MINE? [✓]

Chapter 19

Είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι και κοιτάζω το ταβάνι, είναι Κυριακή και θέλετε να μαντεψετε ποια θα μείνει στο σπίτι ΕΠΕΙΔΗ Η ΜΑΝΑ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΡΜΑ ΑΝΟΗΤΗ;

Φυσικά και εγώ δηλαδή.
Πιο προφανές παθαίνεις.

Μπράβο σε όσους το μαντεψατε, στους άλλους ΟΥΤΕ ΓΕΙΑ.

Εντάξει, υπόσχομαι να καλμάρω τα νεύρα μου.

Η μαλακία είναι πως η Φαίη έχει φροντιστήριο και σήμερα οπότε δεν μπορώ να της πω να έρθει για καμιά ταινία.

Το ίδιο και η Δάφνη, με την μόνη διαφορά πως έφυγε σήμερα το πρωί για να πάνε να πάρουν τον ξάδερφο της από το αεροδρόμιο, ο οποίος θα μείνει μαζί της για μερικές ημέρες από ότι μου είπε.

Σηκώνω το κινητό στο ύψος μου χωρίς να μετακινήσω το κεφάλι μου.
Νομίζω η βαρεμάρα δεν με έχει ξανά χτυπήσει έτσι κατακουτελα.

Το φως με τυφλώνει και μισό κλείνω τα μάτια μου από την φουλ φωτεινότητα.

Το μισώ όταν γίνεται αυτό.

Η ώρα λοιπόν είναι 20:26.
Ο Στέφανος μάλλον ξέχασε πως μου είπε ότι θα περάσει για παρέα...

Εντάξει, δηλαδή το περίμενα.

Γαμώτο,

Ποιόν κοροϊδεύω;

Φυσικά και δεν το περίμενα, ιδικά μετά τα χθεσινά γεγονότα.
Πίστευα πως περάσαμε καλά αν εξαιρέσουμε την ένταση που υπήρξε στο τραπέζι με τους γονείς μου.

Σίγουρα είχε καλύτερα πράγματα να κάνει. Να βγει με κάποιο τσουλάκι, να πάει σε κάποιο κλαπμ, να γνωρίσει ΚΑΠΟΙΟ ΤΣΟΥΛΑΚΙ.

Εντάξει Φαίδρα, ηρέμησε.
Τι σε νοιάζει άλλωστε τι κάνει ο Στέφανος;

«Σωστά, δεν με νοιάζει.
Γιατί να με ένοιαζε άλλωστε;
Δεν με νοιάζει». Μονολογω γρήγορα.

Και σε περίπτωση που νομίζετε πως είμαι τρελή και απέδρασα από το Δαφνί, σας διαβεβαιώνω πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Νομίζω δηλαδή.

Χεχ.

Βλέπω ανόητα βιντεάκια στο YouTube και χαζεύω στο Instagram για να περάσει η ώρα.

Ύστερα προσπαθώ να λύσω μια ανόητη άσκηση μα δεν μπορώ διότι το μυαλό μου είναι τελείως αλλού.

Έτσι και αλλιώς δεν είχα όρεξη να γράψω φυσική κατεύθυνσης τώρα. Βάζω το τετράδιο στην τσάντα και την κλείνω πετώντας την στο δάπεδο.