MINE? [✓]

Chapter 7

Νιώθω ένα κρύο να με διαπερνάει και αμέσως ανοίγω τα μάτια μου.
Ο Μάριος έχει κοιμηθεί και ο Στέφανος τον έχει στην αγκαλιά του, πηγαίνοντας τον στο δωμάτιο του.

Με το που γυρίζει προς το μέρος μου κλείνω τα μάτια μου και προσποιουμαι πως κοιμάμαι.

Μόλις κάποια δευτερόλεπτα μετά, γυρίζει πίσω.
Με σκεπάζει και ανοίγω τα μάτια μου.

Δεν θέλησε να με πνίξει ε;

Μένουμε να κοιταζομαστε.
«Απλά σε σκέπαζα»
Παίρνει τον λόγο και απαντάει στις σκέψεις μου, κάπως αμήχανα.
Και απομακρύνεται λίγο από κοντά μου.

«Ευχαριστώ»
Σηκώνω την κουβέρτα πιο πάνω μου και χαζεύω την βλακεία που παίζει στην τηλεόραση.

«Κοιμάσαι ήρεμα»
Σχολιάζει και γυρνάω αργά το βλέμμα μου προς εκείνον.

«Με παρατηρούσες όσο κοιμόμουν;»
Λέω έκπληκτη και αφήνω ένα γελακι.

«Μην το παίρνεις πάνω σου, μια φορά σε κοίταξα»
Λέει απλά, ανασηκώνοντας τους ώμους του, και γυρνάει την προσοχή του στο κινητό του.

Το ρεζίλι.

«Α»

Κάποια λεπτά περνούν έτσι.
Ο Στέφανος να τσαταρει στο κινητό του και εγώ να κοιτάζω το ταβάνι τους, οπότε αποφασίζω να πάρω και εγώ το δικό μου.

Με το που το ανοίγω το χέρι του με σταματάει.

«Μην είσαι συνέχεια στο κινητό, μπορούμε να κάνουμε τόσα πράγματα»
Εξηγεί και κλείνει την οθόνη του κινητού του.

Στενεύω τα μάτια μου.
«Εσύ είσαι όλη την ώρα στο κινητό»
Του δείχνω το κινητό του.

«Εξάλλου τι να κάνουμε μαζί;
Δεν με συμπαθείς και δεν σε συμπαθώ»

Μόλις ακούει αυτό που λέω, μένει να με κοιτάζει.

Τι;

Δεν είπα κάτι που δεν ισχύει.

»Έτσι νομίζεις θες να πεις»
Μουρμουριζει ανέκφραστα.

«Έτσι είναι»
Λέω σαρκαστικά και, υψώνω τα χέρια μου στον αέρα.

«Μην το αρνείσαι, ξέρουμε και οι δύο πως δεν μου έχεις ιδιαίτερη συμπάθεια»
Λέω απλά, ίσως τα λόγια μου τον ενοχλούν όμως πιστεύω πως προτιμάει την αλήθεια οπότε αυτή αποφασίζω να πω.

Όπως πάντα άλλωστε.

«Απο τι έχεις βγάλει αυτό το συμπέρασμα;"
Γυρνάει προς εμένα το σώμα του, με αποτέλεσμα να βρίσκεται ακριβώς απέναντι μου.