ως ότι συμφωνώ να με φιλήσει.. λοιπόν έχω την εντύπωση πως με τέτοια εμφάνιση, του είναι εύκολο να κάνει τα κορίτσια να θέλουν κάτι παραπάνω από ένα φιλί.

"Νομίζω καλύτερα να μείνω εδώ στη περίπτωση που η Στεφ συνέλθει."η έκφραση του πέφτει λίγο αλλά μου χαρίζει ένα κατανοητικό χαμόγελο. Μου λέει να προσέχω, αγκαλιάζοντας με για αντίο. Κλείνει την πόρτα φεύγοντας και την κλειδώνω. Ποιος ξέρει ποιος μπορεί να μπει μέσα; Κοιτάζω στην πλευρά του κοιμισμένου που ροχαλίζει, δεν νομίζω να ξυπνήσει σύντομα. Η κούραση που ένιωθα όταν ήμουν κάτω φεύγει, το μυαλό μου ταξιδεύει στον Χάρρυ και στο σχόλιο του για το ότι ο Νώα δεν έχει κοιμηθεί μαζί μου ακόμη. Μπορεί να παραξενεύει τον Χάρρυ που κοιμάται με άλλη κάθε νύχτα αλλά ο Νώα είναι Κύριος. Δεν χρειάζεται να κάνουμε σεξ, περνάμε καλά κάνοντας αλλά πράγματα.. λοιπόν.. πάμε σινεμά και  βόλτες. Να γιατί αποφάσισα να μην ξαναπιω, το μυαλό μου δεν λειτουργεί σωστά. Πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάζει το ταβάνι, μετρώντας τα πλακάκια σε μια προσπάθεια να κοιμηθώ. Τι στιγμή που τα μάτια μου κλείνουν, ακούω τον μεθυσμένο τύπο να γυρίζει στο κρεβάτι. Τον αγνοώ και αφήνω τον ύπνο να με παρασύρει.

"Δεν σε έχω ξαναδεί εδώ.."ψιθυρίζει μια βαθιά φωνή. Σηκώνομαι και το κεφάλι του χτυπάει στο πηγούνι μου, δαγκώνω τη γλώσσα μου, δυνατά. Ακουμπάει το χέρι του στο κρεβάτι. Χιλιοστά μακριά από τους μηρούς μου. Η ανάσα του είναι γρήγορη και μυρίζει κάτι ανάμεσα σε εμετό και ποτό. "Πώς σε λένε ομορφούλα;"αναπνέει και μορφάζω. Τα μικρά μου χέρια σηκώνονται ώστε να σπρώξουν τον ώμο του, προσπαθώ να τον διώξω από πάνω μου. Δεν τα καταφέρνω, απλώς γελάει.

"Δεν θα σε πειράξω, θέλω μόνο να περάσουμε καλά."λέει και γλύφει τα χείλη του, αφήνοντας ένα ίχνος σάλιου στο μάγουλο του. Το στομάχι μου γυρίζει και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι να τον κλωτσήσω δυνατά. Πιάνει το γόνατο του και κάνει ένα βήμα πίσω, δίνοντας μου την ευκαιρία να ξεφύγω. Τα τρεμάμενα δάχτυλα μου παίζουν με την κλειδαριά ευτυχώς όμως ανοίγει. Οι λίγοι άνθρωποι στον διάδρομο με κοιτάζουν περίεργα αλλά τους προσπερνάω τρέχοντας. "Έλα εδώ, έλα πίσω!"ακούω την αηδιαστική φωνή να λέει ενώ με ακολουθεί σε όλο τον διάδρομο. Είναι μισό μέτρο μακριά μου τώρα,  σκοντάφτει στα πόδια του δίνοντας μου λίγο χρόνο ακόμη. Που πάω; Τα πόδια μου με οδηγούν στο τέλος του διαδρόμου δεξιά, στο μόνο μέρος που ξέρω σε αυτό το αναθεματισμένο σπίτι αδελφότητας.